How to kill the girl on fire? (Dutch)

Hoofdstuk 14

De grond voor de Hoorn breekt in twee stukken. Een rechthoekige tafel met een sneeuwwit tafellaken komt omhoog. Er staan vier rugzakken op. Twee grote zwarte met de nummers 2 en 11, een middelgrote groene met het nummer 5 en een kleine, en dan bedoel ik ook echt klein, oranje rugzak met het nummer 12. "Succes," fluistert Cato. Ik knik, en wacht op het goede moment. Dan rent er ineens iemand uit de Hoorn. Het meisje uit 5! Ik had dat moeten bedenken! Dan rent er ineens iemand uit de bosjes rechts van me. Katniss. Ik voel een duwtje in mijn rug, en weet dat dit het moment is om te gaan. Ik gooi een mes naar haar, het raakt haar voorhoofd boven haar rechterwenkbrauw. Ze schiet een pijl naar me, hij komt in mijn linkerbovenarm. Ik stop even om hem eruit te trekken en te kijken hoe diep de wond is. Het valt mee. Ik ren naar Katniss en spring op haar. We draaien over de grond, en uiteindelijk ben ik de persoon die bovenop ligt. Ze is machteloos. Ik glimlach. "Waar is loverboy?" Ze kijkt me aan. "Peeta is hier in de buurt en zit nu achter Cato aan." Dan begint ze zijn naam te schreeuwen. "Peeta! Peeta!" Ik stomp op haar luchtpijp, omdat ik weet dat dit een goede manier is iemand stil te krijgen. Ik kijk toch even om me heen, voor de zekerheid. Dan grijns ik. "Hij is er niet hè? Ik durf te wedden dat hij ergens dood ligt te bloeden. Wat zit er in dat leuke rugzakje? Medicijnen voor loverboy? Wat jammer dat hij die nooit zal krijgen, zeg. Als we jou nou eens vermoorden, en donjuan dan aan de natuur over laten, hoe klinkt dat? We gaan je vermoorden, 12, net zoals we dat ook met je vriendinnetje hebben gedaan. Hoe heette ze ook al weer? Dat kind dat door de bomen sprong.. Rue?" Ik pak mijn mes. "Ik heb beloofd het publiek een mooie show te geven aan Cato, als ik jou mocht hebben." Ik bestudeer haar gezicht, draai het naar links en rechts. "Waar zullen we eens beginnen? Bij je lippen? Die heb je toch niet meer nodig. Wil je nog een laatste kusje blazen naar je geliefde?" Ze spuugt bloed in mijn gezicht. Walgelijk. "Best. Daar gaan we dan." Op het moment dat ik de punt van mijn mes in haar lip wil boren, word ik de lucht in getrokken. Ik begin om me heen te slaan en schoppen, maar het werkt niet. Ik zie Thresh, die dus sterk genoeg is me met één arm op te tillen. "Heb jij haar vermoord?" vraagt, nee, schreeuwt hij. "Het meisje, ik hoorde haar naam. Heb jij het gedaan?" "Nee, nee, ik héb het niet gedaan!" "Ik hoorde dat je haar naam zei." "Maar ik heb het niet gedaan!" Dan zie ik de steen in zijn hand, ongeveer zo groot als een klein brood. "Cato! Cato!" schreeuw ik. "Cato!" "Clove!" roept hij. Maar hij is te ver. Thresh pakt te steen en stompt hem tegen mijn hoofd. Alles draait. Ik hoor Cato dichterbij komen. "Clove!" "Deze keer, 12, voor het meisje." Verbeeld ik het me, of laat Thresh Katniss echt gaan? Ik zie hoe Katniss wegrent en hoe Thresh met onze rugzak ervandoor gaat. Dan voel ik hoe mijn hand wordt vastgepakt. Het is Cato. Ik wil het zeggen, hoeveel ik van hem houd. Maar het kan niet. Ik kan niks meer, alleen maar horen en zien, en de pijn voelen die door mijn lichaam gaat. "Blijf bij me, Clove," smeekt hij. Ik wil zeggen hoe graag ik dat wil, maar niet kan. Dan dansen er ineens allemaal vlekjes voor mijn ogen. De wereld draait. En dan wordt alles zwart..

Mijn moeder zit bij me, geeft me een keukenmes om het eten te snijden. Maar in plaats daarvan gooi ik het mes naar de muur. Het blijft stevig zitten. Dan vervaagt mijn moeder.

Ik gooi mijn messen bij het trainingskamp. Een jongen in de buurt groeit van een tienjarige naar een achttienjarige. Cato. Dan vervaagt ook hij.

Bloedzoekers, overal. Dan zie ik haar, tussen de bloedzoekers. Glinster. Dan verandert ze ineens in Swan. Ze reikt haar hand naar me uit, en vervaagt.

Mijn vader tilt me op en draait me in het rond. Dan zet hij me neer, en loopt weg.

Dan rent ineens het 13-jarige meisje het veld op. Het meisje die ik gered heb. Een steen vliegt omhoog en beukt tegen haar schedel. Ze valt op de grond.

Ik voel hoe bloed wegstroomt uit mijn hoofd. Dan wordt alles zwart. Mijn lichaam vecht nog tegen de dood. Ik adem nog. Ik verzamel mijn laatste energie om vier woorden te fluisteren, zo zacht dat niemand het kan horen. "Ik hou van je."

Ik zie hoe de lucht dichterbij komt. En net voordat het kanon afgaat, zie ik een vlinder.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Dit was het dan =) Zeg wat je ervan vond en klik op vote :)

Ik moet 1 persoon op Wattpad heel erg bedanken:

city0fmusic , die met haar verhaal "Glinsters Hongerspelen" me op dit idee heeft gebracht.

Gebaseerd op "The Hunger Games" , Suzanne Collins ©