How to kill the girl on fire? (Dutch)

Hoofdstuk 13

Na een paar uur maak ik hem wakker en ga ik zelf slapen. Ik droom over Swan, mijn beste vriendin. Ineens verandert ze in Glinster, die op haar beurt in een bloedzoeker verandert, die me maar achterna blijft vliegen. Mijn messen vliegen recht door haar heen. Hitte. Vuur, recht voor me. Het lijkt wel alsof er een persoon in staat.. Katniss. De vlammen van haar kostuum verwarmen me..

En dan word ik wakker. Ik zie Cato, die zijn handen verwarmd boven een warm vuur. Als hij ziet dat ik wakker ben lacht hij. "Hoi Clove." Slaperig kom ik overeind. "Hoi.." Ik wil naar huis. Ik ben de arena helemaal zat. "We zijn dicht bij het einde. Je kan bijna naar huis," zegt Cato, alsof hij mijn gedachten kan lezen. En ik knik. Waar is die Clove gebleven die ik tijdens de training was? Het komt gewoon door dit, de vermoeidheid, de arena, Cato.. Ik weet het niet. Vind ik Cato leuk? Ik mag hem. Ik vond het niet leuk dat Glinster met hem flirtte, maar voel ik me echt aangetrokken tot hem? Toen ik hoorde dat we samen kunnen winnen, was ik wel erg opgelucht, maar was dat niet gewoon omdat ik wist dat ik hem niet hoefde te vermoorden? Ik weet het echt niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik trompetten hoor. Claudius Templesmith's stem schalt door de arena. "Beste tributen, morgenochtend, om twaalf uur precies, staat er een feestmaal op jullie te wachten bij de Hoorn des Overvloeds. Ik weet dat sommigen van jullie dit aanbod meteen willen afslaan, maar er is nog iets. Jullie hebben allemaal heel hard iets nodig. Dat kan je morgen ook komen halen." Ik kijk Cato aan. We weten allebei dat er wel eten in de rugzak moet zitten. Dat is het enige wat we nodig hebben. Deze bekendmaking geeft me een sterk gevoel. "Ik ga de rugzak halen. Jij geeft me dekking." Cato schudt zijn hoofd. "Geen denken aan, veel te gevaarlijk." "Nee, ik ga. Ik wil dat jij naar huis gaat. Ik weet dat we samen kunnen winnen, maar als er maar één van ons zou winnen, wilde ik dat jij dat was." Hij schudt zijn hoofd weer. Waarom? "Ik wil niet dat jij gaat. Ik ga er alles aan doen jou thuis te krijgen, ook al kost het me mijn eigen leven." Daarom dus. "Ik ga." Hij heeft schijnbaar door dat ik niet verander van standpunt, en geeft toe. "Maar ik geef je wel rugdekking." Ik knik. Dan pakt hij een paar appels, die we samen opeten.

Dan trekken we een paar uur rond in de arena, in de hoop tributen te vinden. Zonder succes. Dan blijven we de hele avond rondhangen bij het kamp, en proberen we een beetje te slapen. Na een tijdje maakt Cato me wakker. Er hangt een dunne laag mist in het bos. We vertrekken naar de rand van het bos, om daar te wachten op het feestmaal.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Bijna het einde van het verhaal =( Ik ga hem dan in het Engels vertalen :)

Willen jullie alsjeblieft op vote drukken? Het kost geen moeite en ik word er blij van :) x