Soldaat van Oranje (maar dan anders)

Hoofdstuk 12; Nacht en Londen

Alisa opent langzaam haar ogen, het zachtjes schommelen van de boot heeft haar wakker gemaakt.

Ze gooit de dekens van zich af en merkt dat ze in haar kleren in slaap is gevallen, ze staat op en strijkt ze glad.

Dan loopt ze naar een klein tafeltje, pakt haar borstel ervan af en begint haar haren te borstelen, plotseling blijft ze stil staan, in de badkamer hoort ze het water in de wasbak kletteren, terwijl ze daar niet in de buurt is geweest.

Zachtjes legt ze haar borstel terug op het tafeltje en loopt op haar tenen naar de badkamer, voor de wasbak staat een jongeman zich te wassen, hij neuriet een wijsje en hoort Alisa dus niet komen.

Steeds dichter komt ze bij hem staan, maar kijkt de hele tijd niet in de spiegel, pas als ze recht achter hem staat, blijkt de man iets te merken en stopt hij met neuriën.

Hij draait zich om en Alisa schrikt, ze kijkt recht in de grijze ogen van...

'Thomas?'

Thomas glimlacht zwak en legt een hand op Alisa's wang, die koel aanvoelt, dan kijkt Alisa nog eens goed naar hem en ziet de bloedvlekken op zijn gezicht en hemd.

'Thomas wat is er gebeurd?'

Thomas glimlacht weer en gaat iets dichter bij Alisa staan.

'Ons vliegtuig is uit de lucht geschoten, maar maak je geen zorgen, ik...'

Een harde knal legt Thomas het zwijgen op, zijn gezicht betrekt en langzaam zakt hij door zijn knieën, waardoor het vals grijnzende gezicht van Anton zichtbaar wordt.

Geschrokken, maar ook verbaasd, kijkt Alisa om, maar daar staat niemand, haar hoofd schiet terug naar de spiegel waar Anton een pistool voor zich uitgestoken heeft, en hij kijkt minachtend naar de grond.

Alisa volgt zijn ogen en voelt onmiddellijk de tranen branden, op de grond ligt Thomas, er zit een gat in zijn hemd en het bloed drupt langzaam op de vloer.

Ze zakt door haar knieën en draait hem om, zijn gezicht is lijkbleek en zijn ogen gesloten, de tranen stromen over haar wangen en vallen op de vloer, die een grote plas water om haar heen vormen.

Langzaam verliest ze haar grip op Thomas en glijdt hij uit haar armen, het water in.

'Thomas!'

Ze maait met haar armen door het water, maar kan Thomas niet meer vinden.

Het water is ondertussen zo hoog gekomen dat Alisa moeite moet doen om haar hoofd boven water te kunnen houden.

'Veel geluk, kolonel.'

Ze kijkt op naar de spiegel waarin het gezicht van Fred is verschenen, dan verdwijnt ze onder water.

Plotseling voelt ze een arm om haar heupen, die haar omhoog trekt, ze voelt de koude lucht en opent met een schok haar ogen.

Overal om haar heen ziet ze stukken wrakhout en mensen die hun hoofd boven water proberen te houden.

Haar borst doet pijn als de persoon die haar vastheeft haar omhoog trekt, een bootje in, een lichtje schijnt in haar ogen en ze knijpt ze tot spleetjes.

'Ja ze leeft nog.'

Het lichtje verdwijnt en Alisa opent haar ogen weer, de regen tikt zachtjes op haar gezicht, dan buigt er een man over haar heen, ze ziet alleen maar een silhouet, maar kan toch een gleufhoed onderscheiden.

'Rust maar, je bent veilig.'

Dan wordt alles zwart.

Langzaam slaat Alisa haar ogen open, haar hoofd bonkt, dus sluit ze ze snel weer, maar het helpt niet echt.

Ze hoort de deur van de kamer zachtjes dicht gaan, ze opent haar ogen weer en kijkt in de richting van het geluid.

Het beeld is nog vaag, maar ze ziet een man in een net pak, die langzaam naar haar toe komt.

Ze knippert een paar keer met haar ogen en het beeld wordt scherper, de man heeft een stoel naast het bed geschoven en een klembord gepakt waar hij iets op schrijft, hij kijkt op en grijnst als hij de geopende ogen van Alisa ziet.

'Gelukkig, je bent weer bij kennis.'

Hij krabbelt wat op het klembord en gooit het op het bed, Alisa kijkt ernaar en schrikt een beetje, dan kijkt ze de man weer aan.

Die is naar het voeteneind gelopen en pakt daar wat kussens achter vandaan, hij loopt terug naar Alisa.

'Rechtop.'

Alisa gaat zitten, maar blijft de man aankijken, die de kussens onder haar hoofd en schouders duwt.

'Van 't Sant?'

De man knikt.

'Ja, en hoe heet jij?'

Alisa gaat liggen en wil haar hand uitsteken, onmiddellijk schiet er een helse pijn door haar borst, Van 's Sant schiet naar voren en legt er een hand op, waarmee hij haar verplicht weer rustig te gaan liggen.

'Rustig, je hebt 2 ribben gebroken en er 3 gekneusd, je moet rustig aan doen.'

Alisa gaat weer liggen en kijkt de man in het zwarte nette pak aan, die weer op de stoel gaat zitten.

'Ik ben Alisa van Houten.'

Van 't Sant knikt en loopt naar de deur, maar als zijn hand al op de klink ligt, houdt Alisa hem tegen.

'Meneer Van 't Sant, wat is er nu eigenlijk gebeurd?'

Van 't Sant draait eerst zijn hoofd, maar daarna helemaal om en loopt naar Alisa toe.

'Van 't Sant alleen is al voldoende... en jullie schip is op de klippen geslagen voor de kust van Engeland, ik heb samen met de Engelse kustwachten de overlevenden uit het water gevist. Jij bent de laatste die wakker is geworden, de brief om aan je familie te melden dat je overleden bent is al getypt.'

Hij draait zich weer om en loopt naar de deur terwijl hij mompelt.

'Die kunnen we nu ook verscheuren.'

'Nee.'

Van 't Sant draait zich om en kijkt Alisa verbaasd aan.

'Pardon?'

Alisa gaat iets rechter zitten en kijkt Van 't Sant bijna smekend aan.

'Zou u die brief naar mijn broer willen sturen, ik wil hier opnieuw beginnen en waarschijnlijk is dit de beste manier.'

Van 't Sant knikt.

'Je wilt dus het verzet in.'

Alisa knikt, Van 't Sant draait zijn hoofd terug en opent de kamerdeur.

'Goed, ik zal hem versturen, slaap jij nog maar even. Morgen mag je beginnen.'

De deur sluit achter hem en Alisa draait haar hoofd weg, ze kijkt de kamer rond, voor haar ziet ze een lange wand met enkel ramen, maar daarvoor zijn allemaal donkere gordijnen geschoven.

Verder staat er een bureau en een kledingkast, met daarnaast een stoel, waar hij rugzak op staat, hij drupt nog een beetje van het water.

Alisa glimlacht en gaat dieper in de kussens liggen, en al snel valt ze weer in slaap.