Soldaat van Oranje (maar dan anders)

Hoofdstuk 7; Plannen

Als Alisa haar ogen opent, is alles nog even vaag, maar al snel komt alles in een keer terug.

Rotterdam is weg, verdwenen, niets meer van over, Holland heeft gecapituleerd, om te voorkomen dat hetzelfde zou gebeuren met andere grote steden.

Maar ook Thomas, hij is nu eindelijk haar vriend, de gedachte aan hem maakt haar blij.

Ze betrapt zichzelf erop dat ze er eigenlijk al de hele tijd op wachtte, ze stapt uit bed en trekt haar kleren aan.

Voor de deur van haar kamer blijft ze even staan, was dat nu geklop op de deur?

Ze opent hem, maar ziet niemand staan, als ze bij de trap aankomt ziet ze dat het beneden was waar ze geklop hoorde, er staan twee mensen voor de deur, in nette kleren.

Die komen me bekend voor, denkt Alisa, als Wilma de gang in komt lopen met een tas over haar schouder weet ze het weer, Wilma's ouders!

Ze stormt de trap af en remt vlak achter Wilma, die draait zich om en glimlacht als ze haar vriendin ziet.

'Waar ga je naartoe?'

De man en de vrouw bij de deur doen een stap naar binnen en gaan achter Wilma staan.

'We gaan weg, en wie ben jij?'

Alisa kijkt de ouders en glimlacht dan, ze steekt beleefd haar hand uit en schudt die van de man en de vrouw.

'Ik ben Alisa van Houten, een vriendin van Wilma.'

De vrouw knikt en glimlacht terug, maar de man kijkt streng en legt zijn handen op Wilma's schouders.

'Kom Wilma, we gaan.'

Wilma kijkt haar vader verbaasd aan.

'Maar, papa, Alisa is mijn beste vriendin, zij was degene die Lieve sloeg toen zij mij had geslagen.'

Nu kijkt de man verbaasd op en glimlacht dan, maar zijn ogen lachen niet mee.

'Bedankt, dat je mijn dochter hebt beschermt.'

'Graag gedaan.'

Wilma omhelst haar vriendin plotseling en laat haar ook snel weer los.

'Zie ik je ooit weer Wilma?'

Ze schudt haar hoofd, voordat haar vader haar weer bij haar schouders pakt en meeneemt, Wilma schudt ze van zich af en loopt zelf naar de deur.

'Rustig maar, ik ben geen tien meer.'

De deur sluit achter de vrouw en Alisa blijft alleen in de gang achter, haar beste vriendin is zojuist vertrokken, zonder goed afscheid te kunnen nemen.

Boven aan de trap hoort ze een stem die haar naam roept, ze kijkt en ziet Thomas staan, in een broek met een hemd erop en een blouse loshangend erover.

'Thomas, hier.'

Hij kijkt naar beneden en glimlacht als hij Alisa ziet, hij komt naar beneden en zoent haar meteen als ze binnen zijn bereik komt.

'Ik dacht dat je weg ging, je was niet in je kamer en ik hoorde de deur dichtslaan.'

Alisa schudt haar hoofd.

'Dat was ik niet, het was Wilma die wegging, ze is opgehaald door haar ouders.'

Thomas kijkt Alisa aan.

'Weg? Waarom.'

'Ze is joods Thomas, en Hitler wil alle joden uitroeien. Ik durf te wedden dat ze gaan onderduiken...'