Soldaat van Oranje (maar dan anders)

Hoofdstuk 22; Engeland

'Weet je het zeker dat je mee naar binnen wil Thomas, ik bedoel, het is dan het kind van je broer.'

Alisa slikt een keer, ze weet zelf niet eens zeker of ze wel bij de arts naar binnen wil, maar ze moet wel, de laatste dagen was ze zo misselijk dat ze wel naar een arts moest.

Ze woonde nu in een groot herenhuis, midden in London, steenrijk waren ze, door de dood van Fred was zij nu de enige erfgenaam van haar vaders rijkdom.

Hij was in de oorlog, zonder dat Alisa het wist, gestorven aan een hartaanval, dus was al het geld nu van haar, en ook Thomas was rijk geworden door zijn dienst in het Amerikaanse leger.

Maar nu deed haar rijkdom er niet toe, ze stond voor de deur van een behandelkamer van een Engelse arts, bang dat ze zwanger was van Anton, die bijna een week geleden door Thomas werd opgehangen in het Kurhaus.

Ze klopt zachtjes op de deur en voelt op hetzelfde moment de hand Thomas om haar eigen hand, ze kijken elkaar aan en glimlachen treurig, de deur gaat open en er verschijnt een man in de deuropening met halflange bruine haren, hij kijkt van de grond op naar boven en lijkt een beetje te schrikken.

'Alisa?'

'James? Are you...a doctor!'

James knikt.

'Yes, I was studying during the war, but I didn't tell you, sorry.'

Alisa grijnst breed en haalt haar schouders op.

'Doesn't matter, I know now.'

James grijnst heel breed.

'Alisa!'

'James!'

Beide glimlachen breed en vliegen elkaar om de hals, Thomas kijkt er verbaasd naar, allemaal lopen ze de behandelkamer binnen, Thomas sluit de deur en slaat zijn armen over elkaar, Alisa en James kijken elkaar breed glimlachend aan.

'Well, you must be James.'

James kijkt op en glimlacht, hij steekt zijn hand uit en glimlacht breed.

'Yes, and you must be Thomas.'

Thomas knikt en schudt James zijn hand, maar dan kucht Alisa en kijken de mannen op.

'James, can you check if I'm er... pregnant?'

James ogen worden groot, maar dan knikt hij.

'Sure, lay down.'

Hij loopt om het bed heen en gaat op een stoel zitten, Alisa knoopt haar blouse los en gaat liggen.

Na een paar minuten kijkt James op, met een glimlach op zijn gezicht.

'You were right. You're pregnant.'

Alisa's gezicht betrekt, net als dat van Thomas, ze grijpen elkaars handen vast en de tranen branden in Alisa's ogen.

James kijkt er verbaasd naar en zijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon.

'What's wrong, Alisa?'

Hij legt een hand op Alisa's andere arm en die kijkt zijn kant op.

'During the war, two years after I got back in Holland, I...'

Het wordt haar allemaal teveel en ze begint te huilen, ze kijkt Thomas aan, die wrijft een traan weg en neemt het verhaal over.

'She was raped, by my brother.'

James gezicht betrekt en hij knijpt iets steviger in Alisa's arm, ze kijkt hem aan en knikt.

'It's true James, this is not Thomas' child, but his brothers.'

'I-I'm so sorry.'

Alisa haalt haar arm los en strijkt James over zijn wang.

'It's allright, James, don't be sorry, you couldn't know.'

Alisa gaat weer rechtop zitten en knoopt haar blouse weer dicht, Thomas helpt haar van het bed en ze lopen naar de deur van de behandelkamer.

'Alisa?'

Alisa draait zich om, James is opgestaan en om het bed heen gelopen.

'Yes?'

James loopt naar Alisa toe en zij doet hetzelfde in zijn richting.

'Why did you come back?'

Alisa haalt haar schouders op.

'I have got no idea, I just wanted to get out of Holland, and this was the place we ended up living in.'

Ze glimlacht en kust James zachtjes op zijn wang, die wordt rood en hij glimlacht terug.

'You can come and visit me, if you want to. We live in Primrose Hill, it's the only creme coloured building in the neighboorhood, easy to find.'

James knikt, loopt naar de deur en houdt hem voor Alisa en Thomas open.

'Good luck, I will come and visit you soon.'

Ze lopen naar buiten, verlaten in stilte het ziekenhuis en lopen naar de parkeerplaatsen, waar hun auto al klaarstaat.

De chauffeur stapt uit en houdt de portier open voor Alisa, die stapt in en laat haar handen rusten op haar buik.

Thomas stapt aan de andere kant in en de chauffeur stapt ook weer in, Thomas schuift een glazen scheidingswand tussen de chauffeur en Alisa en hem.

'Alisa, we kunnen het niet houden, ik bedoel, ik weet dat het verboden is en gevaarlijk, maar...'

Alisa schudt langzaam haar hoofd.

'Nee Thomas, ik wil dit kind houden.'

Thomas kijk haar verschrikt aan en legt een hand op haar arm.

'Alisa, alsjeblieft, het is een schande, we zijn niet getrouwd en het is niet eens mijn kind!'

Alisa legt een vinger op zijn lippen.

'Alsjeblieft niet zo hard, niet iedereen hoeft het te horen.'

Ze haalt de vinger weg en staart Thomas recht in de ogen.

'En als jij wil dat we trouwen, dan trouwen we, en dat het niet jou kind is, weet ik, maar dit kind is voor mij een nieuw begin, uit alle slechte tijden komt dit kindje voort...'

'Van Anton Alisa, het is het kind van Anton.'

'Dat maakt me niet uit Thomas, of om het beter te zeggen, dat wil ik niet weten, ik wil geloven dat het van jou is, dat jij altijd bij me bent geweest, de hele oorlog lang.'

De tranen staan in haar ogen en Thomas' blik wordt zachter, hij legt zijn ene arm over Alisa's schouder en de de andere hand rust op de die van Alisa, op haar buik.

Alisa legt haar hoofd op Thomas' schouder en zo rijden ze naar huis, naar hun enorme villa in Primrose Hill, Londen, ver weg van het bevrijdde Holland, dat langzaam kan beginnen aan de wederopbouw en het straffen van nazi's, NSB'ers en moffenhoeren, als Ada, die zonder dat Alisa het wist kaalgeschoren werd en verstoten door iedereen.

Lieve was geëxecuteerd vlak na de oorlog, Alisa had nog een briefje achtergelaten voor haar met de tekst 'Dag niet zo lieve Lieve, het is voorbij en jij verliest, groeten van Alisa, Thomas (en Wilma)'.