Soldaat van Oranje (maar dan anders)

Hoofdstuk 16; Kurhaus

'Ben je klaar?'

Anton klopt op de deur van de toiletten en slaat dan zijn armen over elkaar.

'Nee Anton, nog even wachten.'

Ada maakt de koortjes op Alisa's rug dicht en geeft haar een omslagdoek met echt bont.

'Hier, dit is warmer, het kan vannacht koud worden.'

Alisa doet hem om en knikt dan naar Ada, die draait zich om en opent de deur, ondertussen stopt Alisa een pistool onder haar kousenband, net boven de split in haar galajurk.

Dan loopt ze achter Ada aan, Anton kijkt de twee bewonderend aan en kust hen allebei op hun hand, Alisa blijft hij ongemerkt iets langer en doordringender aankijken, maar zij heeft het allang door.

Dan haakt hij Ada's arm in die van hem en lopen ze naar de grote zaal waar hard, vals gezang vandaan komt.

Alisa volgt op een afstandje en dekt het pistool goed af, wat ze uit veiligheid mee had genomen, ze had het gevoel dat er iets zou gebeuren vanavond, ze hangt de omslagdoek op de kapstok en loopt langs de dubbele klapdeuren van de keuken, precies op dat moment vliegt een van de deuren open en vangt ze een glimp op van een prachtige keuken vol met nieuwe apparatuur.

Als ze de zaal in komt ziet ze de drinkende nazi's met hun vrouwen, vriendinnen of volkomen vreemden.

Ze pakt een drankje van een dienblad en gaat tegen een van de ramen aanstaan die uitzicht bieden over het strand van Scheveningen.

Na een paar uur pakt Ada de microfoon en begint ze te zingen, midden in haar lied wordt ze echter onderbroken door een aangeschoten Anton, die vals verder zingt, Ada kijkt hem beledigd aan en verlaat de tafel waar ze op stond, vertrekt naar buiten, waar ze een sigaret opsteekt.

Alisa, die de hele avond bij het raam heeft doorgebracht, nippend aan haar drankje, kijkt er zwijgend naar, dan voelt ze een paar ogen in haar rug prikken en draait ze om.

Voor haar staat een lange man met blonde haren die naar haar glimlacht, hij loopt naar haar en heft zijn glas op, Alisa doet hetzelfde.

'Hallo.'

'Hoi.'

De man leunt tegen het raam en kijkt Alisa aan.

'Je staat hier al de hele avond alleen naar buiten te staren, geen zin in het feest?'

Alisa schudt glimlachend haar hoofd.

'Nee, ik heb me pas gisteren gemeld, ik ben nieuw en moet nog een beetje wennen, ik heb een jaar in Engeland gezeten.'

De man schrikt, de muziek is alleen te hard voor de anderen om het ook te horen.

'Zat je in het verzet daar?'

Alisa knikt heel langzaam, maar als de man zich naar een andere SS'er wil keren, legt ze een hand op zijn arm.

'Dat was niets voor mij, het voelde verkeerd, dus ben ik terug gekomen en heb ik me bij jullie aangesloten.'

De man draait zich weer terug en glimlacht weer, dan herkent Alisa hem als de jongen die aan de tafel bij Erik, Chris, Fred en Bram zat en niet aan haar werd voorgesteld.

Overloper, denkt ze, hij heeft zijn vrienden verraden, dan verbouwd ze haar gezicht in een glimlach.

'Mag ik iets vragen, hoe heet je?'

De man kijkt haar aan en glimlacht.

'Paul ter Brink, en jij?'

Maar voor Alisa antwoord kan geven merkt ze iets anders op, op het strand staat een vrouw die ze niet kent, met Ada en Anton en een man in nazi uniform, en op het strand ziet ze twee personen zitten, die langzaam opstaan en naar het strand toe lopen.