Soldaat van Oranje (maar dan anders)

Hoofdstuk 17; Verraden

'Nieuwe berichten Alisa.'

Anton legt de berichten op het bureau, hij buigt zich voorover en kust Alisa zachtjes op haar wang.

Ze glimlacht zwak naar haar spiegelbeeld in het glas, ze kijkt Anton niet aan, dan staat hij op en loopt weg.

'Wat speelt er eigenlijk tussen jou en Anton, elke keer als hij hier binnenkomt, zoent hij je.'

Lieve kijkt op van haar typemachine en kijk Alisa bewonderend aan, sinds Alisa zich 2 jaar geleden bij de Duitsers aansloot was ze veel aardiger geworden en bewonderde ze Alisa voor haar moed om zich zo tegen haar familie en vrienden te keren.

Maar dat had Alisa helemaal niet gedaan, elke handeling van de Duitsers werd precies doorgegeven aan Londen, waardoor ze ondergedoken families voor concentratiekampen konden beschermen, jammer genoeg waren er nog steeds heel veel joden die er stierven.

'Verzetsstrijders.'

Alisa schrikt op uit haar gedachten en kijkt Lieve aan, die haar neus in de berg papieren heeft gestoken, ze knikt en gebaart naar Lieve dat ze weer aan het werk moet.

Precies op het moment dat Lieve aan haar bureau gaat zitten komt Ada binnen, met een envelop in haar hand.

Ze loopt naar Alisa toe en legt hem bovenop de stapel papieren.

'Deze moet eerst, het is belangrijk dat hij snel verzonden wordt.'

Alisa knikt en Ada glimlacht zwak, dan verlaat ze de kamer, Alisa pakt de envelop en scheurt hem open.

Ze pakt de brief eruit, zonder er naar te kijken, het enige wat ze ziet, zijn de bloedvlekken in de hoeken.

Ze doet een blaadje in de typmachine en begint de standaard inleiding van een overlijdensbericht te typen, na een paar minuten kijkt ze naar de brief.

Haar ogen worden langzaam groter als ze de naam ziet staan, verschrikt schiet ze een stukje naar achteren, ze grist de brief van het bureau en blijft er naar staren, met tranen in haar ogen.

'Verzetsstrijder gedood, kwam binnen via een geheime gang om onze mensen te misleiden, vermoordde zijn overgelopen vriend en barricadeerde de deur '

Ze slikt even, maar gaat daarna weer fluisterend verder, met een brok in haar keel, Lieve kijkt verbaasd op van haar werk, haar blik veranderd in een argwanende en ze blijft Alisa strak aankijken, die heeft niets door.

'Hij vluchtte weer naar boven en wachtte achter de trap tot onze mannen voorbij waren, hij telde verkeerd en vluchtte te snel de trap op, liep een van onze mannen tegen het lijf en werd in de rug geschoten, waarna hij naar beneden viel en op slag dood was.'

Een traan drupt op het bebloede vel papier, onderaan de pagina staat een vreemde handtekening, van een Duitse officier.

Ze kijkt er even naar en merkt niet dat Lieve aan het fluisteren is tegen haar collega's en daarna samen met hen de kamer verlaat.

'Tot onze grote spijt hebben wij afscheid moeten nemen van Paul ter Brink, dood gevonden op het bed van zijn vriendin in studentenhuis te Rapenburg, eenmaal vlakbij het hart geraakt...'

Woede stroomt door haar lijf en langzaam begint ze het papier te verfrommelen, ook haar stem wordt steeds luider.

'Maar er is wel weer een verzetsstrijder verdwenen uit het verzet, zijn verlies zal een grote klap zijn voor hen, maar een overwinning voor ons. Met genoegen delen wij mede, Fred van Houten te hebben gedood in zijn studentenhuis aan Rapenburg 56.'

Kwaad gooit ze het papier op de grond en loopt naar het raam, kwaad kijkt ze naar buiten, maar de tranen rollen over haar wangen.

Hij is dood, denkt ze, voor altijd verdwenen, niets meer over, was dit het allemaal waard?