The moment I realized they left me, I ran, para mahabol sila, but I was late. I can't see them anymore.
"Aww." Daing ko ng may bumunggo sa akin.
"Miss, sorry." Mabilis akong umiwas ng akmang tutulungan niya akong tumayo.
"D-don't. I'm f-fine." Kinakabahan kong turan. At mabilis na tumayo.
I'm nervous. I'm fucking nervous at nanginginig na rin ang mga kamay ko. Para akong batang nawawala at hinahanap ang mga magulang.
Inilagay ko ang hood ng jacket ko sa ulo ko at naglakad na pabalik sa pinanggalingan namin ni Miss kanina kahit nahihirapan at kinakabahan. Nanlalambot man ang mga tuhod ko pero patuloy pa rin ako sa paglalakad dahil gusto ko ng makabalik sa loob.
At kapag minamalas ka nga naman, mukhang hindi naayon sa akin ang tadhana, dahil bigla nalang may nagsisigaw sa bandang likod ko dahilan para maraming tao ang magsipuntahan doon.
Ayoko ng ganito! Nadadala ako sa anod ng mga tao. Hindi ko na mapigilan at tumulo na ang luha ko.
Ang daming taong nakadikit sa akin.
Please! Don't touch me! Go away!
Tang ina! Bakit ba napaka chismosa ng mga tao at hindi man lang nila napapansing may ayaw dito?
Kahit hirap na hirap ay pinagpatuloy ko ang paglaya sa mga taong nagsilupong doon para makichismis.
Paglabas ko sa kumpol, hindi ko na talaga nakayanan at napaluhod na lang ako habang patuloy pa rin sa pagbagsak ang mga luha ko.
Miss naman e! Alam mo ng hindi ko kaya, bakit iniwan mo pa ako? Ganon na ba ako ka-walang halaga sayo?
"Miss, okay ka lang?"
"Ha! P-please. Don't touch me." Pakiusap ko dun sa babaeng lumapit sa akin.
Kahit hirap na hirap ay tumayo ako at naglakad. Pilit iniiwasan ang mga taong nakakasalubong ko.
Nakayuko lang akong naglalakad dahil ayaw kong makita ako ng mga tao na ganito ang itsura.
Nang makakita ako ng isang upuan sa may kalayuan na hindi nadadaanan ng mga tao. Mabilis akong pumunta doon at pabagsak na umupo at kinalma ang sarili.
Sumandal ako at pinikit ang mga matang hangga ngayon ay naglalabas ng luha.
Should I get mad at Miss or to myself? Sumobra na ba ako? Nag-uumpisa pa lang naman ako ha? Pero enough reason na ba yon para iwanan ako don o talagang nakalimutan lang niya?
Tang ina! Hindi! Bakit ko ba sisisihin si Miss kung in the first place, hindi naman niya ako anak para bantayan. Hindi niya ako responsibilidad para samahan.
Itinaas ko ang mga paa ko sa upuan at niyakap ang mga ito. Ipinatong ko din ang mukha ko at patuloy na umiyak.
Mommy, daddy, kuya... Gusto ko ng umuwi.
Damn. I hate myself. I hate for not being able to stand on my own anymore. I hate for being always a burden.
S-should I end this? I'm tired already. I'm tired of myself. What more my families?
Hope crossed my mind as I remember my phone. I immediately get it on my bag but for the nth fucking time, today is not my fucking day. It was dead bat. Damn.
What more? I really shouldn't have come here. I should've stayed at home home. In there, I won't be scared. I will be safe and I won't be a burden to Miss Harper.
Damn it.
"London?" Mabilis na tinaas ko ang ulo ko at tinignan kung sino ang tumawag sakin.
At ng makilala ito, dali dali ko siyang nilapitan at niyakap. Damn. I'm safe now.
