ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Αααααα…ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΤΩ ΤΟΝ ΜΑΪΚ ΕΝΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΠΑΤΑΕΙ, ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΑΠΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΑΤΑΩ, ΑΠΑΤΙΩΜΑΣΤΕ, ΑΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ, ΘΑ ΑΠΑΤΙΩΜΑΣΤΕ.... ααααα ηρέμησε Νικόλ… προφανώς θα χωρίσεις με τον Μάικ. Κ-κ-και μετά; Τι νιώθεις για τον Βαγγέλη... Τίποτα ή μήπως πολλά;
———————————————
Αν είχα το κινητό του Βαγγέλη… θα τον ρωτούσα με ποιά με απατάει... ΑΓΧΟΣ μόνο αυτό έχω να πω. Προφανώς θα περιμένω μέχρι την Δευτέρα.
Και τότε ένα χαρτάκι μου αποσπάει τη προσοχή. "Που βρέθηκε αυτό" σκέφτομαι και το παίρνω. Το ξετυλίγω και αρχίζω να διαβάζω. "69..." Ωωωω το τηλέφωνο ου Βαγγέλη. Να τον πάρω τώρα ή αργότερα.
Μάλλον τώρα. Αρχίζω να πληκτρολογώ τον αριθμό. Όταν το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει.
Ποιοοοοος ειναι άραγε σκέφτομαι και το σηκώνω χωρίς να κοιτάξω την αναγνώριση κλήσης.
—Παρακάλω;
—Εεεμ... γεια. Νικόλ εσύ είσαι; ο Βαγγέλης είμαι.
—Ναι εγώ είμαι, είπα ωραία πήρα το κινητό του γιούπιιιιιιιιιι, σκέφτηκα.
—Θυμήθηκα πως δεν σου είπα με πια φιλιθ.... εννοώ σε απατάει ο Μάικ.
— Ποιά είναι, ρωτάω γεμάτη αγωνία, όποια κι αν είναι θέλω να της σπάσω τα μούτρα.
—Είναι η... ηη... Κ-κ-κατερίνα, μου είπε τραυλίζοντας, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η καλή φίλη της Κορνήλιας έκλεψε το αγόρι μου.....
—Τιιιιιιι;;;;;;;;!!!!!!!! Α-ΠΟ-ΚΛΕΙ-Ε-ΤΑΙ να συμβαίνει αυτό.
—Λυπάμε…λυπάμε πολύ...
—Χρειάζομαι τη βοήθειά σου... έλα στο σπίτι μου.... σε παρακαλώ…
—Εντάξει έρχομαι… θα σου φέρω και λίγα σοκολατάκια να φάμε μαζί…
