Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hava karanlıktı. Güneş çoktan batmış, yerini tüm kötülüğün harekete geçtiği zamana bırakmıştı. Kimsenin geçmediği o ıssız sokaktan geçmek, belki de hayatı boyunca yaptığı ve yapacağı son hata olacaktı.
Bir an merak ettim. Biraz sonra acı çekerek öleceğini bilse, yine bu kadar rahat yürüyebilir miydi?
Dudaklarıma yerleştirdiğim gülümseme ile arkasından yürümeye devam ettim. Adımlarım sakindi. Nihayetinde bu gece bu adamın canını alacaktım. O kadar aptaldı ki takip edildiğinin farkında bile değildi.
Ah! Aptal insanlardan nefret ediyordum. Hele ki kendini bir halt sanan ama sadece basit bir çöpten ibaret olan bu adamlar gibi aptallardan.
Yürümeye devam ettik. Biraz sonra adamın adımları hızlanmaya, hafiften arkasına bakmaya başlamıştı.
Gülümsemem genişledi. Daha yeni anlamıştı ama şimdiden korkusunu hissedebiliyordum ve bu inanılmaz bir duyguydu. Ben avcıydım. O da bu geceki aptal avım...
Onun acele acele attığı adımların aksine benim adımlarım sakindi. Nasıl olsa saat tam gece yarısını bulduğunda o sadece cansız bir bedenden ibaret olacaktı.
Sokak lambalarının bile aydınlatmayı beceremediği sokakta birinci yanlış hamlesini yaptı. Kurtulma umudu ile girdiği sokak onun sonu olacaktı. Çıkmaz sokağa girmek tamamen onun aptallığıydı. Bu kadar aptal olmasa çok değil belki bir kaç dakika fazladan yaşayabilirdi ama şimdi o şansı kalmamıştı.
Aptal insanlardan cidden nefret ediyordum. Adımları bir anda durdu. Gidecek bir yeri yoktu. Önünde duran kocaman duvar onun geçemeyeceği bir boyuttaydı. Kapana kısılmıştı.
"Yolun sonu küçük farecik."
Ses tonum oldukça kısıktı ama ortamda ölüm sessizliği olduğu için rahatlıkla duymuştu. Korku ile arkasına döndü. Yüzünde saniye saniye yer edinen korkunun yanında belirsizlik vardı. Beni tanımıyordu. Neden bunu yaptığımı anlamıyordu. Bir sağa bir sola baktı ama dört bir yanı duvar ile çevriliydi.
" Kimsin sen?" Dedi yine de bir umut kaçmak için onun boyunu biraz aşan duvara tırmanmak için bir hamle yapmadan hemen önce. Sırtımı onun tırmanmaya çalıştığı duvarın tam karşısında ki kirli duvara yasladım.
Çırpınışlarını izlemek eğlenceliydi. Gerçekten kurtulabileceğini düşünüyor muydu?
" Ecelin desem çok trajik olmaz mı?" Dedim. Bir kaç saniye daha uğraştı ama sonunda o duvarı aşamayacağını anlayıp durdu. Tekrar bana döndü.
