KİMSE MASUM DEĞİL (Tamamlandı)

KİMSE MASUM DEĞİL 23

NORMALE DÖNÜŞ”

Nereye gitsem içimdeki canavar da benimle geliyor, önüne çıkan herkesi parçalayıp atıyordu. Canavarın dokunmadığı daha doğrusu dokunamadığı tek kişiydi Bade.

Onunla telefonda konuşarak geçirdiğim zamanlar beni bu hayatta en mutlu eden zamanlardı. İlk başlarda korkudan tek kelime edemiyor olsa bile şimdi benimle normal bir şekilde konuşuyordu.

En azından bana göre normaldi. Sorduğum sorulara cevap veriyor yada kendince bana laf sokuyordu. Onun yerinde başkası olsa anında canını alırdım ama onun o laf sokma çabaları oldukça tatlıydı.

Onunla vakit geçirmeyi seviyordum. Günlerce, aylarca hatta yıllarca bıkmadan onunla konuşabilirdim.

Diğerleri ile tek kelime konuşmayıp benimle konuşması ise hoşuma giden bir başka olaydı.

Aynı evde yaşadığı abisi ve yengesi ile bile benimle konuştuğu kadar konuşmuyordu. Bana küfür etse bile umurumda olmazdı. Yeter ki konuşsundu.  

Telefon görüşmelerimiz bir hafta devam etti. Her gün aynı saatte arıyor bazen beş dakika bazen bir saat konuşuyorduk.

 “ Deliriyorum.” Galiba demişti son telefon konuşmamızda. “ Seninle nasıl sohbet edebiliyorum?”

Evet artık sohbet etmeye başlamıştık. Daha doğrusu artık sorduğum sorulara net cevaplar verebiliyordu.

Söylenmesi bile tatlıydı.

Bir  haftanın sonunda artık normale dönmeye başlamıştı. Yemek yiyor, ağabeyi ile konuşuyor akşama kadar odasında kalmak yerine bahçeye çıkıyordu. Sürekli etrafa attığı dikkatli bakışlardan beni aradığını biliyordum.   

Bugün ise sonunda onu yakından görebilecektim.

Melisa’nın WhatsApp grubumuza attığı mesaj ile bu akşam buluşmaya karar vermiştik. Bade ilk başta karşı çıksa da diğerlerinin ısrarına dayanamayıp buluşmayı kabul etmişti.

Heyecanlıydım. Bu heyecan birini öldürürken duyduğum heyecandan çok daha farklı çok daha fazlaydı.   

Buluşacağımız saat gelene kadar odada oturdum. Sanki onu ilk defa görecekmiş gibi hissediyordum.

Bir türlü geçmek bilmeyen zaman sinirimi bozmaya başlarken, sabırsızca ayağa kalktım. Odada volta atmaya başladığımda yeni yetme bir velet gibi hissediyordum.   

Kalbim sadece onun için bu kadar hızlı atıyordu. Hissettiğim aşkta tıpkı benim gibi hastalıklıydı.

 

                                 ❄️

 

Bade;

Deliriyordum. Her geçen gün biraz biraz akıl sağlığımı kaybettiğimi biliyordum ama bunun için yapabilecek olduğum hiç bir şey yoktu. Delirmek kaçınılmaz olandı.

Sıradan olan hayatım bir anda darma duman  olmuştu. Tek benim değil çevremde olan bir çok kişinin de hayatı benim yüzümden alt üst olmuştu. Aynaya baktığımda gördüğüm yüz artık tanıdık değildi. Gece kafamı yastığa koyduğunda aklıma gelen ilk şey benim yüzümden ölen insanlarken, gözlerimi kapattığımda gözümün önüne gelen şeyler artık o kadar korkunç gelmiyordu.

Normale dönmeye başlamıştım ve bu bile bir delilikti. Kim yaşanan bunca şeyden, ölen onca insandan sonra normale dönebilirdi ki?

   Kafamın içinde dönüp duran düşünceler yüzünden bir türlü olduğum ana odaklanamıyordum.