-Winnaar We Write 2022-
Trigger warning: suïcidale gedachten
Wat als het lied dat je speelt, al lang niet meer het jouwe is?
Drie jaar geleden kwam de vader van Celeste om het leven in een auto ongeval. Het enige wat Celeste nu wil is haar leven wee...
Ik was dertien toen het gebeurde. Het had één van de gelukkigste dagen van mijn leven moeten zijn, dat is het niet geworden.
Het was een zomerse, warme, veel te hete dag toen mijn vader en ik een ijsje gingen eten bij Giovanni, de dromenverkoper. Men zei dat als je zijn ijs at, al je dromen uitkwamen. Het klinkt misschien als wrede ironie, maar mijn dromen zijn die dag niet uitgekomen, mijn nachtmerries daarentegen wel.
Lachend likten we onze ijsjes op. Hij had een goede dag. Ik herinnerde me nog dat ik toen altijd chocolade nam, maar dan ook echt altijd, want alles – of toch bijna alles – werd beter met chocolade, toch? Mijn vader nam elke keer weer iets anders. Hij liet zich graag verassen op het moment zelf.
Hij had een mooie vergelijking: "Muziek luisteren is net als ijs eten, eerst wat onwennig, maar dan zo lekker dat je meer wil."
Mijn vader was van beroep muziekleraar. Eentje met veel contacten in de muziekwereld. Hij kende veel beroemde muzikanten aangezien zij vroeger les van hem hadden gehad. Ik had dus vaak de kans gehad om vanuit de backstage een concert de volgen. Ik mocht van hem dan vaak een vriendinnetje meenemen, wat er dan weer voor zorgde dat ik honderd beste vrienden had.
Onderweg naar huis in onze oude, maar fijne, pick-up truck, die eigenlijk aan vervanging toe was, tikte hij in de maat van de muziek mee op zijn stuur.
De dobbelstenen die aan de spiegel hingen zwaaiden mee in de maat van Moonlight sonata van Beethoven, een bekende componist.
Muziek kan ik het best omschrijven als "ons ding". Het had een enorme impact op mijn leven. Mijn vader had muziek, kort samengevat, er gewoon ingestampt. Aangezien ik zijn enige kind, en daarom dus ook zijn oogappel, was kreeg ik zijn volle aandacht, tot af en toe de grote frustratie van mijn moeder.
Ik kreeg van hem notenleer, zang en muziek lessen. Daardoor speel ik nu perfect piano, viool en stiekem een beetje gitaar. De gitaar is het enige instrument dat ik echt, oprecht leuk vond, maar mijn vaders goedkeuring niet kreeg. Waarom wist ik eigenlijk niet. Ik heb het hem nooit durven vragen.
Ondertussen genoot ik dan maar van de instrumenten die ik wel mocht bespelen: het gewicht van de viool op mijn schouder en mijn vingers die over de toetsen van de piano vlogen.
Hij zei op het einde van elke les dat ik voor grootse dingen was weggelegd, dat ik in het bezit was van puur talent. Een talent waar anderen alleen maar van konden dromen, en dat ik ooit een geweldige muzikant zou worden. Ik sprak hem niet tegen want ik was meestal al blij dat hij eindelijk tevreden was.
Tijdens zijn lessen bleef er vaak niet veel van mijn lieve, goedlachse vader over. Hij werd kwaad als ik is een mindere dag had, schreeuwde dat ik mijn best niet deed en dan was ik bang voor hem. Er veranderde dan iets in zijn ogen, dan was hij mijn vader niet. Geloof me, het klinkt erger dan het lijkt. Hij wilde gewoon het beste voor me. Hij wilde dat ik mijn dromen waarmaakte.
Dus, had hij me na veel discussie met mijn moeder ingeschreven, ze draaide uiteindelijk bij omdat ze er ook een zeer goeie algemene richting hadden, op het KoMuDa, De koninklijke academie voor muziek en dans, een zeer gerespecteerde en goede school.
Ik moeide me niet in de discussie, ik durfde niet te zeggen dat ik nogal onwennig tegenover het hele idee stond. Niet dat ik niets met muziek wou doen, maar niet op zijn manier. Ik wilde mijn eigen ding doen, mijn eigen muziek maken en misschien ook wel liedjes schrijven. Maar mijn vader was ervan overtuigd dat ik de klassieke muziek in moest. Dat ik daarvoor in de wieg gelegd was.
Eerlijk gezegd heb ik niet echt iets met klassieke muziek, maar ik durfde niet te klagen. Hij wist ongetwijfeld wel wat het beste voor mij was. Ik kon er vast van leren houden als het moest. Daarbij was klassieke muziek nog steeds beter dan helemaal geen muziek. Ik zou er van leren houden, voor mijn vader.
Jammer genoeg heeft het zo niet mogen zijn.
Ik ben nooit naar mijn toelatingsauditie geweest.
Ik begreep nog steeds niet waarom het universum ineens een pik op me had, waarom het besloot me te straffen. Ik was het standaard brave meisje dat netjes luisterde en deed wat van haar gevraagd werd. Ik haalde goede punten en had het nog nooit uitgehangen op school.
Ik kon nog steeds niet bevatten waarom een dronken bestuurder besloot mijn leven te verpesten. Waarom hij net toevallig ook op die weg reed.
Die dag. Dat uur. Die minuut.
Wat was er voor hem net die dag misgegaan dat hij zoveel had gedronken? Ik kende die man niet eens en had hem helemaal niets aangedaan.
Toch gebeurde het en het ging zo snel, veel te snel.
Ik herinnerde me nog helder hoe ik met gesloten ogen naar de muziek luisterde terwijl de wind door het open autoraampje mijn bezwete juni-gezicht koelde. Mijn vader, die vrolijk meezong met de radio, begon ineens te vloeken en ik voelde hoe onze auto een scherpe beweging maakte.
Ik wist meteen dat er iets mis was. Mijn vader stopte nooit met zingen in het midden van een lied, voor hem was dat hetzelfde als heiligschennis, op één moment na dan. Hij heeft me dat verhaal, toen ik jonger was, elke avond bij het slapengaan verteld. Het enige moment dat alle muziek voor hem stopte was toen de verpleegster een in doeken gewikkeld wezentje in zijn armen had gelegd. Een klein meisje dat toen onmiddellijk begon te huilen, zijn meisje. Het was mijn favoriete verhaal voor het slapengaan.
Mijn ogen vlogen open. Het leek alsof ik een film zat. Het stuk dat de meeste mensen het beste stuk vinden, maar als je het zelf meemaakt, is die film niet meer dan een vleesgeworden nachtmerrie.
Ik zag hoe een andere auto recht op ons afkwam. De bestuurder reed zigzaggend van het linker naar het rechter baanvak. Mijn vader sloeg op de toeter, schreeuwde en vloekte. Ik gilde toen de afstand tussen onze beide auto's steeds kleiner werd. Ik gilde nog harder toen ik recht in de ogen van de andere chauffeur kon kijken.
Toen volgde de klap.
Ik vloog naar voren en voelde hoe de gordel in mijn hals sneed toen die zijn werk deed en me tegenhield. Eerst vlogen we traag en langzaam in een salto over de andere auto, misschien gingen we niet echt trager, maar voor mij leek alles even net een tikkeltje trager te gaan. Toen raakten we met de zijkant van onze auto het asfalt en versnelde alles weer. Tollend vloog onze auto verder, om dan met een allerlaatste knal tot stilstand te komen tegen een boom.
De voorruit was verbrijzeld en ik voelde de duizenden sneetjes in mijn armen, benen en gezicht. Mijn gordel sneed in mijn hals en het leek wel alsof mijn hoofd tussen twee muren werd geplet. De rest van mijn lichamelijke pijnen begonnen langzaam in een alles overnemende duisternis te vervagen. Het laatste wat ik me nog herinner is hoe de laatste tonen van een lied krakerig uit onze autoradio kwamen en toen was alles voorbij.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
