Het Levenslied van Celeste

12 - Vanaf vandaag

Vanaf vandaag

Zonder dat ik het besefte leidden mijn benen me naar zijn graf. Vroeger kwam ik er vaker, maar ik stopte ermee toen het steeds meer als een verplichting begon te voelen. Alsof hij een nieuwe manier had gevonden om me op het juiste padje te houden, of me er net naar terug te brengen.

Zijn graf lag aan een vijver verborgen onder de hangende takken van een treurwilg. Er stond een zacht windje en de takken van de boom bewogen zich loom heen en weer. Ik duwde ze voorzichtig opzij. De manier waarop de takken over mijn armen gleden voelde troostend aan. Terwijl de takken op de grond, die gemeen in mijn blote voeten prikten, niets liever wilden dan me te martelen. Alsof ze me duidelijk wilden maken dat ik een vreselijke dochter was.

Alsof ik dat niet wist.

Ik stond onwennig tegenover zijn graf. Het bleef raar om hier te komen. Zijn grafzerk bleef voor mij het enige fysieke bewijs dat hij er niet meer was. Elke keer maar weer voelde het als een messteek.

Ik ging voor het graf in het gras zitten, afgesloten van de wereld door de takken van de wilg. Het begon iets harder te waaien, straks zou het gaan regenen.

'Weet je nog dat je me de dirigent liet zien?' vroeg ik aan hem. Natuurlijk antwoordde hij niet. Dat wilde ik ook niet. Het klonk misschien wreed, maar als ik hier kwam moest hij in tegenstelling tot vroeger eens naar mij luisteren. 

Ik vervolgde: 'Ik dacht altijd dat je me er naar liet kijken omdat je me wilde aanmoedigen mijn dromen te volgen, net zoals Antonia Brico. Zou elke ouder niet de dromen van zijn kind moeten aanmoedigen?'

Er viel een stilte. Ik was de enige hier in staat die op te vullen.

'Waarom heb jij de mijne nooit aangemoedigd? Waarom zei je direct dat ik het niet zou kunnen?' vroeg ik smekend aan een steen die me toch niet van een antwoord zou voorzien.

Tranen stroomden over mijn wangen.

'Ik begrijp het niet!' schreeuwde ik tegen zijn grafzerk. Ook nu antwoordde hij niet. Ik weet niet hoe ik me voelde. Verdrietig? Bang? Nee, dat was het niet.

De wind blies mijn haar in mijn gezicht en gefrustreerd gooide ik het naar achteren. Mijn ogen richtten zich op de woorden op zijn zerk. Voor de zoveelste keer las ik de inscriptie, in de hoop dat ik er wijsheid uit kon putten. Iets. 

Ik denk niet dat hij ooit had gedacht dat hij zo jong al zou sterven, maar toch had hij zijn wensen al doorgegeven aan mama voor het geval dat... Er stond niet zoveel op, alleen zijn naam en de mysterieuze woorden waar ik kop noch staart aan kreeg. Toch kon ik het niet laten, toch was er dat stemmetje in mij dat me toefluisterde dat die woorden speciaal voor mij waren, waarschijnlijk niet maar net als ieder ander mensen hoopte ik dat ik speciaal was.

John Park
Neem afscheid van wie je gisteren was.
Vanaf nu zal je muziek je leiden.

Die twee zinnen hielden geen steek. Vormden ze samen één geheel of moest ik ze als twee aparte delen interpreteren? Waren ze eigenlijk wel voor mij bedoeld? Ik had wel een vaag idee van wat hij tegen me zou zeggen als hij nog leefde. 

Alleen was ik niet zo blij met mijn ideeën van zijn woorden. Mijn hoofd bleef maar tegen me zeggen dat het de enige juiste optie was, maar ik wilde het niet geloven denk ik.

Ik zou mijn dromen vaarwel moeten zeggen, me focussen op de plannen die wij samen hadden gemaakt. De klassieke muziekindustrie in, geen geklooi met eigen liedjes of gitaren. Alleen klassieke instrumenten en componisten.

Na daar nog een halfuur gewoon gezeten te hebben, wandelde ik in gedachten verzonken naar huis. Mijn gedachten begonnen me nu al een schuldgevoel aan te praten. Op zo een moment kon de situatie nog maar op één manier erger worden.