Het Levenslied van Celeste

21.2 - Verlossing

Verlossing

'Mam!' gilde ik kwaad opnieuw.

'Kan het even wat rustiger jongedame!' riep mijn moeder naar me terug. Haar stem verraadde me waar ze zat, de keuken. Stampvoetend naderde ik de keuken. Mijn moeder was bezig met het maken van deeg, waarschijnlijk voor koekjes, toen ik mijn laptop met een klap op tafel neerzette.

Mijn moeder draaide zich geschrokken om, maar ze keek me tegelijkertijd ook streng aan. 'Kan het wat voorzichtiger? Weet jij wel wat zo een laptop...' Haar stem stierf weg. Alle kleur verdween uit mijn moeders gezicht toen ze het filmpje van mijn vader zag.

'Waar heb je dat gevonden?' vroeg ze ademloos.

'In een doos in de muziekkamer.' Mijn woede was nog niet weggeëbd, maar was al iets minder fel. Ik trok een keukenstoel achteruit en plofte erop neer. 'Waarom?' vroeg ik.

Mijn moeder zuchtte diep, heel diep, en opeens zag ik hoe oud ze was. De jaren moesten ook zwaar op haar wegen en ik besefte dat dat deels mijn schuld moest zijn.

'Ik weet niet waar ik moet beginnen,' zei mijn moeder, haar woorden amper meer dan een fluistering.

Al mijn woede loste op. Ik legde mijn hand op de hare terwijl ik met de andere mijn laptop dichtklapte. Ik legde mijn vaders zingende stem het zwijgen op. Dit was een gesprek tussen mijn moeder en ik.

'Begin bij het begin.'

Op haar gezicht verscheen een dromerige glimlach. Het soort glimlach dat mensen kregen als ze zich overgaven aan mooie herinneringen uit het verleden. 'Ik ontmoette je vader toen ik zelf amper achttien was. Het was op een concert waar hij moest optreden. Zijn stem nam bezit van me alsof hij een sirene was. Ik keek toen in zijn ogen, hij in de mijne en ik voelde direct dat het goed zat. Van het een kwam het ander en toen was jij er ineens.'

Ik liet wat ze zei tot me doordringen en stelde de vraag waar ik het antwoord eigenlijk niet op wilde horen: 'Was ik een ongelukje?'

Mijn moeders wangen kleurden rood. 'Je was inderdaad niet gepland,' gaf ze toe. Ze raakte met haar hand liefdevol mijn gezicht aan, 'Maar dat wilt niet zeggen dat je ongewenst was.'

Ik zei niets en ze vervolgde haar verhaal.

'Toen ik dus ontdekte dat ik zwanger was van jou, was ik meer dan gewoon gelukkig. Maar ik was ook bang. We waren amper een jaar samen en je vader timmerde toen hard aan zijn eigen carrière. Hij zou op tournee vertrekken en ik mocht van mijn ouders niet met hem mee. Ik heb hen gesmeekt om mee te mogen, want ik was doodsbang dat een of andere fan zich op hem zou storten en dat ik hem dan kwijt zou zijn. Daar kwam dan nog bij dat ik niet wist hoe ik hem moest vertellen over de baby. We hadden het nog nooit over onze toekomst samen gehad, misschien liet hij mij wel achter.'

Er verschenen zorgrimpels op mijn moeders gezicht, alsof ze weer die angst voor afwijzing voelde van jaren geleden.

'Op onze laatste avond samen, greep ik dan toch mij kans. Ik had er lang over nagedacht hoe ik het hem zou vertellen, maar toen we daar zaten flapte ik het er gewoon uit. Hij was eerst geschokt en vroeg me toen heel voorzichtig of ik het kind wilde houden. Ik wilde boos tegen hem schreeuwen, dat geen haar op mijn hoofd abortus zelfs maar had overwogen toen hij me in zijn armen nam en me smeekte het kind te houden. Het eerste wat hij toen deed, was een plastic ring voor me kopen uit zo een kauwgomballenautomaat. Hij vroeg me ermee ten huwelijk en terwijl hij de ring om mijn vinger schoof, beloofde hij me dat hij er een echte voor me zou kopen. We zijn toen samen naar mijn ouders gegaan, die uiteraard furieus waren. Ze wilden ons scheiden. Ze joegen je vader hun huis uit en sloten mij op in mijn slaapkamer. Ik wist dat ze me zouden dwingen jou op te geven, maar ik wist niet wat te doen ik was ten einde raad. Die nacht klom je vader door de venster naar binnen. Hij hielp me het hoogst nodige te pakken en nam me mee op zijn tour. Onderweg trouwden we in een klein kerkje, met zijn crewleden als getuigen. Tegen de tijd dat mijn ouders me vonden, waren we allang getrouwd en was ik al zo ver in mijn zwangerschap dat mensen aan me konden zien dat ik zwanger was.'