Het Levenslied van Celeste

21.1 - Verlossing

Verlossing

Na mijn gesprek met Marissa repeteerde ik elke dag. Ik schreef en herschreef mijn nummer tot in het oneindige. Overal lagen proppen papier, lege en halflege flesjes water en vieze truien die ik had uitgedaan als ik het warm had.

De dag van de auditie naderde met rassenschreden. De weken tot aan de auditie veranderden in dagen. Tot het opeens zover was.

Langzaam werd ik wakker. Mijn ogen gleden door de kamer terwijl mijn hoofd probeerde op te starten. Ik werd pas echt wakker toen ik het door mij klaar gehangen kleedje zag. Vandaag was het zover, ik kon er nu niet meer onderuit.

Ik had nog uren om me rustig klaar te maken, maar ik voelde nu al de zenuwen door mijn aderen razen.

Wat als iedereen me uitjouwt als ik mijn eigen liedje speel?

Ik voelde gal omhoog komen. Kotsmisselijk zijn was dus een bijwerking van stress hebben, fijn. Gelukkig bezorgde een inkomend bericht me de nodige afleiding. Zonder al te bruuske bewegingen te maken, probeerde ik mijn telefoon te nemen.

Nathan:
Je gaat het super doen straks <3

Ik voelde hoe een glimlach zich over mijn gezicht verspreidde. Zelfs als hij fysiek niet in mijn buurt was, leek hij te weten dat ik hem nodig had.

Nathan:
Niet te geloven dat ik (jouw vriend!!!) het nummer nog niet heeft mogen horen X

Een steek van twijfel ging door me heen. Ik had Nathan niet meer uitgenodigd om bij me te komen zitten in de muziekkamer en eigenlijk wist ik niet zo goed waarom. Hij was een enorme steun, luisterde naar me en leidde me af met zijn grapjes. Misschien wilde ik hem er niet bij hebben omdat hij me teveel zou afleiden of omdat ik hem wilde verassen of...

Omdat ik hem niet wilde teleurstellen.

Ik werd uit mijn overpeinzingen opgewekt door mijn telefoon die trilde in mijn hand.

Nathan:
Maakt niet uit het is vast geweldig
Net zoals jij, ik zie je graag
XXX

Hij zorgde ervoor dat ik het helemaal warm kreeg vanbinnen en hij bevestigde nu iets wat ik al voor een lange tijd vermoedde. Hij kon gedachten lezen, vanop afstand.

Celeste:
Ik hou ook van jou
P.S zorg jij ervoor dat Kriss er ook is?

Nathan:
Stel ik je ooit teleur
Waarom krijg ik geen kusjes?
XXX

Celeste:
XXX

Nathan:
Beter
XXX

Ik denk niet dat er op dit moment iemand gelukkiger en zenuwachtiger was dan ik. Alhoewel, het gevoel dat ik moest overgeven was verdwenen en ik voelde me ook veel rustiger. Het maakte niet uit of ik het goed deed of niet. Er zou iemand in de zaal zitten die me sowieso een staande ovatie zou geven.

Nadat ik mijn liedje nog voor wat aanvoelde als een honderd keer geoefend had, stopte ik mijn spullen al in mijn tas. Ik stopte de tekst en de partituren voor de zekerheid ook in mijn tas, niet dat dat nodig zou zijn. Ik kende het nummer zo goed ondertussen dat ik het in mijn slaap zou kunnen spelen. Langzaam draaide ik in het rond.

Ik liet alles even tot me doordringen. In deze kamer, de kamer van mijn vader waar ik vroeger nooit binnen mocht, had ik mijn eerste nummer geschreven. De kasten staken nog vol dvd's over klassieke musici, concerten en boeken, maar die waren al een tijdje geen doorn meer in mijn oog. Misschien dat ik ze ooit wel eens weg zou doen om plaats te maken voor mijn spullen. Mijn ogen gleden over de planken die boven de opnameapparatuur hingen.

Het was net op dat moment dat mijn ogen het kistje weer vonden dat ik weken geleden had vastgehad. Voorzichtig nam ik het van de plank en langzaam liet ik mijn vingers over het graveersel glijden.

Voor Celeste.
Neem afscheid van wie je gisteren was.
Vanaf nu zal je muziek je leiden.

Ik ging in kleermakerszit op de grond zitten en tilde voorzichtig het deksel op. Ik moest wel wat wringen, doorheen de jaren was het scharnier een beetje vast geroest. De doos was gevuld met tientallen usb-sticks, papiertjes en een paar foto's. Ik hield het doosje voorzichtig een beetje schuin en liet de verschillende usb-sticks op de grond glijden. De foto's lagen op de bodem van het kistje. Ze waren netjes opgevouwen om in het kistje te passen en op de vouwranden waren ze broos geworden. Je zou niet veel moeite moeten doen om ze in twee te scheuren als je wilde.

Ik hapte geschokt naar adem. Ik kon mijn ogen amper geloven. Het was een foto van mijn vader, maar de foto leek niet helemaal te kloppen met het beeld dat ik al die jaren van hem had gehad. Deze versie van mijn vader leek wel uit een ander universum te komen.

Het moet al een oude foto zijn geweest, want mijn vaders haardos was nog volledig intact en nog niet gekenmerkt door grijze haren.

Ik herinnerde mijn vader als een liefhebbende vader die ook best wel streng en koud kon zijn, soms te streng. Klassieke muziek was altijd zijn ding geweest. Hij doceerde het, speelde het en leerde mij het onder lichte dwang aan. Dus ik was er altijd vanuit gegaan dat er nooit andere muziek voor hem geweest was. Dus toen ik een foto in mijn handen hield waarop een jonge versie van mijn vader stond die zijn mond dicht bij een micro hield en een gitaar bespeelde, stopte mijn wereld letterlijk even met draaien. Mijn hele wereld was uit balans.

'Nee, nee, nee,' Eerst fluisterde ik, maar de laatste nee kwam er uit als een hopeloze kreet. Dit kon niet waar zijn. Dit was zo oneerlijk. De man die mij nooit een gitaar had gegund, die me nooit de kans had willen geven een liedjesschrijver te worden, had nota bene zelf het leven geleid dat ik wilde hebben.

Ik graaide naar de usb sticks op de grond. De meeste schoven door mijn wilde gebaar weg over de vloer.

Dit kon niet waar zijn. Ik trok een sprintje door de gang en sloeg mijn laptop ruw open.

'Start op. Start op,' zei ik tegen mijn laptop, alsof ik hem op die manier sneller kon doen opstarten. Tot mijn grote frustratie werkte het niet. Ik ramde de usb in de poort. Verschillende video bestanden werden zichtbaar en ik klikte gewoon een willekeurige video aan.

Mijn vaders stem weerklonk in mijn kamer en ik duwde op de volume knop om hem beter te kunnen verstaan. 'Hallo allemaal. Mijn naam is John Park en vandaag kom ik jullie entertainen met wat jullie hopelijk mooie nummers vinden. Dit nummer heb ik speciaal geschreven om het leven te vieren en dan vooral het leven van mijn toekomstige kindje.' In de video stond een jongere versie van mijn moeder op en toonde zo het publiek haar bolle buik. Een collectieve 'ooh' ging door de zaal. Mijn vader begon te zingen, maar geen enkel woord van wat hij zong drong tot me door.

Mijn vader had mijn droom geleefd en hij had het me willen ontzeggen. Logische nadenken kon ik niet meer. Ik was gevuld met een vlammende woede. Een vuur dat niet dat te doven viel. Ik was verdrietig, verward, maar vooral kwaad. Zo kwaad. Hij had mij achter de piano gezet. Hij had me Bach en Mozart laten spelen, maar zelf had hij met zijn gitaar kunnen staan zwieren. Dit was zo oneerlijk en vooral ook zo hypocriet.

'Mam!' riep ik kwaad. Ik greep mijn computer, niet de moeite nemend de video op pauze te zetten. Mijn woede werd bij elk woord dat hij zong verder aangewakkerd. Ik smeet mijn deur met een klap achter me dicht en kwam stampend de trap af.