Het Levenslied van Celeste

16.2 - Waarom ik speelde

Waarom ik speelde

Opeens was ik weer dat tienjarige meisje in haar rode, satijnen jurk. Ik herinnerde me nog helder dat ik me niet op mijn gemak voelde in de kleine coulissen. Ik kon de buikpijn die ik toen had bijna weer voelen. 

Er had geroezemoes door de muren geklonken, van de mensen die in de grote zaal hiernaast stonden te praten en te drinken. Op het podium was er net een studente cello begonnen aan haar nummer. Terwijl het voor dat meisje nergens anders wilde zijn dan op dat podium, wenste ik dat ik er zo lang mogelijk uit de buurt kon blijven.

Ik had mijn moeder gesmeekt om mijn vader over te halen en ze had het geprobeerd, maar hij had nu eenmaal een plan en dat zou gevolgd worden.

"Dit is waar we zo hard voor hebben gewerkt Celeste! Ik weiger om al mijn harde werk op het spel te zetten, omdat jij niet durft. Dit gaat over jouw toekomst. Jaren van voorbereiding die jij nu wilt weggooien." Als ik het me goed herinnerde, was dat wat hij tegen me schreeuwde toen ik zei dat ik niet wilde spelen voor al die bekende orkestleiders. Het was me ook niet ontgaan dat hij "mijn" harde werk had gezegd, in plaats van "ons" of "jouw".

Ik had tegen hem in moeten gaan, op mijn strepen moeten staan, maar dat deed ik allemaal niet. Zijn tot vuisten gebalde handen, zo strak dat zijn knokkels wit werden, ontnamen me alle moed. Ik was zo bang dat hij weer zou slaan. Ik kon als ik mijn ogen sloot de pijn nog voelen die door mijn hele lichaam was gegaan. 

De eerste keer dat hij me geslagen had, zou ik nooit vergeten. Fysiek waren het misschien geen littekens, maar men vergat soms dat de ziel ook gewond kan raken. Ik kon hem nog steeds naar zijn hand zien staren, te geshockt om iets te zeggen. Hij had zich zo schuldig gevoeld en had geen kans onbenut gelaten me te vertellen dat het nooit meer zou gebeuren, maar de schade was al geleden. Als hij nu kwaad werd, was er dat stemmetje dat zei: 'Misschien doet hij het weer.'

En dan speelde de herinnering zich weer voor mijn geestesoog af, dan was ik weer dat meisje dat zei dat ze de piano helemaal niet leuk vond, dat ze liever net als de andere kinderen met haar vriendjes ging spelen en dan was hij weer de vader die kwaad schreeuwde en me sloeg. Dan hoorde ik de misselijkmakende klap van mijn ellenboog tegen de parket vloer weer, gevolgd door mijn hoofd en mijn benen die over de piano kruk bleven hangen.

Ik had tegen hem in moeten gaan, maar dit alles, de herinnering van zijn hand tegen mijn gezicht weerhield me ervan. Misschien deed hij het weer.

Misschien had mijn leven er anders uit gezien als ik hem had gezegd dat klassieke muziek niet mijn ding was. Dat ik andere dromen had, dat ik muziek wilde maken die andere mensen kon raken, recht in hun hart. Dat mensen mijn liedjes zouden horen en zouden voelen dat ze niet alleen waren, dat er iemand was die hen begreep. Ik wilde de gedachten van mensen, de woorden die ze niet konden uitspreken omzetten in een liedjes.

In een ideale wereld had ik dat vast gedaan en dan had hij het begrepen, maar deze wereld was verre van perfect. Net als de mensen die hem bevolkten. Toen had ik mijn hoofd gebogen en de dingen geaccepteerd voor wat ze waren en zouden zijn.

Dat was de reden dat ik toen zat te wachten in de veel te kleine coulissen, omringt door nerveuze en kwaad kijkende zesdejaars van het KoMuDa. Om de twee minuten wierp er wel iemand een jaloerse blik op mij en met elke blik kroop ik dieper weg in de stoel die ik had weten te bemachtigen. Ze hadden eens moeten weten dat ik overal liever wou zijn dan hier. 

Al kon ik hun frustratie wel begrijpen. Zij hadden jaren hard moeten werken om hier vanavond te zijn, terwijl ik dit plekje gewoon cadeau had gekregen. Een vergiftigd geschenk als je het mij vroeg. Volgens mijn vader konden hier alleen de allerbeste van het laatste jaar staan. Dit was hun kans om zich te bewijzen aan iedereen die een grote naam in de muziekwereld was. Dit was hun kans op een grote toekomst. Een kans die ik waarschijnlijk van iemand had afgepakt.