Het Levenslied van Celeste

3.2 - Slecht plan

Slecht plan

Sindsdien ben ik ook echt niet meer geweest.

Zou hij mij nog herkennen? Ik wist het niet zeker, maar het zou misschien zijn gestaar verklaren. Oh mijn God, nog iemand die gezien heeft hoe kapot ik ben.

Hij had terwijl ik in mijn eigen gedachten verzonken was het zichzelf voorstellen afgerond en rond me begon iedereen beleefd te klappen.

Ik klapte vlug mee zodat het niet opviel dat ik eigenlijk niet geluisterd had. Ik voelde dat ik werd aangestaard en toen ik opzij keek zag ik dat Kriss me met haar vreemde ik-weet-iets ogen aankeek.

'Wat?' vroeg ik.

'Je vindt hem leuk?' zei ze schouderophalend.

'Echt niet,' fluisterde ik geërgerd terug terwijl ik voelde hoe mijn wangen rood werden.

'Echt wel,' treiterde ze me terwijl ze me porde met haar vinger.

'Stop!' fluister-schreeuwde ik.

'Is er een probleem dames?'

Ik schrok me rot toen mevrouw Johnsons zich in het gesprek leek te mengen. Haar ogen stonden bezorgd en als ik dat opmerkte, dan konden de andere dat ook zien. Ik negeerde mijn brandende wangen.

'Alles is oké,' zei ik terwijl ik naar mijn tafel keek, biddend dat ze weer verder zou gaan met haar praatje.

'Waar hadden jullie het dan over?' vroeg ze met een oprecht geïnteresseerde blik. Inwendig kreunde ik. Tuurlijk liet ze het niet gewoon passeren. Ik hoorde haar schoolpsychologe toontje en ik voelde de blikken van de andere op me rustten. Ze zogen al deze info op om later tegen me te gebruiken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar ik wist wel dat ik mijn woorden heel voorzichtig moest kiezen.

Gelukkig was Kriss er om me te redden.

'We hadden het over een mogelijke buddy voor Jan,' zei ze. Ze merkte al snel dat ze een fout had gemaakt en corrigeerde zichzelf voor iemand anders dat kon doen. Ze heeft net als ik een bloedhekel aan betweters en ook al zal ze het nooit toegeven, weet ik dat er in haar ook een kleine betweter schuilt.

'James. Een buddy voor James natuurlijk. Ik ben niet zo goed met namen. Dus, voel je vooral niet gekwetst als ik je nog een aantal keer per ongeluk Jan noem,' lachte ze schaapachtig haar fout weg. De klas lachte luchtig mee en ik voelde hoe het aandachtfront zich van mij naar Kriss verplaatste, die op haar beurt de aandacht weer naar James verplaatste. Ik haalde weer rustig adem en keek haar dankbaar aan. Ze keek me niet aan maar ik zag aan de manier waarop ze haar rug rechtte dat ze me wel begrepen had.

'Een buddy, uiteraard. Zijn er kandidaten?' vroeg mevrouw Johnson enthousiast. Ze stond nog net niet te springen van opwinding. Een opwinding die de jongens van onze klas niet met haar deelden.

Ik zag hoe ze met hun ogen rolden. Zij zagen het duidelijk niet zitten om voor babysit te spelen, want dat was exact wat "de buddy zijn" inhield. Babysitten. Je moet ervoor zorgen dat de nieuwe op tijd op de juiste plaats is, hen de wc's en refter aanduidden en het allerbelangrijkste: voorkomen dat die slachtoffer wordt van pesterijen. Hoofden in toiletpotten steken, boeken dichtplakken, enzovoort.

Geloof me maar als ik zeg dat de middelbare school niet altijd zo een veilige plek is en vooral niet als je het doelwit bent van de "coole" kinderen.

Waar langs de ene kant met de ogen werd gerold, hoorde ik gilletjes aan de andere kant. De kant van de modepopjes. De meisjes die hun haar om de één of andere reden wilden verven, liefst blond, en kleren dragen die echt niet door de beugel konden. Waarom wilden ze per se aan de hele wereld hun gat laten zien? Voor mij is dat nog steeds een raadsel en eigenlijk hoefde ik daar het antwoord ook niet echt op te weten.

Blijkbaar vonden zij James nogal knap en vond ik dat de ergste reden was om iemands buddy te willen zijn. Ik keek toe toen Marissa haar hand sierlijk omhoog stak en iedereen aankeek, hen uitdagend om het ook te doen. Ik zag hoe een andere meisje langzaam haar hand liet zakken. Marissa was gemeen en ze was ook nog is de koningin van de modepopjes, wat wil zeggen dat ze best wat invloed had op de rest van de klas. Wat dus wilde zeggen dat zij aan de basis lag van de meeste pesterijen die mij dagelijks het leven zuur maakten.

Ik zag hoe James met afkeer naar Marissa keek en ik kreeg nu echt medelijden met hem. Hij keek de rest van de klas rond, smekend – hopend – dat iemand anders zijn hand durfde op te steken. Hij wist nog niet dat dat gelijk stond aan de woede van Marissa op je nek halen, niemand wilde haar volgende slachtoffer zijn. Snel krabbelde ik een briefje aan Kriss.

Wat als ik mijn hand nu eens opstak?

Ze las het briefje en keek me ongelovig aan, maar haar ongeloof maakte al snel plaats voor een glimlach en als ik me niet vergiste zag ik ook een paar tranen glinsteren. Ze legde haar hand op de mijne en knikte opnieuw.

Kriss stak zonder te twijfel haar hand voor me op.

Ik hoorde een paar modepopjes naar adem happen, geschokt dat iemand Marissa durfde te ondermijnen. Ik kon haar enkel aangapen. Ik voelde tranen branden, van het goede soort. Het was net zoals met de filmkaartjes, als ze een lachje kon creëren zou ze dat doen, ook al moest ze daarvoor Marissa doorstaan. Al dacht ik niet dat Marissa haar echt afschrikte. Ze vond het waarschijnlijk geweldig om haar op stang te kunnen jagen.

'Mevrouw Johnson, zou het geen goed idee zijn als Celeste en ik James begeleiden?' vroeg ze.

Marissa keek ons met furieuze ogen aan. Als ogen konden bliksemen was er van Kriss nu niets meer over dan een hoopje as. Kriss had gelijk, soms is het best wel leuk om Marissa op stang te jagen.

Ik zag mevrouw Johnson nogal sceptisch kijken en vond dat ik ook een duit in het zakje moest doen.

'De enige vrije plek in het lokaal is naast ons mevrouw. We zouden hem beter kunnen begeleiden als hij dichtbij ons zit.' vulde ik haar aan en Kriss knikte instemmend. De achterste rij bestond eigenlijk maar uit drie banken: ik, Kriss en een lege bank.

Ik zag hoe mevrouw Johnson begon te stralen toen ze vermoedde dat ik dit echt wilde proberen. Volgens mij werd ze zelfs een beetje emotioneel. Zou zij ook gepest worden als ze moest huilen op school?

'Je mag vanachter naast Celeste gaan zitten James,' zei ze en ze wees het lege tafeltje aan, wat niet echt nodig was aangezien het de enige lege tafel in het lokaal was.

Ik hoorde Marissa verontwaardigd tegen mevrouw Johnson zeggen dat het helemaal niet eerlijk was, maar ik luisterde er niet naar. Ik was te gefocust op James' dankbare blik en de lach die zijn gezicht deed oplichtten. Hij ging zitten en stak zijn hand naar me uit.

'James,' stelde hij zichzelf voor.

'Celeste,' antwoordde ik. 'Nu, hebben we Frans en ik heb er de pest aan.'

Ik maakte hem duidelijk dat hij stil moest zijn en probeerde zo goed mogelijk op te letten, maar om de één of andere reden trok hij steeds opnieuw mijn aandacht.

Halverwege de les, sloeg de twijfel toch toe. Misschien was dit buddy gedoe toch niet zo een goed idee. Ik wist zelfs niet meer waarom ik mijn hand had willen opsteken. Ik wist wel dat nieuwe mensen betekende dat ik vroeg of laat moest uitleggen wat er allemaal in mijn hoofd rondspookte, dat ik vroeg of laat over mijn schaduwen moest vertellen. Daar was ik nog niet klaar voor. Daar wilde ik in geen geval met hem over praten. Als hij het zag, zou hij weggaan.

Net als de rest. Bang om zich te snijden aan het hoopje scherven dat ik was.