Het Levenslied van Celeste

14.1 - Waarom gaat ofwel niets vanzelf of alles fout

Waarom gaat ofwel niets vanzelf of alles fout

Ik slaakte een gefrustreerde zucht toen ik voor zeker de tiende keer vandaag op de verkeerde toets drukte.

'Het ging al veel beter dan de vorige keer,' moedigde James me aan. Sinds ik weer was begonnen met spelen kwam hij bijna elke dag langs om te luisteren. Hij vroeg zelfs of ik suggesties aannam. 

Zo had ik al een tal van liedjes voor hem gespeeld: A thousand years, Symphony en zelfs Wolf in Sheep's Clohting. Bij die laatste had hij me eerst een stukje uit de echte versie laten horen. Ik had de hele tijd gespannen op de pianokruk gezeten, niet dat hij dat doorhad. Ik had hem nog gewaarschuwd: "Het gaat lief klinken als ik het op de piano speel, zonder de gitaren en de drums zal het zijn ruwe emoties verliezen."

Oké, ik was een vuile leugenaar en misschien ook wel een beetje egoïstisch. Het was nooit mijn intentie om James te beschermen tegen een slechte versie van zijn – duidelijk – favoriete lied. Ik had het voor mezelf gedaan en ik wenste dat ik hem kon uitleggen waarom ik dat soort muziek niet kon spelen, maar...hij zou me vast vreselijk sneu vinden.

Dus sorry pa, maar ik had geen andere keuze. Ik moest al die liedjes voor hem spelen. En het erge is, ik heb me geen moment schuldig gevoeld. Het was zelfs leuk. James, die totaal niet kon zingen, had de hele tijd uit volle borst meegezongen.

Als mijn vader hier nu was geweest, had hij me een pak rammel gegeven dat ik niet snel zou vergeten. In zijn ogen was alles wat geen klassieke muziek was een verloedering van de muziek in het algemeen.

Elke keer dat mijn vader me meenam naar een concert samen met Marissa, waren mijn klasgenoten stik jaloers geweest. Ze hadden me gesmeekt om ook eens iemand anders mee te nemen, maar dat had ik nooit gedaan. 

Als ze eens hadden geweten dat we enkel klassieke concerten bezochten... Ze hadden ons weken, zo niet jaren, uitgelachen. Gelukkig had ik toen Marissa, zij gaf altijd zodanig een draai aan het echte verhaal dat het leek alsof we supercool waren.

Ik humde nukkig, waarom dacht ik met een lach terug aan momenten met Marissa? Uit frustratie duwde ik net als een klein kind willekeurig wat toetsen in.

Ik probeerde ergens anders aan te denken, maar nu ik aan mijn eigen falen moest denken, was dat niet echt een verbetering. Ik was al dagen aan het oefenen, aan dit simpele stuk, en ik was nog steeds niet in staat om het einde foutloos te halen. Weer iets om toe te voegen aan mijn lijst van falen. Ik bleef hem maar teleurstellen.

'Niemand verwacht dat je het ineens perfect doet,' onderbrak James mijn gedachtegang terwijl hij de opname beëindigde. Ik had geen idee waar al die knoppen voor dienden. Gelukkig had James zich met de blijheid van een kind op de opnameapparatuur geworpen.

Het deed wel een beetje pijn dat ik niet eens wist hoe ik mijn vaders spullen moest gebruiken. Ik had zelfs niet geweten dat we zulke professionele apparatuur in huis hadden. Deze kamer was voor mij altijd verboden terrein geweest. 

Geen idee waarom. 

Mama had altijd gezegd dat dit papa's plekje was en dat het normaal was dat mensen soms even alleen wilden zijn. Soms als ik beneden huiswerk aan het maken was, hoorde ik muziek de trap af de woonkamer in zweven. Ik was er altijd vanuit gegaan dat hij daar in alle rust naar de opnames van zijn leerlingen luisterde, maar nu begon ik te denken dat hij hier misschien zelf speelde.

Het stak me een beetje. Hoe goed had ik mijn vader eigenlijk gekend?

James, die mijn zwijgen als twijfel leek te zien, opperde: 'Misschien moet je een eenvoudiger stuk kiezen? Je bent er ook al even uit.'