"Senin ne işin var burada?" bu ses Stefan'dan gelmişti. Ona saf bir nefretle bakıyordu. Aşk ve nefretin arasında çok ince bir çizgi vardır. Ama şimdi Stefan'a baktığımda Katerina'dan nefret mi ediyordu, yoksa ona aşık mıydı, anlayamıyordum. İkisi de bir aradaydı sanki.
"Sürpriz Stefan!" dedi Katerine gülümseyerek. Dudaklarını yapmacık bir şekilde büzdü. "Sevinmediniz mi?"
Klaus sinirle "Buradan git yoksa seni kendi ellerimle öldürürüm!" diye bağırdı.
"Yıllardır senden kaçarak hayatımı çöp ettim. Yüzlerce yıl verildi bana ama çöp ettim hepsini senin yüzünden. Bu hatayı tekrar yapmayacağım." Gülümsedi. Yüzüğümü gösterdi. "Hem ben de çok değerli bir şey var!"
"Yüzüğümü ver." dedim nefretle.
Petrova güldü. "Kırılıyorum Rhea. En yakın arkadaşına hiç misafirperver değilsin."
"Ben sana misafirperveri gösteririm." diye gidiyordum ki Stefan beni tuttu. Sarhoştum ve Katherine'i yakalarsam sadece saçını falan çekebilirdim anca o da büyük ihtimal kalbime kazığı saplardı. Kaşlarımı çattım. Bunu niye yapıyordu?
Katerina bana döndü. "Seninle bir anlaşma yapacağız Rhea. Yüzüğüne karşılık..." demişti ki odaya bir anda giren Lexi kucağındaki lambaderi Katerina'nın kucağını atıp koltuğa uzandı. Katerina bir lambadere bir bize baktı. Ardından lambaderi bıraktı.
"Yüzüğüne karşılık bana bir gün ışığı büyüsü yapılmış takı vereceksiniz." Kendininkini kaybetmiş olmalıydı. Mezarlıktan nasıl çıkmıştı, daha onu da anlamamıştım.
Ama o sırada beklemediğim bir şey oldu. Elijah bir anda Katerina'nın arkasında belirdi. İçinde ne olduğunu bilmediğim iğneyi Petrova'nın boynuna batırdı. Petrova daha fazla dayanamadı ve yere yığıldı.
Damon öne atıldı. Onu sürükleyerek aşağı indirdi. Mezarlıktan farkı olmayacaktı. Onu aşağıya, bizim çok işlevli bodrumumuza kilitledi.
Elijah yüzüğümü bana uzattı. Teşekkür edip yüzüğü taktım.
Damon yukarı çıkınca ellerini birbirine çırptı.
Bir sürenin ardından Mikaelsonlar sonunda gitmeye karar vererek kalktılar. Damon, Stef ve ben oturma odasına giderken Damon "Bir sorundan daha kurtulduk." dedi rahatlamış gibi.
İçeri girdiğimizde elindeki telefonu ile duran Caroline bize döndü. Endişeliydi. "Hayır, kurtulmadınız." dedi. Ne ara uyanmıştı, daha onu anlayamamıştım.
"Annem mesaj attı." dedi. "Konsey sizin ne olduğunuzu biliyor."
"Ne?" dedi Damon. Bu en çok da Damon için kötü olmuştu. O da konseydendi.
Stefan "Buradan gitmeliyiz." demişti ki kapı bir anda kırılarak açıldı. İçeri bir anda o kadar çok kişi girdi ki ne olduğunu anlayamadım.
İçlerinden biri Stefan'a oklarını fırlatmıştı ki hızla önüne atladığımda göğsümün biraz altında keskin bir acı hissettim. "Stefan Lexi'yi de alıp kaçın." Stefan dinlemedi yere çömeldi.
İçlerinden biri Damon'ı yakaladı. "Damon!" diye bağırdım. Gücüm kalmamıştı, yere yığıldım. Stefan Damon'a koştu. Ama biri Stefan'ın karnına hançer sapladı. Stefan'ın acı dolu sesini duydum.
"Stefan!"
Damon'ın kafasına bir şeyle vurduklarını gördüm ama onun dışında her yer bulanıktı. "Damon!" diye bağırdım ayağa kalkmaya çalışırken. İçlerinden biri kollarımdan tuttu ve beni sürüklemeye başladı.
Ondan sonrası sadece göğsümün hemen altında ve başımda hissettiğim keskin bir ağrıdan ibaretti.
Gözlerimi açarken öksürdüm. Her yer toz içindeydi. Gözlerimin içi yanıyordu. "Damon?" dedim. Ses gelmedi. "Stefan?" Ses yoktu.
Bir kafesin içindeydim. Ayağa kalkmaya çalıştım. Ama bu girişimim başarısızlıkla sonuçlandı. Kendimi yerde sürükleyerek ilerlemeye çalıştım.
Karşıdaki kafeste hareketsiz yatan Damon'ı gördüm. "Damon!" diye bağırdım.
Yan tarafımdaki Stefan'ı gördüm. "Stefan!" Hareket etmedi. Elimi parmaklıklardan geçirip ona dokunmaya çalıştım. Ama çok uzaktaydı. Yetişemedim.
Gözlerim kapandı. Yorgundum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
