The Wanted Assassins

13- The Wanted's Reunion

(Clariss POV)

"Coffee?" Kris offered me a coffee at tumabi sa akin dito sa training room ng mga assassin. Kitang kita ko sa mga kabataan ang determinasyon habang nagsasanay napangiti ako dahil mas nauna pa ako sa kanilang maging assassin kahit na second batch ako.

"Thanks" I said at tinanggap ang kape ko.

"Isn't it weird na nanahimik ang mundo? It's been two days na walang nagiging halimaw" I said.

He sip into his coffee bago ito nagsalita. "Don't have any idea too."

Nilingon ko siya habang seryosong tinitignan ang mga nagtatraining na mga trainees.

Matangos ang kanyang ilong, yung mga mata niya na gray na ngayon ko lang napansin. Yung pilikmata niyang pambabae. Tinalo pa saken. Makapal. Yung mapupula niyang labi at perfect jaw line. I mean sa tagal ko na siyang nakakasama ay ngayon ko lang napagmasdan ng ganito kalapit ang mukha niya. And don't get me wrong okay? Wala akong gusto sa kanya. Crush? Pwede since namangha ako sa features ng mukha niya.

"Done checking me?" He said at ngayon ay nakatingin na sa akin.

Linapit ko ang mukha ko sa kanya na parang isang inch nalang ang pagitan ng mga ilong namin. Nagulat siya sa ginawa ko at medyo namula ang kanyang mga taynga. Hahahaha.

Piningot ko ng dalawang kamay ko ang cheeks niya. "Ancuuuute!!!!" Sabay pisil ko dito.

"Aw...hey stop it" kaya binitiwan ko kaagad.
"What are you doing? Am I look like a baby?" Magkasalubong na kilay na sabi nito ngunit ngumiti lang ako.

"Kris" I said in calm voice while staring the trainees.

"Hmm?"

I look at him and I asked him. "How you ended up in this place?" Matagal ko na gustong malaman kung bakit siya naririto. Bakit siya naging assassin. I mean everyone has a reason why they end up like that right?

"I was an orphan. At the age of 8, a couple adopted me. At first I feel like I'm special to them but one day I woke up. I turned into a slave. I barely eat in a day. That's why when I got a chance to run away I did. Ms. Samantha help me so she brought me here."

Natahimik ako dahil akala ko hindi siya magshashare sa akin. Kahit alam kong hindi siya palasalita ay nagtiyaga siyang magshare.

"Life is cruel right?" I asked and he shrugged.

"Life is cruel if you let your life to be in that way. That was my definition of my life too until one day I saw a psychopath and it change my perspective in life" after he said that ay umalis na siya.

Psychopath? Don't tell me ay nainlove siya sa psycho? Tss. Sayang naman kung ganon. Sayang lahi niya mga bess kung sa paycho lang din bagsak niya.

Maya maya pa ay umalis na ako at naglakad papunta sa office ni Ms. Samantha.

"I can't communicate with Trisha. What's wrong with her? " sabi ni Ms. Samantha.

Ofcourse hindi niyo siya makokontak kasi nahuli na siya. Nasa kulongan na siya.

"We need to save the both of them" Kris said.

Mahirap ang binabalak niya. Sa tantiya ko ay hinding hindi na namin maililigtas pa sila dahil for sure ay nalagyan na sila ng Microchip. I need to do something na malaman nila ang nalaman ko. Hindi ko pwedeng sabihin sa kanila mismo dahil magtatanong sila ng magtatanong.

And then naisip ko si Shadow. Siya ang gagamitin ko para magsabi kay Kris.

"Makakaalis na kayo. Ipapatawag ko nalang kayo kapag nakakuha ako ng bagong information"