Author's Note: Please listen to the above video before diving into this Chapter. Enjoy 😘
Chapter 4
"Maskara"
Year: 2013, Metro Manila (Present)
ADAM:
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
NOAH:
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Adam's POV:
Matiyaga kaming nakapila ni Tristan sa labas. Tawang-tawa ako sa kanya dahil pinipilit niyang sumayaw kahit halata namang hindi marunong talaga. Ang kamay niyang komang ay parang pakpak ng pato kung kanyang igalaw. Umiindayog ang bewang niya na parang naglalaro ng hula hoop.
"Mag-aalas nuebe na! Ang tagal naman," reklamo nito. Panay ang dabog ng kanyang paa habang umiindayog.
Nakahalukipkip lamang ako habang pinapanood siyang sumayaw. Halatang ngayon lang talaga siya nakagala. Malamang totoo ngang dati siyang kawal gaya ng mga kuwento niya. Iniligtas niya ang isang dalaga palayo sa malupit na kapalaran nito. Kung saan man siya nanggaling ay hindi ko na inintindi pa. Ang mahalaga, naalala ko si Apple. Si Apple na lagi akong inaalagaan.
Nakasuot pa rin ako ng maskara. Medyo nasanay na ako sa init nito sa loob nito simula pa kaninang hapon. Hindi ko maaring alisin dahil nga isa itong masquerade ball. Baka mawala pa ako sa karakter ko at hindi ako papasukin ng bouncer.
"Stan, umuwi na kaya-" Naputol ang aking sasabihin nang may rumagasang mga tao sa gilid namin. Mga sikat ata silang artista dahil nagtitilian ang mga babae sa harapan ng pila. May mga kumukuha pa ng litrato kasabay ng paghingi sa kanila ng autograph.
Bumagal ang oras. May dumaang isang binata sa harapan ko.
"Peter Pan," bulong ko. May kakaibang pakiramdam sa aking dibdib na hindi ko maipaliwanag. Nakasuot siya ng sumbrerong patulis, berdeng damit at maskarang itim. Sa loob ng aking maskara ay sinundan ko siya ng tingin. Bakas ko ang kalungkutan sa kanyang mga mga labi habang dumadaan. Pagdating niya sa unahan ng pila ay nasaksihan ko kung paano niya pinilit ngumiti. Nang makilala siya ng bantay ay agad na pinapasok.
