THE WHITE SMOKE GHOST

PART-6

{Part-6}

Gabi na at naka-upo parin ako sa study table ko. Umuulan ngayon ng malakas, dahil may paparating na bagyo bukas kaya walang pasok. Kitang kita sa glass window ko ang dilim ng paligid, hindi lang ito dulot ng gabi ngunit walang mga buwan at mga bituin sa kalawakan na mas lalong nagdulot ng dilim. Napatingin ako sa pinto ng may narinig akong ingay mula sa labas. Hindi ko na lamang ito pinansin, dahil baka si papa lang yun, dahil sabi ni mama uuwi na si papa. Napatingin ako ulit sa pinto ng may gustong pumasok.

"Ma?" saad ko pero walang sumagot
"Pa?" saad ko ulit, pero walang sumagot, ngunit patuloy parin ang pag galaw ng door-nob. Unti-unti akong lumapit sa pinto,nakaramdam ako ng kaba at hindi maipaliwanag na lamig. Hanggang sa mahawakan ko na ang door-knob. " Ate Mira" nanlaki ang mata ko ng marinig si Mitch sa labas. Bubukasan ko sana ito, ng mag salita siya ulit.

"Buksan mo to!!!" napahakbang ako paatras ng nag-iba ang kaniyang boses, halos hindi ko ito makilala. Mas lalo pa kong nagulat ng mag simula niyang kalabugin ang pinto. "Mama!!!, Papa!!!" sigaw ko sa kanila, pero hindi sila nag salita. Patuloy na kinalabog ni Mitch ang pinto, hanggang sa tumigil ito. "Ate, sabi mo tutulungan mo ako" bumalik ang tunay na boses ni Mitch, at nag simula na siyang umiyak. Hindi na rin maawat ang pag kabog ng puso ko, hindi ako sinasagot ni mama at papa, wala ng mag liligtas sa akin. Makalipas lang ng ilang minuto dahan dahan ng  humuhina na ang pag iyak ni mitch hanggang sa wala na akong marinig na ingay sa labas. Napahinga ako ng malalim, baka pagod lang 'to dahil nitong mga nakaraang araw ay hindi na'ko mapalagay dahil sa mga nangyayari, lalo at wala dito si White smoke ghost, tila siya ang buwan namin nila mama at papa na kahit hindi namin ito nakikita gabi-gabi ay nanjan lang siya para kami ay bantayan. Pero iba ngayon, tulad ng buwan na natatakpan ng mga ulap ay wala rin ang aming buwan na ngayon ay nanghihina at hindi ako nakakatiyak kung kailan siya babalik. Ilang minuto ang lumipas,wala ng ring nag salita. Dahan-dahan akong lumapit sa pintuan, at dahan dahang binuksan ang pinto. Wala na Mitch. Sinarado ko na ang pinto. Dahil baka guni-guni ko lang ang lahat ng iyon.

Ngunit halos mawalan ako ng balanse dahil sa gulat, nasa harapan ko na siya ngayon!!! Sinubukan kung buksan ang pinto, pero hindi ko na ito mabuksan!! "Bakit ate saan ka pupunta?" naka-ngising sabi ni Mitch, punong-puno ng dugo ang kaniyang damit at may pulang usok na din ang naka-paligid sa kaniya. "May kaibigan po akong dinala para sa inyo" patuloy ni mitch sa malambing na boses. Hindi naman matigil sa panginginig ang kamay at tuhod ko. Hindi ko maintindihan ang takot na nararamdaman ko ngayon, wala ang mga taong inaasahan kong magliligtas sa akin, wala sila mama at papa para sabihing magiging ok lang ang lahat. At higit sa lahat wala si white smoke ghost na nangakong pro-protektahan ako. Tila ba ako na lang ang mag-isa sa mundong ito.

"Kuya!" tawag ni Mitch, "Mirabelle" napalingon ako sa tabi ni mitch ng biglang may nagpakita, napatakip ako ng bibig ng makita si white smoke ghost, "White smoke ghost!!" tawag ko, kasabay nun ay kumulog ng malakas, "Op-op-op, red smoke ghost" pang correct ni Mitch, nakatingin lang ako sa mga mata niya, wala na ang white smoke ghost na pinangakuan akong pro-protektahan at di ako iiwan. Anong nangyari sa kaniya?!!

"Nangako ka!" sabi ko kay white smoke ghost, hanggang sa namalayan ko na lang ang dumadaloy na tubig sa pisngi ko. "Sa-sabi mo hindi mo ko iiwan, hindi mo 'ko pababayaan, pro-protektahan mo ako, kami nila mama at papa!!" patuloy ko ng hindi ko na mapigilan ang pag-iyak. Sobrang nasiyahan ako sa mga sinabi niya at pinangako niya noon, pero sa isang iglap mawawala na lamang ito, parang tinakpan ng makakapal ma ulap ang lahat ng kaniyang pangako at binaon na sa limot. "Huwag kang mag-alala isusunod na kita" saad ni white smoke ghost, 'tsaka mabilis na pumunta sa akin, at sinakal ako. "W-white smo-smoke gho-ghost bi-bitawan mo k-ko" pag mamaka-awa ko, pero hindi siya nakinig, hinawakan ko rin ang kamay niya, dahil hindi na'ko makahinga. Tinitigan ko ang kaniyang mga mata, ang dating  brown na kulay nito ay unti-unti ng nagiging pula habang unti-unti na niyang kinukuha ang aking buhay...