Ilang araw din kaming nanatili sa ospital bago namin sya nailabas may mga binilin ang doktor na kailangan gawin namin sa tamang oras.
Iniuwi namin sya sa bahay namin, gusto kong bumawi, gusto kong alagaan sya na di ko nagawa sa mahabang panahon, sasamahan ko sya na ilang taon nang lumalaban sa sakit nyang magisa.
"Thank you babe" bulong nya sakin bago hinaplos ang buhok ko.
Tumingin ako sa kanya, puro kalungkutan ang mata nya, ngumiti ako bago nilapat ang labi sa labi nya.
"I want to start this family again" wika nya sa gitna ng mga halik namin.
"Of course we start again our family" tugon ko sa kanya.
"Daddy? Mommy?" impit na tawag ng papalapit samin.
Nilingon ko ito at laking tuwa ko ng makita ang masayang awra ng anak ko.
Magsisimula ulit tayo, wala ng makakahadlang pa satin kahit sakit mo pa.
"I've missed you mom and dad, I've only been here with grandma for a few days" himutok nito bago nagpakarga sakin.
Kinarga ko sya habang hawak hawak ang kamay ni Bryan na nakaupo sa wheelchair.
"Dad? Are you sick?" Tanong ng anak ko na nagtaka at naka wheelchair sya.
"Yes baby, but after a few days daddy is ok we can play basketball" ngiting sambit nito, ngunit bakas pa din ang lungkot sa mga mata.
"Promise daddy?" Giliw na tanong ni bryden.
Tumango si Bryan, bago kinuha si bryden sakin.
"I always love you my son" aniya at hinaplos ang ulo ni bryden
"Mee too daddy" masiyang tugon ng anak ko.
Ilang linggo naman naging maayos ang aming pagsisimula ulit, wala na din akong balitang narinig kay Zack.
"Bryan mag grogrocery lang ako" paalam ko sa kanya.
"Samahan na kita?" Alok nya ngunit umiling lang ako.
"Wag na, magpahinga ka nalang dito, samahan mo si bryden mabilis lang naman ako" depensa ko sa kanya.
Ayaw man nya ay pumayag din sya.
Habang papunta sa grocery mall ay di ko alam kung bakit ako kinakabahan.
Pinagsawalang bahala ko ito at nagpatuloy nalang sa paggrogrocery.
Kakatapos ko lang magbayad sa counter ng nakatanggap ako ng mensahe kay mommy.
Ng mabasa ko ay gumuho ang mundo ko, nagmadali akong lumabas sa grocery mall at pinaandar agad ang kotse ko.
Tinakbo sa ospital si bryan, paulit ulit na tumatakbo sa isip ko.
Pinatakbo ko ng mabilis ang sasakyan makarating lang agad sa ospital.
Nagkulay pula ang stoplight ngunit huli na ng makapreno ako......
Afterr 2 years
"Janica?" tawag ko sa babaeng nakatayo sa hospital bed ko
Ngumiti ito bago lumapit.
"Tatawagin ko sina Mommy at ang doctor" halatang halata sa muka nya ang kasiyahan.
Hinalikan nya ako sa noo bago umalis.
Maya maya pa ay nag sipasukan na ang doctor at sina mommy at si mommy danica, karga karga si bryden.
Ang laki na ng pinagbago nilang lahat ilang buwan ba akong nakatulog pagtapos ng operasyon.
"Anak, success ang operasyon" mangiyak ngiyak na sambit ni mommy.
Chineck ng doctor ang mata ko bago ngumiti at umalis.
Tumingin ako sa likudan nila, nawawala si janica.
"Si janica mom? May binili ba?" Tanong ko biglang pumaling sakin ang mga mata nilang lahat.
Bumaba sa pagkakakarga si bryden at lumapit sakin.
"Papa god has taken mommy" sambit ni bryden na isa isang nag sink in sa utak ko.
"Bryden!" Sigaw ko sa anak ko, napapitlag sya kaya kinuha ni mommy.
"Janica is Gone" malinaw ang pagkakasambit ni mommy danica ngunit di ko maisip kung nagpapatawa ba sila.
"what are you saying? She was here earlier when I woke up, she just left to call you and the doctor" di ko na makilala ang sarili kong boses sa sobrang pagkalito.
"Man, calm down, do you remember that before you were rushed to the hospital janica left? we sent a message to her that we rushed you to the hospital. But before she got here, she had an accident that killed her immediately." Gustong gusto kong bumangon at sumbiin si bricks sa mga sinasabi nya.
Hindi! Hindi totoo to, di ako iiwan ni janica ng ganun.
"Nooo! You are just lying, she was here earlier with me." Di ko na makaila ang sarili ko sa pagiyak.
Kita ko ang anak ko na umiiyak at halata ang takot.
"Bryan calm down!" Sigaw ni dad.
"It's just your imagination " dugtong pa ni dad.
Umiling ako
"Nooo, tell me the--"
"She died two years ago" naputol ang nais kong isigaw sa kanila ng marinig ko iyon.
Panaginip lang to diba? Totoo ba talaga to! Janica why? You said we'll start again, right?.
Janica please magpakita ka sakin.
Wala akong gustong gawin kundi magwala.
Agad tumawag sina dad ng doctor ng nagwala na ako.
You can't leave me like this janica. Pleasee bumalik ka na samin ni bryden.
Unti unti akong nanghina sa pagkakaturok sakin ng nurse.
Sana sa pagtulog kong ito dalawin mo ako aking mahal.
