K ü l d e n S a r ı l a n G e c e l e r

2.Külden Sarılan Gecelerde;ilk defa tutuştuk.

Hepinize destekleriniz
için teşekkür ederim.

🩸 Bölüm Sınırı:
200 Vote 200 Yorum

🩸Bölüm Şarkısı:

Onlife &Deesmi влюбился в неё

Sicimle akan gözyaşlarımla önümü görmekte zorlanırken binanın kapısını hızlıca ittirdim. "Ayçin!" Sıla koşarak arkamdan gelirken onu beklemeden  içeriye girdim.

Binanın içi sımsıcaktı.

Bu benim bedenimi bir anlığına da olsa ısıtırken adımlarımı lavabonun olduğu tarafa çevirdim.

Sıla'nın nefes nefes kalmış bir şekilde kolumu tutmasıyla olduğum yerde kalakaldım.

Yakalanmıştım.

"Ayçin iyi misin?" dedi endişeli bir şekilde önüme geçip yüzüme bakarken. "Ben olanlar için çok üzüldüm. O Eren'i bulduğum yerde döveceğim."

"Sıla şu an sırası değil," diye fısıldadım. "Yalnız kalmak istiyorum." Göz kapaklarımın üstüne düşen ağırlığa inat ona baktım.

"Şu durumda seni yalnız bırakacağımı düşünüyorsan yanılıyorsun." Kara geceleri suratımda dolanırken yanaklarımdan yaşlar süzülmeye devam etti.

"Lütfen." Sesim adeta bir fısıltı gibi çıkmıştı. Güçsüzlüğüm bir boya gibi sesime de sıçramıştı. Eğer konuşmaya devam edersem tam şurada son nefesimi verecek gibi hissediyordum.

Sıla'nın karşısında yavaş yavaş ölüyordum.

"Gel lavaboya gidelim." dedi etraftaki bakışlardan rahatsız olup koluma girerken. Başımla onu onaylarken yavaşça lavabonun olduğu tarafa doğru ilerledik.

Adımlarım o kadar yavaştı ki bedenine bir kurşun saplanmış bir asker gibi hissediyordum. Koluna giren arkadaşı onu güvenli yere sürükler gibi Sıla'da beni lavaboya sürüklüyordu.

Bedenimden akan kanlar gözyaşlarımla dışarıya atılırken lavabonun kapısını yavaşça açıp benimle beraber içeriye girdi. "Gel elini yüzünü yıkayalım. Bir kendine gel."

"İstemiyorum," Gözyaşlarıma su değmesinden hoşlanmazdım. "Ben kendime gelmek istemiyorum."

"Peki," dedi kolumdan çıkarken. "Volkan adına senden özür dilerim. Böyle bir şey yapacağını bilseydim engel olurdum. Beni biliyorsun Ayçin. Senin üzülmemen için elimden ne geliyorsa yaparım."

"Onun adına özür dilemene gerek yok."

Cümlem biter bitmez burnumu birkaç defa çektim. Parmaklarımı gözyaşlarımın hemen üstüne yapıştırıp kaldırımın üstünde çürümeye yüz tutmuş yapraklar gibi yavaşça  süpürdüm.

Çenem hissettiğim duyguların ağırlığıyla titremeye başlarken Sıla hızlıca beni kendine çekti. Ruhuma ulaşmak ister gibi sıkıca sarıldı. Oysa bilmediği bir şey vardı.

Benim ruhum çoktan ölmüş, cesedim ise  o idam ipinin ucunda sallanmaya başlamıştı.

"Yanındayım." Kızıl saçlarımı yavaşça okşarken söylemişti bu cümleyi. Benim bir kardeşim yoktu. Sıla ise bendeki bu boşluğu elinden geldiğince kapatmaya çalışıyordu.