Through the Shinto Shrine

18

Hindi na ako nag tanong kung saan man niya ako dadalhin, may tiwala naman ako sa lalaking ito. Wala naman sa mukha niya ang gagawa nang masamang bagay. Sa buong byahe naming ay walang nag sasalita, nasa labas ng bitana ang aking atensyon habang siya ay busy sa pag mamaneho.

Musika galing sa radio lamang ang tanging ingay didto sa loob ng kanyang sasakyan. Minsan ay sumasabay ako sa kanta ngunit mahina lang, hindi pa naman kagandahan ang aking boses baka pag tawanan pa ako nitong katabi ko.

Ayaw kong mapahiya.

Namangha ako sa lahat na gusaling aming nadaanan, pati na din ang mga cherry bloosoms. Ang ganda!

When I first saw you, I saw love

And the first time you touched me, I felt love

And after all this time

You're still the one I love, mmm, yeah-yeah

Looks like we made it

Look how far we've come my baby

We mighta took the long way

We knew we'd get there someday

Sumabay ako sa kanta at habang sumasabay ang aking paa sa tugtug niya. Higpit lang akong kumapit sa seatbelt at nasa labas parin ang aking mga mata. Bumaling ako kay Hiro nung nag stop ang sasakyan naming dahil sa stop light. Napaiwas agad ako ng tingin nang naka tingin din siya sa akin. Kumanta na lang ako ulit para iwas na din.

They said, "I bet they'll never make it"

But just look at us holding on

We're still together, still going strong, mm

"You know.." bigla niyang sabi kaya napalingon ako sa kanya, pero ang tingin niya ay nasa daan. 

"it's my parents theme song.....my mom is a Filipina and my dad's parents don't like her, you know rumors saying...Filipino are gold diggers. My dad is from the family of lawyers and they want dad to marry a lawyer as well......but they prove that their love is so strong that no one can break it, even my dad turn back against his family back then."

Naka tulala lang akong nakinig sa story nung parents niya. Ang ganda dahil at the end of the day sila parin ang nagkatuluyan. Pero ang sakit nung pinag daanan nila.

"but my mom never hated my grandparents, everytime me, my brother and dad visit them my mom always make sure to cook or bake so that we can bring something ....ever since they got married , mom never been to my grandparents house and....and everytime we left her I can see pain in her eyes." 

Tinanggal ko ang seatbelt at humarap sa kanya, saglit siyang humarap sa akin at kumunot ang noo, ngunit binigyan ko lamang siya ng napakatamis kong ngiti. 

Bigla kong na alala na meron pala akong bracelet na gawa sa seashells. Hinanap ko sa aking bag ang bracelet tapos pinakita sa kanya.

"Don't be sad , I know one day your grandparents will welcome your mom wholeheartedly. Tadah!..." Tinaas ko ang bracelet sa kanyang harapan. "tulungan mo akong maghanap na pwedeng ipambalot nito and give it to your mom, matutuwa yun panigurado"

Kinuha niya ang seashell "are these real?" tumango ako sa kaniya "did you make it? It's very beautiful" tumango ulit ako. Binigay niya ulit sa akin kaya nilagay ko muna sa sling bag na dala ko.

"project namin yun nung highschool , hanggan sa madalas ko na gawin...pero noon yun, nung nag college na ako ay itinigil ko na hanggan ngayon ay hindi ko na nagawa ulit dahil busy na sa trabaho."

"you should continue doing this kind of stuff, it's good building business with this...creating ornaments and other shits. You've got a gift Monica"

Gulat akong napatingin sa kaniya. For the first time tinawag niya ako sa aking pangalan. Literal na lumaki ang aking dalawang mata na tumingin sa kaniya. Bakit ba ang tagal naming makarating kung saan man niya ako dalhin.

"what? Did I say something bad?"

Humarap ako sa bintanan at hinawakan ang aking mukha. Kinuha ko an gang aking pocket mirror , namumula ang aking mukha. Shocks! Simpleng pag bigkas lang niya sa aking pangalan ngunit namumula na ako? Binalik ko ang salamin at huminga nang malalim at umayos ng upo.

"are you ok?"

Tumango lang ako at hindi tumngin sa kaniya. Hindi na siya nag salita at nakinig na lang ulit sa music at tinuon ang pansin sa labas. Dumaan ang ilang minuto ay huminto na kami.

"we're here".