Through the Shinto Shrine

28

"I thought something bad happen inside"

Pinagmasdan ko siya habang nag sasalita, naka pamulsa lang siya yung parang walang pakealam sa paligid. Siya yung tipo na hindi mo mababasa kung ano ang nasa isip niya.

"wala, bibili na lang ako kapag sweldo ko na...anyway tara"

Aya ko sa kaniya, baka gusto na itong umuwi nakaperwisyo pa ako.

"Since we are here, how about I show you the place while we find something to eat"

Ngumiti ako sa kaniya at nag thumbs up atleast makikita ko ano ang Osaka pag gabi, bahala na late kaming umuwi.

Habang naglilibot kami dito sa Dotonbori district ay hindi ko maiwasang mamangha dahil sa ganda nito. Mga malalaking building tapos ang daming vr yung mga malalaking TV na naka attached sa building pero di talaga ako sigurado, basta yun na yun.

Kapag may na daanan kami na mga pagkain ay bumibili talaga si Hiro para matikaman ko daw, wala naming kaso sakin dahil siya naman ang nagbabayad kaya sino ba naman ang tumatanggi sa libre diba?

"ang sarap nitong okonamiyaki, feel ko kahit dalawa lang nito busog na ako"

Napailing siya tsaka ngumisi "you said it wrong, it's okonomiyaki not okonamiyaki"

Huminto ako pag lalagad at tinakpan ang aking bibig dahil sa hiya "hala sorry ang hirap naman bigkasin kasi"

Ngumisi lang siya "Osaka is known as Japan's kitchen"

"talaga? Pero true to it's name naman, kahit saan ka lumingon ang daming iba't-ibang food stalls ang makikita" sang ayon ko sa kanya.

"True. Also Osakans are known for spending more money on food than other Japanese"

Tumango ako sa kanyang sinabi at inubos na ang okonomiyaki.

Bago niya ako bilhan ng okonomiyaki ay bumili siya ng takoyaki nag share lang kami para maka mura din. Meron silang malaking canal dito kung saan makikita ang famous na lalaking runner.

Pagkakita ko nun ay dali-dali ko siyang hinila sa may bridge para makapag picture ako. Kinuha ko sa bag ang cellphone kom nakalimutan ko na basag na pala pero di bale ok pa naman siguru gamitin ang camera.

Pero pagka open ko sa camera ay blurred di na talaga pwede sayang naman. Nag taas ako ng tingin at tumingin kay Hiro , baka pwede ako maki hiram sa cellphone nya.

"Hiro ..ahm ano"

Nkasandal siya sa railing habang nag hinhintay sa susunod na sasabihin ko.

"ano ... pwede ko ba mahiram ang phone mo?"

Tumaas ang kilay niya kaya bigla akong nataranta baka magalit sakin at iwan ako dito mag isa.

"sige wag na lang ... saan ba tayo patungo banda?...dito o dito"

Tinuturo ko pa ang kanan at kaliwa na daan.

Hindi ako maka tingin sa kanya dahil sa hiya. Naka dalawang hakbang na ako ng bigla niyang hilain ang sling ng bag ko, medyo may pwersa yung pagkahila niya kaya napasandal ako sa kanya.

napalingon ako sa kanya, medyo wrong move kasi ang lapit nung kanyang mukha sakin, napalunok ako ng laway na wala sa oras dahil sa lalaking ito.

Kinabahan man pero nagawa ko parin mag salita .

"bakit?, dito ba tayo dadaan sa kabila?"

Hahakbang na ulit ako pero hingpitan niya masyado ang kapit sa aking bag, kaya hindi ako maka alis sa pagka sandal sa kanya.

"Here"

Naguguluhan akong lumingon ulit sa kanya, bakit ba ang lapit ng kanyang mukha.

Lord para na akong mamatay dahil sa bilis ng kabog nitong puso ko

"Ha? Anong pinagsasabi mo diyan?"

Sa wakas pianakawalan na niya ako kaya lumayo ako sa kaniya ng kaunti dahil nakaramdam ako ng init.

"My phone, you wanted to use it right. Here"

Inabot niya sa akin ang kanyang phone.

"kukuha lang ako ng picture, ok lang ba sira kasi yung camera sa cellphone ko dahil kanina"

Tumango lang siya at sumandal ulit sa railings. Kaya todo kuha ako ng picture di naman masyadong marami. Inabot ko sa kanya ang cellphone.

"kunan mo ako, please kahit isa lang"

"ok, stand over there"

Tinuro niya yung lalaking runner na famous ditto sa Osaka. Napa rami ang picture niya sinabihan kong isa lang pero nag insist talaga siya, pinabayaan ko na lang.

"Let's go, I'm hungry"

Tumuloy na kami sa paglalakad hanggang sa huminto kami sa isang noodles shop. Maraming tao kaya medyo pahirapan kumuha ng pwesto. 5 minutes na siguro kaming nakatayo bago merong bakante na malapit lang sa amin.

Siya na ang nag order sa amin , hindi ko naman mabasa ang menu nila tsaka wala naman akong alam kung anong masarap na noodles nila dito. Pagka alis nung kumuha sa order namin ay nagsalita ako.

"ano yung order mo?"

"Their most popular sesame udon, you will love it"

Pinapanood ko yung mga tao na labas pasok sa kainan at sa kabilang table ay nag order sila ng noodles pero walang sabaw, hindi siya kagaya sa pancit canton sa pinas na parang matigas pero sa kanila ay mukhang malambot.

Kinalabit ko Hiro na busy mag cellphone kaya nung tumingin siya sakin ay tinuro ko yung noodles nila.

"udon parin ba tawag nun"

Tumango siya " Yes, It's a cold noodle tempura...This place is the oldest odun restaurant in Osaka if I'm not mistaken they run this shop for over 100 years now and my most favorite"

Namangha ako sa sinabi niya, hindi ko akalain na makakain ako sa isang restaurant na sobrang tanda na pero binabalikbalikan parin ng mga tao kahit madami ng iba at bago.

Sakto dumating na yung order naming na amoy palang ay nakakagutom na at masasabi mong masarap talaga.

"In every Japanese meal we say Itadakimasu, means we humbly receive our food"

Sinunod ko ang ganiwa niya at sabay kaming nag bigkas ng

"Itadakimasu"