"Yeni bir ateş söndürür başkasının yaktığını,
Yeni bir acıyla hafifler eski bir ağrı;"
William Shakespeare
Gözlerim yavaş yavaş açılırken her zamankinden farksız yanımda sadece annem ve bir kaç doktor vardı. Beni artık hayatından çıkarmıştı. Artık beni istemiyordu işte. neden şaşırıyorum ki? Hepsi benim hatamdı.
"Anne o gelmedi mi?" Diye sordum
"Kızım-" annemin sözlerini duymak istemediklerim kesmişti işte.
"Anne tamam." Dedim
Son anda ne olmuştu ki bunlar neden yaşanmıştı? Son günlerim mutlu geçecek diye düşünürken bunlar neden olmuştu. Yavaşça kalkıp sandalyemin üstüne oturmaya çalıştım uzun bir süre ayaklarımı kullanmamam gerekiyormuş.
Her zamanki gibi kendimden nefret edecek bir şey daha bulmuştum. O benden kaçmıştı. Romeo beni terketmişti.
Bir kaç saniye sonra "Anne ben eve gitmek istiyorum" dedim
"Tamam kızım çıkarız şimdi" dedi annem
Annem belli etmese bile o da demire kızgındı. Peki ben ona kızgın mıydım? aslında istesem de ona kızamıyordum. İnsan aşık olduğu insana kızar mı ki? İnsan aşık olduğu İnsan ne yaparsa yapsın kesin bir bildiği vardır der.
Yatağımdan kalkıp ellerimle sandalyemi kendime doğru sertçe çektim. Üzerine oturmaya çalışırken yavaşça arkaya doğru itildiğini hissetim. Yatakla sandalyemin arasında kalmıştım ve yatağıma geri dönemiyordum Ellerimle yatağı daha sert tutmaya çalıştım ama olmuyordu. Tuttuğum yeri bırakmak zorunda kalmıştım çünkü sandalyem daha da geri gidiyor beni de sürüklüyordu. Yavaş yavaş sürüklenirken birazcık da olsa ayaklarımı kullanmaya çalıştım ama sanki yaptığım her şey boşunaydı. Yere doğru düştüğümü hissetiğimde yataktaki çarşafı yine tuttum ama yere düşmemi engelleyemeden yüzüstü yere çakılmış bu yetmiyormuş gibi birde üstüme sandalyem düşmüştü. Acı içinde çığlık atarak ağlıyordum. Düştüğümde bile beni kaldıracak kimse yoktu kahretsin ki o yoktu.
Odamın kapısı hızlıca açıldığını ve içeriye birinin girdiğini hissetim
Ardından tanıdık bir ses
"Iyimisin çok özür dilerim, gerçekten çok özür dilerim seni yalnız bırakmamıydım." Bu onun sesiydi çok endişelendiği her halinden belliydi hızlıca yanıma yaklaşık üzerime düşen sandalyeyi aldı ve beni kucağına alıp yatağa oturttu. Yataktaki çarşaf ve yastık yere düşmüşlerdi vücudumun neredeyse her yeri ağrıyordu artık ağlamıyordum ama Ağzımdan yinede acı dolu inlemeler çıkıyordu.
"Ben aptalın tekiyim işte, en büyük zararı ben veriyorum ona" benimle değil de kendi kendine konuşuyor gibiydi.
"Saçmalama" dedim ağlamaklı bir sesle
" ya bak işte benimle konuşurken bile ağlayacak gibisin, Allah kahretsin" dedi
Her hangi bir şey söylemek istiyordum ama bir güç bunu engelliyordu. Onu görmek bile yetiyordu sanki bana
Yanıma gelirken bile kendi kendine söyleniyordu.
"İyimisin. Bekle doktorunu çağırayım" dediği sırada elimle bileğini kavradım ona ben farketmesem bile deli gibi kızıyordum. Ve bunu ona belli edip edememek umrumda bile değildi gözleri bana şaşkınlıkla çevrilirken
"Sen aptalmısın, kıt mısın sen! ben sensiz yaşayamıyorum işte farkında değil misin?" Dedim bağırarak "olmuyor işte yapamıyorum ben sensiz bi halt beceremiyorum. Ya sen bana yaşama umudu verdin be" elimin tersiyle gözyaşlarımı silerken "ben seni arkadaşım olarak görmesem de arkadaşın gibi davranmaya çalıştım! Ben sana aşık oldum diye kendimi suçlarken kaç gece uykusuz kaldım farkında mısın sen?!"
" üzgünüm" dedi
"Anca üzülün zaten. Ben herkesten nefret ederken seni sevmiştim. Sen bana umut olmuştun, bu kadar mı kolay gitmek. Herkes gider eylül kalır zaten. Gitmek bu kadar kolaysa ben neden gidemiyorum? Ben seni neden bırakamıyorum" derin bir nefes alıp devam ettim " sonra ben aklımı kaybedecek gibi olunca üzgünüm oluyor. BENDE INSANIM BE BENDE INSANIM" dedim ve yatağıma çok yakın duran sandalyeme oturmaya çalıştım arkadan sandalyeyi tuttuğuna emindim. Sandayeme oturduğumda ellerini hızlıca sandalyemden çektim.
"Seni yalnız bırakamam" dedi
"Sanki daha önce bırakmadın." Dedim ardından ellerini hızlıca sandalyemden çekti
Nereye gittiğimi dahi bilmeden sürmeye çalışıyordum.
Hastane kapısına ulaştığımda gözyaşlarım daha çok şiddetlendi. İçimde tutamadığım her şeyi dışarıya vurmak istiyordum bağırmak, çağırmak, önüme gelen herkese saldırmak istiyordum.
Daha hızlı sürmeye başladığımda önümdeki merdivenleri görmeyip 4 basamaktan sandalye ile beraber düşmüştüm. Harika. Gerçekten harika. İnsanlar etrafıma toplanırken bende yavaş yavaş kalkmaya çalıştım tanımadığım bir kadın yanımdaki sandalyeyi kaldırırken yine onun sesini duydum.
Koşarken "Eylül!" Diye bağırdı.
Konuşmak, kavga etmek istemiyordum sadece uyumak ve olabiliyorsa ölmek istiyordum.
Yanıma ulaştığında beni kucağına alıp kaldığım odaya doğru yürümeye başladı. Kollarında o kadar huzurluyum ki. Son birkaç saat gerçekten çok yorulmuştum. Gözlerim yavaş yavaş kapanırken tek umduğum şey yine gitmemesiydi......
♡♡♡♡♡♡
Uyandığımda tanıdığım ama ayrıt edemediğim sesler işittim.
"Çok pişmanım diyorum anlamıyor musun? Sen beni salak mı sanıyorsun beni ondan saklayınca ne geçecek elinize" Dedi tanıdığıma emin olduğum kadın sesi.
"Bende sana diyorum ki henüz gerçekleri öğrenmeye hazır değil" daha da kısık bir sesle " o kadına Anne diyor" o an bütün dünya durmuştu aynı cümle beynimin içinde bin kez yankılanıyordu.
O kadına Anne diyor
O kadına Anne diyor
O kadına Anne diyor
Bu ne demek oluyordu. Bana şaka falan mı yapıyorlardı.
Yeni uyanmış gibi gözlerimi açtım ve hiç tanımadığım bir kadın ile karşılaştım.
"Siz kimsiniz" dedim kadına dönerek ondan cevap alamayınca ona döndüm
"Demir kim bu kadın" dedim aynı soruyu tekrar ederek
Biraz düşünerek " bu yeni doktorun" dedi pat diye. Bu cümleye kendisi bile inanmadığı o kadar belli ki
Onlara inanmasam da kafamı aşağı yukarı salladım.
O kadın kimdi ve o kadına Anne diyor ne demek oluyordu.
Aynı cümle hala beynimin içinde yankılanıyordu. O kadını tanıdığıma emindim sesini bir yerden hatırlıyordum. O kadın her kimse bana bir şey söylemek istiyordu ve herkes bunu benden saklıyordu. Demir bile...
Selamm
Sizce o kadın kim????
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın yeni bölüm en kısa sürede gelecek
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAHTE HAYALLER
Dla nastolatkówHer zaman bir umut vardır sözü eylüle çok anlamsız geliyor çünkü onun için hiçbir zaman umut yoktu.... genç yaşında yakalandığı hastalıkla yaşamaya çalışan Eylül etrafındakilerin teker teker ondan uzaklaştığına şahit oluyor. bazen düşmanımızdan dar...
