"Anne" diye sayıklamaktan başka bir şey yapmıyordum. 1 gündür buradayım Ve odama doktorlardan başka kimse girmiyordu.
Odamın kapısı açıldığında Doktorlar izin vermediği için sadece ara sıra gelen ve geldiğinde onun yanına gitmeme izin verilmeyen Ayazı gördüm onu neredeyse 10 aydır doğru düzgün göremiyordum. O anki heyecanla boynuna atlayıp iyki geldin kardeşim dedim. Sesini duymayı özlemiştim 10 ay önce kendimi kaybettiğimde ona bile zarar verecek seviyeye gelmiştim.
"Ayaz kardeşim" dedim ve yüzüne dokunmaya başladım "iyki geldin b-ben seni çok özelmiştim" gözyaşlarımı tutamıyordum ve Arda ardına gözlerimden süzüluyordu
"Kardeşim" dedi ve gözyaşlarını serbest bıraktı " özür dilerim özür dilerim çok özür dilerim hepsi benim yüzümden seni ben yalnız bıraktım" diyordu ağlayarak. onu çok seviyordum onu herşeyden çok seviyordum o benim kardeşimdi.
Ayakta durmaya dayanamayıp ikimizde aynı anda yere çöktük ikimizde deli gibi ağlıyorduk ve birbirimizden özür diliyorduk.
Ayağa kalkıp "Hadi kalk hızlı ol" dedi
"Neden ne oldu ki" diye sordum gözyaşlarımı silerken
"Yeter kurtarıyoruz seni buradan yurdışına falan çıkarız her yer bu cehennemden daha iyi" dedi
"Kurtarıyoruz derken?"
"Sevgilinle ben yani hadi kalk çok oyalanma biri gelecek şimdi" sevgilin derken kimden bahsettiğini başta afallasam da anlamıştım. Ve sanırım ne olursa olsun bende buradan kurtulmak istiyordum. Ölümle sonlanacak olsa bile
Hemen yerimden kalkıp elini tuttum ve hadi ne bekliyorsun bakışı attım. Benden onay bekler gibi koşmaya başladığında ona ayak uydurmaya çalışıyordum. Hastaneden dışarıya adımımı attığım an ayaklarım yerden kesildi bir erkek bedeninin bana sarıldığını hatta havaya kaldırdığını gördüm bu Demirdi "seni çok özledim" dedi beni yere indirirken. arabada arka koltuklardan birine geçtim önde ise demir ve ayaz oturuyordu.
"kaç aydır biriniz bile yanıma gelmediniz ya Aşk olsun" dedim şaka yaptığımı belli ederek
"tabi canım biz keyfimizden gelmiyorduk: dedi ayaz ardından arkasına dönüp saçımı okşadı ama çok özlemişim, anneme de bunun hesabını soracağım seni Nasıl o cehennemde bıraktı aklım almıyor." dedi
"onu bunu bırakın da yakında benim kitabım çıkıyor" dedim sececen bir tavırla
ikisi de tek bir ağızdan NE diye bağırdılar.
"evet tabi şimdi kaçtık diye çıkmaya da bilir ama..." dedim
"hayır tabi ki o kitap çıkacak." dedi demir koruduğu sessizliğini bozarak
"Ayaz sen bana hala araba sürmeyi öğretmedin unuttum sanma" dedim.
"sen 18 yaşına girmedin mi daha git kendin öğren ya banane" dedi ayaz
"iyi öyle olsun bakalım" dedim
arkama yaslandığımda uzun zamandır gerçek anlamıyla mutlu olmadığımı farkettim ve şimdi gerçekten mutluydum. en sevdiğim insanlarla beraberdim. kafamı camdan dışarıya çıkarttım ve aylardır kendimi mahkum ettiğim o odadan başka bir şey göremediğim için, kendime bunu yaptığım için bir daha nefret ettim kendimden ve o kendi ellerimle öldürdüğüm kadından...
evet onu öldürmüştüm ve hiç pişman değildim. bende iğrenç katil birine dönüşmüştüm. Bende annem gibi bir insana dönüşmüştüm. sırf bu yüzden aylardın piskolojik destek alıyorum ama gerek yoktu ben sadece özüme dönmüştüm. o gün insanlara ve kendime gerçek yüzümü göstermiştim. Nereye gittiğimizi bilmiyordum ve açıkçası umurumda değildi. Her yer bu Cehennemden daha iyi olurdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAHTE HAYALLER
Novela JuvenilHer zaman bir umut vardır sözü eylüle çok anlamsız geliyor çünkü onun için hiçbir zaman umut yoktu.... genç yaşında yakalandığı hastalıkla yaşamaya çalışan Eylül etrafındakilerin teker teker ondan uzaklaştığına şahit oluyor. bazen düşmanımızdan dar...
