အပိုင်း(၃၉)

1.4K 72 10
                                    

"ခွန်ပြည့်တို့ကွာ.အိမ်မှာစောင့်နေမယ့်အလှလေးရှိတော့ အိမ်ဘဲပြန်ချင်နေတော့တာဘဲနော်"

ဒါဟာ ကွင်းထဲကလူတိုင်းမပြောမဖြစ် သူ့ကိုစနေကျစကားတစ်ခုပင်။ ပထမအကြိမ်တွင် ရှက်ရှက်နဲ့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ လို့ငြင်းမိပေမယ့် နောင်ကြာလာတော့ အရေထူကာ အိမ်မှာစောင့်နေမယ့်ကောင်လေးရှိတာကိုပင် ကြွားစရာတစ်ခုလို စပ်ဖြဲဖြဲလုပ်တတ်လာခဲ့ပြီ။

"မင်းတို့တောင် ရှိလို့လား"

"ဟ! မင်း အဲ့လိုချည်းတော့မပြောပါနဲ့ကွာ"

"မဟုတ်လို့လား"

"ဟုတ်နေလို့ပေါ့ကွာ ဒီသူတောင်းစားကလဲ. ပြန်မှာသာ ပြန် ပြန်.. နေပါဦး မင်းဘောလုံးရော ကစားချင်သေးရဲ့လား။ အိမ်မှာဘဲ ဆယ့်နှစ်ရာသီကပ်နေချင်တာများလား"

တစ်ယောက် တစ်ပေါက်ပြောသံများ
... ငြိမ်သက်နေသူတစ်ဦးသာရှိသည်။

သူ့လေပြေကို ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အချစ်ဆိုတာ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ကကောင်လေးလို့ ၀န်ခံခဲ့တဲ့ သူ့ဂျူနီယာကောင်လေးပင်။ သူတို့အဖွဲ့ထဲ အငယ်ဆုံး. စကားအများဆုံးဖြစ်သောကောင်လေးသည် ယခုနောက်ပိုင်း အတော်ပင်စကားနည်းသွားတာ သူသတိထားမိသည်။

"အေး ကပ်လို့ရရင်ပေါ့. ပြန်မယ်ကွာ ဟိုကောင် စိုင်းဖြိုး"

"ဗျာ. ကိုကြီး"

"မင်း အဆောင်ဘက်ပြန်မှာမလား. ငါလဲလိုက်ယူစရာရှိလို့ သွားရအောင်"

"ဟုတ်ကဲ့"

ကွင်းထဲမှဖြတ်ပြီး အဆောင်ဘက်ပြန်ချိန်တွင် စိုင်းဖြိုးပုံစံက နေရခက်နေတဲ့ပုံ.. သူကပင် အကြီးပီပီစကားအစပျိုးရသည်။

"မင်း စကားနည်းသွားတယ်နော် ‌ဟေ့ကောင်"

"ဗျာ. အော် ဟုတ်"

"ပြီးခဲ့တဲ့အပါတ်က ဟိုကောင်တွေ ငါတို့အိမ်လိုက်လည်တာ မင်းကဘာလို့မလိုက်လာတာလဲ"

"ဟို. အဲ့တာက ကျွန်တော်"

စိုင်းဖြိုးကို ခွန်ပြည့်အကိုတစ်ယောက်ကဲ့သို့ နားလည်မှုအပြည့်ရှိသောအကြည့်များဖြင့်စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ အဖွဲ့သားအချင်းချင်း နေရခက်နေတာမျိုးကို သူလဲတကယ်သဘောမကျတာမို့..။

မောင့်လေပြေ (Completed)Where stories live. Discover now