Şifacı Peri(Vkook)

Kabus

Eve döndüğümde babam sinirle bekliyordu.Tabi bizim sinirli halimiz sinir bozucu bir şekilde sessizdi.Bağırıp çağıramıyorduk.Bu halimizin sinir bozucu olduğunu söyleyende biricik sevgilim Jeonguk'tu.Ona sinirli olduğum zaman sakinliğimin onu delirttiğini söylüyordu. "Biz bağırıp çağırıp bir şekilde öfkemizi kusuyoruz.Siz ise sadece sessiz kalıyorsunuz" derdi.Ama ırkımız böyleydi değiştiremezdik ki.Annem bana kızdığında odaya kitlerdi.Babamsa durmadan olmasını istemediğim şeylerle tehdit ederdi.Örneğin; Johnny ile evlenmem gibi.Durmadan beni onunla evlendireceğini söylerdi.Ve ben ne kadar istemediğimi söylesem de dinlemiyordu.

"Nerdeydin bu saate kadar?" Hep aynı yalanı söyleyemezdim.Bu yüzden biraz düşünmem gerekiyordu. "Jimin bir işin olduğunu söyledi.Ne işiymiş bu?" Bu sefer annem sormuştu. "Konuşsana! Dilini mi yuttun?" Sanırım dilimi yutmuştum.Jeonguk ile aylardır görüşmüyorduk ve ben hiçbir yola sapmadan eve geliyordum.Ama aylar sonra bile eve geç gelsem her gün geç kalıyormuşum gibi muamele ediyorlardı. "Her zaman eve erken geliyorum.Ama bir gün geç kalı-" Babam konuşturmamıştı. "Kes sesini!Tabiki sen geç kalınca sorgulayacağız!" annem de ekledi "Sen bizim oğlumuzsun değil mi?Üstelik bir liderin oğlu başı boş gezmemeli" Dertlerinin ne olduğunu çok iyi biliyordum ama bunu tabiki kabul edemezdim.

"Arkadaşıma uğradım anne" Yan ağızla dalga geçer gibi gülüp "Senin Jimin'den başka arkadaşın mı var?" Annem çok şüpheci bir insandı.Yalan söylediğimi net bir şekilde anladığına adım gibi emindim.Ama malesef bu yalana devem etmeliydim. "Evet var anne" kollarını birleştirip düşünceli ve şüphe dolu gözlerini bana dikip,
"Madem var biz neden tanımıyoruz?" Babamla anlaşmış gibi bir o sorguluyordu bir babam.Onlar üzerime geldikçe ben yalanların içinde sıkışıp kalıyordum.

"Üstelik arkadaşına uğradıysan Jimin neden bir işin olduğunu söylüyor.Jimin asla yalan söylemez!" İşte şimdi köşeye sıkışmıştım.Jimin'den ayrılmadan anlaşma yapmalıydım fakat o zaman da Jimin sorgulayıp duracaktı.
"Ç-Çünkü Jimin'de onu tanımıyor" annem bana doğru yürüyüp gözlerimin içine daha da derin baktı ve
"Taehyung umarım yalan söylemiyorsundur yoksa..." dedi.Bunu söylemesiyle daha da sinirlenmiştim.Onların bitmek bilmeyen tehditlerinden artık çok sıkılmıştım.Jeonguk'un yanında özgürce uçabiliyorken,evime döndüğümde yeniden bir kafese kilitlenmiş gibiydim.
"Merak etme neler yapabileceğini biliyorum.Ama gerçekten arkadaşımın yanındaydım" artık yalan söylemek umrumda değildi.Üstelik suçluluk duygusu da hissetmiyordum.Annem gözlerini kısıp
"Umarım öyledir." Dedi ve mutfağa gitti.Ben merdivenlerden çıkarken babam bana seslenip
"Üzerini değiştir ve banyonu yap! Kardeşim Kihyun,eşi ve çocukları gelecekler.Birlikte akşam yemeği yiyeceğiz" dedi.

Kardeşi amcam oluyordu,çocukları ise Jimin ve Johnny'di.Gerçekten bıkmıştım artık.Daralıyordum.Ruhum bedenime sığmıyor çıkıp kurtulmak istiyordu.Banyo yaparken düşündüğüm tek şey,biricik sevgilime kavuşmaktı.Nefret ediyordum Johnny'den,nefret!

Banyodan çıkıp saçlarımı kurutmak için makinaya uzandığımda aynadan vücuduma bakmış ve yer yar bıraktığı morlukları farkedince yüzümde bir gülümseme belirmişti.Bana bıraktığı izlerden kastı bu muydu anlayamamıştım.Ama bunu düşünmekle başımı ağrıtmak yerine dudaklarının değdiği yerleri okşamayı tercih etmiştim.Göğsümün bir iki santim üzerine bıraktığı izi yavaşça okşarken çalınan kapıyla irkilmiştim.Muhtemelen bu Jimin'di,çünkü bizim ailede Ne annem ne de babam kapı çalma nezaketinde pek bulunmazdı.Her an şüpheyle hareket ettikleri için kapı çalma gereği duymayıp baskın yapardı.

"Gel!" İçeri seke seke gelen Jimin'in mutluluğuna hayrandım.Çünkü harika bir anne ve babaya sahipti.Üstelik abisi de ona canını verecek kadar çok bağlıydı.Tanrı'dan daha ne isteyebilirdi. "Ben geldimm" adeta bir bülbül gibi şakıyordu.Onu en son öğlen görmüştüm,fakat yüzündeki gülümsemeye bakılırsa iyi bir şeyler olmuş olmalıydı. "Hoşgeldin bebeğim" deyip ayağa kalktım ve tombul yanaklarından öptüm.Ancak benden ayrıldığında bu tuhaf yüz ifadesiyle karşılaşmayı beklemiyordum.