Secrets- Buurtpolitie (Kineke)

-21-

2 Maanden Later..

Tineke pov:

Ik lag nu al een paar minuten in het ziekenhuis.. Vandaag zou ik bevallen. Ik voelde daarnet al thuis dat het niet goed ging dus mijn moeder heeft me naar hier gebracht. Ze wacht nu op de gang. "Oké, mevrouw gaat het een beetje?", vraagt een andere vrouw. Ik knik. Ze gaf me instructies en na een paar minuten was de bavalling eindelijk gedaan. Het duurde echt niet lang en het viel best mee. "Oh nee, mevrouw we hebben slecht nieuws.", zegt een andere dokter die mijn babytje vast heeft. "Hoe bedoel je?", vraag ik met tranen in mijn ogen. "Uw kindje is niet levend geboren.", zegt hij en draait zich om. "Wat! Dat kan niet!", roep ik in paniek. Een paar andere dokters proberen me te kalmeren. Ik hoorde een paar keer mijn baby huilen, ze is niet dood! "Geef haar terug!", roep ik. De deur gaat open en mijn moeder komt naar me toe. "Tineke wat is er?", vraagt mijn moeder in paniek. "Ze zeggen dat ze dood is maar dat is niet waar! Ze huilde nog!", zeg ik terwijl ik in tranen uitbarst. Dit is waar al die dromen over gingen. Over mijn gebroken relatie met Koen en over mijn kind dat afgenomen werd. Maar ze leefde in de droom nog dus het kan niet anders dat ze nu nog leeft. Ik sta recht en ren achter de dokter met mijn kind aan. "Geef haar terug!", schreeuw ik. "Mevrouw u moet kalm worden!", roept een dokter. Ik blijf tegenwerken maar voel plots iets in mijn nek. Ik kijk en zie een deel van een spuit. Het beeld wordt voor mijn ogen helemaal wazig en tot slot zwart..

"Tineke.. Tineke kan je me horen meisje?", hoor ik. Ik open mijn ogen en zie mijn moeder naast mijn ziekenhuis bed zitten op een stoel. "Wat? Waar is ze?", vraag ik. "Ze is veilig, de politie heeft de dokters meegenomen daar kantoor en jouw kindje is hier, bij ons.", zegt mama. Ik glimlach en zie haar achter mama in een bedje liggen. "Ik wist het.", zeg ik. "Hoe bedoel je, je wist het?", vraagt mijn moeder. "De dromen die ik kreeg, het lijkt nogal op visioenen. Dromen die uit komen, eigenlijk waren het alleen nachtmerries. Het kwam door het weeshuis.. daar begon alles.", leg ik uit. "Meen je dat?", vraagt ze. Ik knik. "Dus je had dit al eens meegemaakt?", vraagt ze. "Soortvan, het waren meestal flits beelden, ik zag niet alles, jou zag ik niet en de gezichten van de dokters ook niet. Maar ik was hier al wel bang voor.", zeg ik. Mijn moeder is even sprakenloos. "Het is oké mama, maak je geen zorgen.", zeg ik en zet me recht. Ze glimlacht en knikt. Ik sta recht en neem mijn kindje uit het bedje. Ik glimlach trots naar haar. Ik noemde haar Chloé Schillebeeckx. Baetens kon blijkbaar niet en ik wil het ook helemaal niet. Koen zag ik ook nooit meer. Hij was gewoon weg uit mijn leven precies. "Ze is mooi schat.", zegt mama. Ik glimlach en knik. Ze heeft ros haar net als mij en bruine ogen zoals mij. Daar ben ik wel blij voor.

Ondertussen 4 jaar verder..

"Mamaaaa.", hoor ik Chloé zeggen. Ik geeuw en open mijn ogen. Een klein zieltje was onder mijn deken gekropen. Ik grinnik en doe het deken over haar hoofd weg. "Goeiemorgen meid.", zeg ik. Ze glimlacht en knuffelt me. Ze is zo lief en schattig. Ik ben echt blij met haar. Ik doe een grijze jogging broek aan en een witte crop top. Chloé heeft net hetzelfde aan alleen een roze jogging broek. Ik doe mijn haar in twee ingevlochte vlechtjes en bij haar maak ik twee kleine dotjes. Haar haartjes zijn er net lang genoeg voor. Ze kruipt op mijn rug en zo loop ik met haar naar beneden. We wonen nog steeds bij mijn ouders, net als mijn drie broers. Echt wel leuk eigenlijk. Ik ben anders toch alleen met haar dus waarom kan ik niet gewoon hier zijn en kunnen we samen plezier maken. "Daar zijn onze twee deugenieten eh.", zegt Mats. Ik grinnik en zet Chloé aan het aanrecht op een stoel. Ik geef haar een kom met cornflakes in en een glas chocomelk. "Dankje mama.", zegt ze. "Ausljeblieft lieve schat.", zeg ik en wrijf over haar hoofdje. "Je bent echt een goede moeder.", zegt Mats. Ik glimlach dankbaar naar hem. "Moet je werken straks?", vraagt hij. "Ja, morgen ook nog ja.", zeg ik. "Succes.", zegt hij "Merci.", zeg ik terug.

Chloé bleef die dag thuis en ik ging werken. Ik vond het echt een leuke job. Ik ben er al 4 jaar aan het werk ondertussen. Maar stiekem doe ik toch liever mijn politie job als hoofdinspecteur, bij mijn zone. Maar dat gaat gewoon niet.. Het was echt vermoeiend om hier te werken wel. Ik nam weer nieuwe glazen en bracht die naar een tafel met gasten. Ze bedankte me en zo ging het heel de avond lang. Ik schreef nieuwe bestellingen op en liep dan weer heen en weer. Tegen 20 uur was ik nog steeds bezig. Ik moet nog 4 uur werken en dan zit mijn dag erop. Ik zag dat er net nieuwe gasten waren. Ik nam mijn boekje en een pen en liep naar de tafel. "Dag, kan ik julie iets bre-", zeg ik maar als ik zie wie er aan tafel zit wordt ik helemaal verstijft. Hij kijkt met open mond terug. Ik zet een paar stappen naar achter. "Tineke, kunnen wij praten?", vraagt hij. Ik blijf stok stijf staan. "Ik breng alleen iets om te eten en drinken niet meer.", zeg ik. Hij zit met een viend van hem hier denk ik. Gelukkig is het niet elke. "Aulsjeblieft, ik wil met je praten.", zegt hij. Ik kijk in zijn lichte blauwe ogen en verdrink er weer bijna in. Het warme gevoel trekt ook weer terug. Ik zucht. "Wat willen jullie hebben?", vraag ik weer. Koen zucht en kijkr even op de kaart. "Voor mij een glas rosé.", zegt de andere man. Ik knik en schrijf die op. Ik kijk naar Koen. "Voor mij de 'ik wil met je praten' aulsjeblieft.", Ik draai me om en loop richting de keuken. Ik voel me een beetje kwaad eerlijk gezegt. Ik vul een glas met water en een glas met rosé. Ik loop terug naar de tafel en zet de glazen neer. "Dan heb je teminste iets.", zeg ik als hij naar het glas water kijkt. Ik draai me weer om en loop terug. Ik zie mezelf in de spiegel die achter de bar hangt. Daar in zie ik dat Koen de hele tijd naar me kijkt. Ik trek het hoge staartje in mijn losse haren weer goed en was nog een paar glazen af. Ik hang het tegenwoordig liever los maar ook uit mijn gezicht dus doe ik een klein hoog staartje in mijn haar en de rest hangt los. Mama zegt ook dat ik er mee sta. Gelukkig werkt mijn moeder vandaag niet, het zou helemaal uit de hand lopen als ze wist dat Koen hier ook is. Ik ga naar de keuken en neem een stapel met papieren waar nog reserveringen op staan. Ik loop terug maar kijk niet goed uit en loop recht tegen iemand aan. Ik laat daardoor mijn papieren vallen. "S-sorry.", mompel ik en buk me meteen om de papieren op te rapen. De persoon bukt zich ook en helpt me. Ik kijk naar het gezicht en zit weer helemaal stil. Koen. "Laat me gewoon gerust.", zeg ik en trek de papieren uit Koens handen. Ik sta recht en leg de papieren in de kast onder aan de bar. "Tineke, kom even twee seconden mee.", zegt hij achter me. Ik zucht en draai me naar hem om. Ik staar naar mijn handen en bijt op mijn lip. Ik moet op een of andere manier mijn tranen inhouden. Hij neemt mijn hand vast en wrijft er met zijn duim over. Ik snik kort en wrijf met mijn andere hand in mijn oog. "Kom hier.", zegt hij. Ik kan mezelf niet meer bedwingen en hij omhelst me. We houden elkaar stevig vast. Het is nog half in de keuken dus niemand ziet ons. "Kunnen we praten?", vraagt hij. Ik laat hem los en schud mijn hoofd van niet. "Het is nu zo en ik moet werken, sorry.", zeg ik en loop hem voorbij naar de bar. Koen zie ik in mijn ooghoek terug naar zijn tafel gaan. Ik ga maar terug naar hun tafel en vraag wat ze willen eten. Beide bestellen ze een schotel. Voor dat Koen me weer wilde aanspreken was ik al weg. "Tineke.", hoor ik nog. Ik negeer hem maar. De hele avond lang bleven ze daar zitten. Ik stond aan de bar nog mensen daar te bedienen maar voelde me zo moe. Het was nog maar een paar minuten dat ik moest werken. Als die om waren ging iedereen weg. Ook Koen ging door met zijn vriend. Oef.. Een paar minuten later was iedereen weg en sloot ik het hier af. Ik deed de deur opslot en liep naar mijn fiets. Ik ben bezig met mijn slot open te maken tot ik een hand voel op mijn schouder. Ik verschiet er van en kijk ernaar. Ik kijk naar de persoon zelf en zie dat het Koen is. Ik zucht weer en duw zijn hand van me af. "Waarom, moet je me nu al de hele avond lastig vallen?", vraag ik een beetje kwaad. "Tineke, ik wil het gewoon goed maken. Ik had het nooit zo bedoelt en ik hou enorm veel van jou. Ik wil terug bij jou zijn zoals vroeger.", zegt hij met tranen in zijn ogen. Even denk ik maar schud dan mijn hoofd van niet. Ik maak mijn slot verder los en neem mijn fiets vast en duw die een beetje vooruit. Niet ver want Koen houd me tegen. "Koen laat me gewoon gerust! Ik wil naar huis!", zeg ik kwaad maar ik moet meteen huilen terwijl ik het zeg. "Nee Tineke!", zegt hij en pakt me vast waardoor ik mijn fiets laat vallen. Ik kijk bang naar hem. "Aulsjeblieft Tineke. Ik wil het je uitleggen.", zegt hij. Ik wil me weg trekken maar hij is te sterk dus hij houd me vast. "Leg het dan uit!", schreeuw ik. "Toen ik naar huis wilde gaan hield Elke mij tegen, die pakte mij vast en kuste mij zonder dat ik het wouw! De dag ervoor vroeg ze me mee naar het café en ze leide me de hele tijd af zodat ik de tijd zou vergeten en te laat zou zijn thuis. Ze deed het allemaal express omdat ze mijn vriendin wilde zijn. Maar ik wilde dat niet! Ik ben op jou en op niemand anders!", roept hij met tranen in zijn ogen. Hij laat me los en ik staar de hele tijd voor me uit. "Ik had haar gewoon moeten wegduwen en dat deed ik niet en nu haat ik mezelf omdat ik je gekwetst heb en dat ons kind nu geen vader heeft!", zegt hij. Tranen stromen over mijn wangen. "Ik wil je alleen maar vragen om terug te komen. Ik wil opnieuw beginnen met jou Tineke.", zegt hij en neemt mijn handen vast. Ik kijk weer in zijn ogen. "Aulsjeblieft.", smeekt hij. Ik laat zijn handen los en neem mijm fiets terug. "Laat me er over nadenken.", zeg ik. Hij knikt. "Oke, dat laat ik je doen. Beloofd.", zegt hij. Ik zucht en zet mijn fiets op zijn poot zodat hij niet weer valt. Ik draai me naar Koen en slaag mijn armen rond zijn nek. Hij legt zijn armen meteen rond me heen. En zucht van opluchting komt uit mijn mond. "Het spijt mij ook dat ik zo tegen je deed.", zeg ik. "Nenenee jij hoeft echt geen sorry te zeggen. Het was mijn fout.", zegt Koen en wrijft door mijn haar wat me weer doet kalmeren. Hij kent mijn zwakke plekken dus duidelijk nog. "Het was ook waar.. die droom over dat kind dat van me werd afgenomen.", zeg ik al shet me te binnen schiet. "Nee echt?", vraagt hij. Ik knik. "En hoe liep het af dan?", vraagt hij. "Het liep goed af.", zeg ik en glimlach automatisch okal kan hij het niet zien doordat we nog knuffelen. "Hoe heb je haar genoemt?", vraagt hij. "Chloé... wel met mijn achternaam want het mocht anders niet.", zeg ik. "Dat snap ik. Die naam is wel mooi.", zegt hij. Ik knik. "Mag ik haar zien..", vraagr hij. Ik knik en neem mijn gsm uit mijn zak. Ik laat mijn achtergrond zien en daar staat een leuke foto op van Chloé en mij. Daar hangt ze rond mijn nek en hebben we weer ongeveer dezelfde outfit aan. "Hoe schattig is dat.", zegt hij net een glimlach. Ik knik en glimlach terwijl ik in zijn ogen kijk. "Ze lijkt hard op je.", zegt hij. Ik knik weer. Ik steek mijn gsm weg en staar even naar de grond. Koen neemt met een hand mijn kaak vast en kijkt in mijn ogen. Langzaam aan komt hij dichter en dan wordt mijn gevoel weer helemaal beter. Onze lippen maken weer contact. Eindelijk! Mijn handen nemen zijn nek vast en die van hem gaan door mijn haar. Na het magische moment lieten we los. "Ik hou echt heel veel van jou Tineke.", zegt hij. "Ik hou ook van jou.", zeg ik met tranen die er langzaam bij komen. Hij wrijft die weg en we omhelzen elkaar weer. "Is het oké als ik morgen langs kom?", vraagt hij. Ik knik meteen. "Oké, dan zie ik je morgen weer.", zegt hij. Ik glimlach meteen en geef hem weer een lange kus. Als we los laten, ga ik op mijn fiets zitten en rijd ik naar huis.