Exception [PSLU #2] [GL]

E13

Portia's POV

Hindi ko mapigilan na higitin siya sa braso niya at bahagyang nahila ko siya papunta sakin at narinig ko pa ang pagsinghap niya na halatang hindi niya nagugustuhan na hinawakan ko siya.

"Hindi na kita maintindihan, ano ibig mong sabihin? Please be clear, you shouldn't just leave me hanging here pagkatapos mag salita ng patapos." She couldn't look at me in eye just like how she used to do.

"Look Miss Lawson, you shouldn't care anymore. Dapat nga matuwa ka pa na hindi na kita kinukulit."

"But I care, may pake ako Olivia!" I raised my voice without having a second thought. "At tama ka dapat nga matuwa ako, pero hindi ko alam bakit ako naapektohan. So please tell me, ang hirap ng ganito. Hindi ako sanay na ganyan ka sakin."

I don't even know why am I being like this. Hindi ko narin alam kung anong emosyon ang dumadaloy sa dugo ko ngayon. Maybe it is the fact that I'm stress from my academics and extra curricular activities at sakanya ko naiibuhos, or maybe if I'm just being real na nasasaktan ako sa ginagawa niya ngayon.

"Guess what Miss Lawson? I don't care. Now please let me go because I still have things to do." She went inside her car at didn't even bother to blink when she said those words as if she meant to say that to me.

Bigla ring bumuhos ang ulan kasabay ng pagalis niya hindi ko alam kung malas lang talaga ako ngayong araw pero mas muka akong tanga ngayon dahil kahit pumatak na ang ulan ay hindi man lang ako gumalaw sa pwesto ko.

I look like a freaking idiot here standing where she left me.

"Leigh?" 

Napalingon ako sa tumawag sakin and I saw how she got worried where she saw me at my state. Pero hindi ko yun iniisip ngayon, mas dumaig sakin ang mga salitang iniwan niya. 

Ang hindi ko lang maintindihan anong ibig niyang sabihin sa people change at so does my feelings, muka ba akong manghuhula dito? 

"Why are you here? It is raining too hard na, let's go. I'll send you home." Hinayaan ko siyang hatakin ako papunta sa kotse niya. I don't even know kung ano na ginagawa ko. Para akong lutang ngayon. My body and my mind wouldn't just cooperate with me.

"What's your address, Leigh?" Her voice sounds calm..

"You can just keep on driving Miss Veronica then drop me anywhere." Malamya kong sagot at narinig ko ang pagbungtong hininga niya.

She turned on the music and she played some soothing song that made me calm my nerves down. Bigla tuloy akong nahiya nang bumalik ako sa realidad na basa nga pala ako tas hinayaan niya lang ako sumakay dito sa kotse niya. But I guess she wouldn't mind dahil nandito narin naman na ako.

"Let's stay here first in my penthouse, I think there's a flood na, you can just get your bike tomorrow. If things turned out worst, you can sleep here." 

Tumango nalang ako dahil parang sumakit ulo ko, usually mahiluhin talaga ako sa elevator lalo kapag biglang aakyat tas biglang bababa. Hindi ko alam kung ako lang ba ganon or normal lang ba yun.

Pagkapasok namin sa penthouse niya ay namangha ako sa itsura, it screams for her personality. Sobrang organized lahat at malinis, parang ikaw pa mahihiya at baka ikaw pa maging alkabok pag ikaw ang sumampa dito.

"Is it really okay for me to stay here? Baka may magalit." Tanong ko habang tinitignan ko parin ang paligid.

"May magagalit? Really who?" 

Balik tanong niya sakin sabay pumunta sa may kitchen area niya. Mas lalo akong namangha, meron siyang sariling coffee machines take note na iba't ibang type yun. Bakit hindi nalang siya magtayo ng sarili niyang cafe?