Exception [PSLU #2] [GL]

E20

Portia's POV

"E-ewan ko sayo. Jan ka na nga." Nauutal kong sabi sabay lumangoy papalayo sakanya. 

I rarely stutter when I talk to a person at sanay naman na akong makatanggap ng compliments sa iba. It is just that when it comes to her, it felt different. Parang ako pa dapat mahiya pag sakanya galing kasi napaka talino na nga niya tas ang dami pa niyang talent plus points na looks niya. Nahiya confidence ko sakanya.

I do also have some skills that I have with me but I just don't think that I would be able to reach her because it seems like she's far awat from me, to be exact she's in the top.

"You look like a lost puppy there, come here." I just rolled my eyes on her instead of answering her and I heard her groaned because of that.

Naglilihi ba si Miss Veronica? Kanina ang taray tas inaaway ako, ngayon naman mag sasalita ng ganyan. Sumasakit puson ko sa mga pinag gagawa niya. Grabe ang mood swings, binabawi ko na pala sinabi ko kawawa magiging asawa niya sa sobrang bilis ng pag shift ng mood niya.

This woman is really something huh.

"Are you cursing me out inside of your brain?" Tanong niya at bahagya pa tumaas ang kilay niya at sunod sunod naman akong umiling, tignan mo she's being mataray again.

"Kung oo, ano gagawin mo?" I playfully asked which made the tip of her lips curled up. I am just trying to piss her off pero mukang kabaliktaran ang nangyare.

"You'll see soon." She casually said at tinalikuran ako.

"May sapak ata tong professor na to e." Bulong ko at nagulat ako nang may malakas na tubig na tumalsik sakin.

"I heard that," She uttered while glaring at me.

"Ah, congrats po kung ganon may tenga kayo." Sabi ko at tumawa, pinaikutan naman niya ako ng mata.

Hindi na kami masyadong nag tagal maligo dalawa dahil baka kung mag babad pa kami ng sobra ay magkasakit na kami. Iba pa naman simoy ng hangin ngayon, masyadong malamig pero masarap matulog.

Dumeretsong humilata na agad ako sa tent namin ni ate dahil pagod na pagod talaga ako ngayon, hindi pa kami nag sisimula pero napapagod na ako pano ba naman naabutan kami nila Regina at Lucas ni Miss Veronica na kakatapos lang maligo kaya panay harot at asar. 

Ipinikit ko na ang mata ko, ilang segundo lang rin ay inantok na agad ako at nakatulog..

Kinaumagahan, biglang nag sink in sakin ang mga nangyare kagabi. Hindi man lang ako natakot lumusob sa tubig, I just feel safe siguro dahil siya ang kasama ko or maybe because it was a waterfall not a beach or ocean. Mas inaatake ako ng phobia ko dun even though marunong ako lumangoy. 

We decided to have more adventures, hindi ko alam kung anong nakain ng mga kasama ko pero biglang napagtripan nila mag book ng flight papuntang Cebu. Hindi man lang nila ako ininform, but minsan mas maganda talaga biglaan. Mas masaya at mas natutuloy hindi nagiging drawing.

We used the private plane of Sylvia, meron kasi silang sariling airline ng family niya which is pag mamayari nila kaya hindi rin kami nahirapan kahit papano. We decided na pumunta sa Kawasan Falls - one of the most famous waterfalls in the Philippines, I was really excited kaya nabawasan lalo ang bigat sa loob ko.

Ever since we got into this trip, tila ba nakalimutan ko bigla siya..well not technically but I just mean that somehow I felt myself being alive again after a few days of not talking to anyone.

"Make it faster, Lawson. You're too slow." Sabi ni Miss Veronica at bahagya pa akong inirapan. Pero inilahad niya rin ang kamay niya sakin na para bang sinasabi niyang hawakan ko yun kundi malalagot ako.