සර සර සද්දෙට ගැස්සිලා බෝල වෙච්ච නාබිගෙ හීනි දිග ඇස් වටේටම කැරකිලා බැලුවත් කවුරුවත් පේන්න හිටියෙ නෑ. මොන ච^න්ඩි කම් පෙන්නගෙන හිටියත් හිතට ඇති වුණේ ලොකු බයක්.
නාබිට එක පාරටම හිතට ආවෙ මේ ටිකේම උදේ ගෙදරින් එද්දි මන්තරයක් වගේ ඔම්මගෙ දේශනාව. "පරිස්සම් වෙන්න..., තනියම ඉන්න එපා.., ඔෆිස් ඇරුණම එහෙ මෙහෙ යන්න එපා - ගෙදර එන්න..." ඉවරයක්ම නෑ. නාබිට ඒක දැනුණෙ කන් කරච්චලයක් වගේ. ඊට පස්සෙ, වැඩට ආපු වෙලාවෙ ඉඳලා ලීහි.., එයා ඔම්මගෙ ඩියුටි එක බාර ගන්නවා. "මතකයි නේද වෙච්ච දේවල්, කල්පනාවෙන් හිටපන්, දන්නවනෙ උන්ගෙ හැටි. පරිස්සමින්.. කොහේ හරි යන්න ඕන නම් තනියම යන්න එපා. කියපන්. මම හරි එන්නම්.." ඔය වගේ. ඒ වෙලාවට වදයක් වගේ දැනුනට දැන් ඒ හැමදේම නාබිට එක මොහොතකට මතක් වුණේ තමන් අද කලේ මෝඩ වැඩක් නේද කියලා යටි හිත කයද්දි.
අදත් ෂූටිං ඉවර වෙලා එද්දි ලීහි කී සැරයක් කිව්වද එයා එනකන් ඉන්න කියලා. කොහේවත් නොයා ගෙදර යනව කියල පොරොන්දු වෙලයි එතනින් තනියම ආවෙත්. දැන් නම් නැගිටල යන්න තරම් වත් හයියක් නෑ වගේ දැනෙද්දි ළඟ ළඟම එන අඩි හඬක් ඇහුණා.
අඩි හඬත් එක්කම, ආපු තද මත්පැන් සැර නාබිගෙ නහයට දැනෙද්දි ඒ බzය දෙගුණ තෙගුණ වුණේ එතන එක්කෙනෙකුට වඩා වැඩි ගානක් ඉන්නව කියල කටහඬවල් වලින් තේරෙනකොට. ඒත් ඒ වෙද්දි නාබි හොඳටම පරක්කු වැඩියි එළියට යන්න. මොකද මේ වෙලාවෙ කවුරුත් නොගැවසෙන පාක් එකේ එන්ට්‍රන්ස් එකේ ඉඳන් සෑහෙන ඇතුලකයි නාබි හිටියෙ.
ඒත් නාබි හිතුවෙම රෑ එහෙ මෙහෙ ඇවිදින රස්තියාzදු කාරයො ටිකක් වෙන්න ඇති කියලා.
ගහ යට තවත් ටිකක් කලුවරට වෙලා නාබි කිසිම සද්දයක් නොකර නොසෙල්වී හිටියෙ උන් තමන්ව පහුකරගෙන යන්න ආපු ගමන යයි කියල හිතාගෙන.
"මේzකි කොහේ මකzබෑවිලාද? මේ පැත්තටනෙ ආවෙ."
"ඒ වෙලාවෙම අරන් යන්න තිබ්බෙ. අපරාzදෙ එලියට එනකන් බලන් හිටියෙ. එහෙනම් මේ කලුවරේ හොයන්න ඕන නෑනෙ. ටෝච් එකක්වත් ගzහපන්කො බන්. මේකෙ වෙන මොකෙක්වත් නෑ"
"පිස්සුද?? කට වහගෙන යමන්. වැඩේ වන කරන්නැතුව"
"මොනව වන වෙන්නද.. ඒකි තනියම ආවෙ බන්. මං ෂොපින්මෝල් එක ළඟ ඉඳලමනෙ ෆලෝ කලේ. උඹ බය නැතුව හිටහන්. මේව සිම්පල් වැඩ."
YOU ARE READING
💫Baby, u're My ANGEL⭐🌠
Fanfictionජීවිතේට බඳින ඉණිමං හීන වලින් සරසන්න පුළුවන් වුණාට.. හීන මැකිලා ගිය දාට පාර වරද්දගෙන බෑ.. අපි අලුතින් ලියමු අලුතින් අඳිමු සරසමු අලුත් විදිහකට කවුරුවත් කියනවට පිලිගන්නවට වඩා තමන් තේරුම් අරන් තීරණයකට එන එක වඩා නිවැරදියි. ඒ නිසා.. එන්න.. අපි කියවලම බල...
