Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derin nefesler alıp vermeye çalışıyordum.
Sadece acı hisediyordum. Bütün bedenimi ele grçiren acı yüreğimde bir sıkışma vardı.
Arkamı dönemiyordum. Biliyordum eğer dönersem o zaman biterdim. Ağlardım.
Ve silah ikinci defa ateş edildi. Mermi bir daha bedenime girdiğinde dizlerimin üstüne çöktüm.
Belki acı bedenimde değilde yüreğimdeydi.
Bana yaklaşıyordu. Sırt üstü yere yığıldığımda gece in karanlığı Bütün hileleri kapatmıştı.
"bu kadar komiser artık senin ile işim kalmadı aldım senden intikamını" dediğinde bir damla yaş düştü.
Ben ağlamazdım ki. Annem öldüğünde ağlamamıştım. Babam Adam öldürüp hapishaneye girdiğinde ağlamamıştım ki. İhanetin acı tarafı mı ağlatıyordu.
Yoksa yürekte ki inkar duygular mı yakıyordu canımı.
" neden? "dedim kesik nefesler alıp veriyordum.
Üzerime eğilerek gözlerimin içine baktı. Bir zamanlar arzu dolu bakan gözler de yanan bir Orman vardı.
" her evlat babasının kefaretini öder. Senin baban benim babamı öldürdü. Ben öldüremeden öldü ama sen onun kefaretini ödedin" dedi siahın ucunu merminin olduğu yaranın üzerine bastığında acı katlanmaz oldu.
"bu-nu" dedim acıdan konuşamıyordum. "asla... Unut-ma... Çün-kü ben unutmayacağım" dedim önce nefesim kesildi. Sonra gözlerim karardı. Ve bilincimi yitirdim.
Iki saat önce....
Güneş batalı çok olmuştu. Son dosyayı da yerine koyarak arkama yaslandığımda derin nefes aldım
