Op zoek naar jou

Andy

"Andy!" bulderde mijn vader.

Ik sloeg op de spatiebalk en het filmpje pauzeerde op een ongelukkig moment. De man wilde net iets over de remblokken uitleggen, waardoor zijn mond was vervormd. Grinnikend verplaatste ik mijn koptelefoon naar mijn nek. Veertig minuten geleden had ik mijn gesprek met Pip afgesloten en me alvast klaargemaakt voor bed. Nu gunde ik mezelf een ontspanningsmomentje, voordat ik dromenland bezocht.

"Andy!"

Mijn grijns verdween nog sneller dan een Formule één wagen na een tartsein. Ik richtte me op het openstaande raam boven mijn bed. Vaak klom ik – bij gebrek aan slaap - erdoorheen, om dan op het dak naar de sterren te staren. Daarom wist ik dat het prima als ontsnappingsroute diende. Een ontsnappingsroute waar ik vandaag geen gebruik van zou maken. Aan mijn vaders stem te horen, zat ik diep in de penarie en ik wilde de situatie niet verergeren.

Daarnaast begreep ik hem wel. Mijn mango van een mentor had hem gebeld en alles verteld. Het was daarom niet meer dan logisch dat hij boos was. Al was boos wellicht te mild uitgedrukt, besloot ik toen hij mijn deur opengooide en mijn kamer binnenstormde.

"Wat is er, vader?"

Ik beet op mijn tong. Dat klonk te schijnheilig.

Mijn vaders uitdrukking bevestigde dit.

Zijn wenkbrauwen wezen naar beneden en zijn lippen waren tot een streep vertrokken.

"Ik had je mentor aan de lijn," zei hij ijsberend. Doordat mijn kamer zo klein was kon hij slechts twee stappen zetten, "en morgenavond wil ze een gesprek."

"Alleen om mede te delen dat ik naar een psycholoog ga."

"Want anders word je van school gestuurd."

Nootjes.

Ik had niet verwacht dat ze hem dat zou mededelen Of nee, ik had het wel verwacht. Ik had meer gehoopt dat ze het niet zou doen.

"Meneer Hoekstra overdrijft," ik rechtte mijn rug en vouwde mijn handen ineen.

"Net als je mentor of Xander?"

"Xander is een stuk onbenul."

"Hij is je klasgenoot."

"Maar-"

"Niks te maren. Ik ben diep teleurgesteld in je."

Mijn onderlip trilde.

"Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar zo heb ik je niet opgevoed. Brutaal zijn tegen leerkrachten en klasgenoten pesten. Ik..." hij harkte met zijn handen door zijn haar. "Persoonlijk vind ik dat jouw mentor, mevrouw eh... je mentor, veel te lief voor je is geweest. Als je mijn leerling was dan..."

"Ik ben je dochter," ik kromp in elkaar.

"Ja," hij liet zijn haar los en wees naar mijn neus. "Eén week huisarrest."

Met een klap sloeg hij de deur achter zich dicht, waardoor de modelauto's op de wandplank trilden. Ik kroop naar mijn bed en huilde onder de dekens.

~*~

De ondergaande zon gaf de lucht een dieprode kleur en fleurde daarmee het saaie parkeerterrein van de school iets op. Ik trok de rits van mijn legergroene jas verder omhoog, zodat het koude briesje me niet langer kon plagen en schuifelde achter mijn vader aan. Nog altijd was de sfeer tussen ons bedorven. In de auto had ik geprobeerd hier verandering in te brengen, maar ik had geen idee hoe.

"Zenuwachtig?"

Ik schudde mijn hoofd. Zenuwachtig was ik niet. Absoluut niet. Het was alleen irritant dat ik gedwongen werd om met zo'n pannenkoek van een psycholoog te gaan praten.

"Mooi," hij stopte midden in zijn pas en argwanend hielt ik halt. Dat maakte hem niks uit, en hij omhelsde me, alsof de ruzie vergeten en vergeven was. Ik hoopte het en verstopte mijn gezicht in zijn jas. Een walm van nicotine, olie en benzine vulde mijn neusgaten. Het waren de geuren waar ik van hield.

"Ik snap dat dit niet leuk is en misschien ben ik wat te hard voor je geweest," ging hij verder, "ik maak me gewoon zorgen. School maakt zich zorgen en ik denk dat het goed is dat je met een psycholoog gaat praten. Mogelijk dat je jouw moeder..." bij het laatste woord slikte hij, en ik pakte zijn hand. Zijn ogen fixeerden zich op onze verstrengelde vingers, en hij gaf me een kneepje. "bij Mosi, wat haat ik Manasse."

"Ik mis haar ook."

"Ja," hij wiste met zijn duim een traan van zijn jukbeenen trok me dichter tegen zich aan. "Je bent geweldig, wist je dat? En ik weet dat je het in je broek doet van de spanning."

"Pff," ik probeerde me los te wurmen, maar dat resulteerde in een stevigere omarming.

"Jammer Andy, deze oude heer is nog altijd onverslaanbaar."

"Dat komt omdat hij vals speelt."

Eindelijk liet hij me gaan en ik porde met mijn elleboog in zijn zij. Ik was opgelucht dat we het hadden goedgemaakt. Hopelijk had ik dan tijdens het gesprek een medestander.

Tegelijk stapten we door de openslaande deuren de school binnen. Nu het zo verlaten was, leek het alsof de architect helemaal geen berekeningsfout had gemaakt en de gangen wel degelijk in staat waren om hordes tieners door te laten.

"Welk lokaal moeten we hebben?" vroeg mijn vader.

"Boven. Lokaal honderdvier."

"En dat is?"

Ik ritste mijn jas een stukje open en wees naar de trap. Samen renden we naar de eerste verdieping en vonden zonder probleem het lokaal.

Mevrouw Odeman stond al op ons te wachten. Ze had haar honingblonde haren in een slordige knot gebonden, droeg een donkerblauwe jumpsuit en hakken. Kortom, vergeleken bij haar zagen mijn vader en ik er – in onze vale spijkerbroeken en naar benzine ruikende shirts – verwaarloosd uit.

"Goedenavond Andrea," ze schudde mijn hand, "wat fijn dat je er bent."

"Ik had geen keus."

"Nee," haar glimlach verdween even, "en dan is dit je vader?"

Ze richtte zich tot hem. Op dat ogenblik veranderde ik in een toeschouwer. Mevrouw Odemans mond hing een beetje open en haar hand lag lichtjes in die van mijn vader. Hij was er niet veel beter aan toe. Zijn ogen waren... anders. Ze schitterden, alsof hem een Audi RS6 was beloofd.

In mango's naam, wat was hier aan de hand?

"Nicole," stelde mevrouw Odeman zich – verlegen? - voor.

"Rick."

Hun handen lieten elkaar los en ongemerkt streek mijn vader met zijn duim over de plek waar haar vingers hem nog kortgeleden hadden aangeraakt.

Nootjes.

"Houden we het gesprek hier of mag ik naar binnen?"

"Wat? Oh ja... ja," mevrouw Odeman zette haar bril goed en glipte langs me heen het lokaal in. "Kom verder. Jullie kunnen daar zitten."

Ze gebaarde naar de twee stoelen die voor het bureau stonden. Onmiddelijknam ik plaats, klaar voor deze marteling. Echter, de twee volwassenen hadden een heel ander plan. Desalniettemin moest ik bekennen dat hun gezwets niet onderdeed voor de marteling waarop ik me had voorbereid. Inwendig vloekend sloeg ik mijn armen over elkaar en gleed naar achteren. Nootjes, dit gesprek duurde al een halfuur.

"Gaan we het nog over die psycholoog hebben?" onderbrak ik mijn vader bruut. Hij stond net op het punt om te vertellen hoe hij automonteur was geworden.

Beide volwassenen knipperden met hun ogen, alsof ze zich nu pas realiseerden dat ik ook bestond. Mevrouw Odemans wangen kleurden rood en mijn vader lachte stom.

Stelletje pannenkoeken.

"Ja, zeker. De psycholoog," mijn mentor kuchte en wiebelde op haar stoel heen en weer, "ik dacht dat we eerst de schoolpsycholoog konden proberen. Als dat geen resultaat oplevert, kunnen we altijd verder kijken. Mits jullie dat ook willen, natuurlijk."

"Prima," zei ik voor mijn vader aan. Momenteel zou ik er zelfs mee instemmen om mijn modelauto's te verbranden.