Op zoek naar jou

Christine

In mijn konijnenonesie en op slippers slofte ik naar de bank en wilde gaan liggen, ware het niet dat Heathcliff mijn plek had ingenomen. Wild kwispelend hief hij zijn kop naar me op. Voor het eerst die dag verscheen er een vrolijke uitdrukking op mijn gezicht. Mijn hoofd voelde namelijk als een borrelende vulkaan en het magma leek me levend te verbranden. Zweet gutste over mijn lijf en maakte me koud, waardoor ik niet wist of ik onder of boven de deken wilde liggen.

Traag liet ik me zakken, waardoor ik Heathcliff aan de kant dwong. Dit vond hij niet erg. Sterker nog, hij maakte van de gelegenheid gebruik om op mijn schoot te gaan zitten en viel meteen in slaap.

"Ik heb meneer Brandsma gebeld, en hij wenst je beterschap," zei mijn moeder vanuit de keuken.

Meneer Brandsma was mijn baas. In het weekend werkte ik in een boekenwinkeltje.

"Dank je wel," piepte ik.

"Weet je zeker dat je het redt?" mijn moeder knielde voor me neer en reikte me mijn kopje thee aan. Ze scande me en een bezorgde trek verscheen rond haar lippen. "Ik kan hier blijven. Dan kunnen we samen die ene film kijken... kom, hoe heet die ook alweer?" ze knipte met haar vingers, alsof dat haar geheugen zou opfrissen.

"Dirty Dancing," zei ik en nipte van mijn thee. "Alleen als je wilt en kunt."

Bij het laatste woord snoof ze.

"Ik red het wel, echt. Maak je maar geen zorgen om mij."

"Dat kan ik niet beloven," ze pakte mijn hand en gaf er een kus op. Daarna richtte ze zich tot Heathcliff en aaide hem over zijn bol. "Let goed op haar."

De hond hield stijf zijn ogen dicht. Mijn moeder stond met een zucht op, verzamelde haar spullen en draalde bij de deur. "Je kunt me altijd bellen."

"Mijn mobiel ligt naast me."

"Ja... oké. Dan ga ik."

"Veel plezier."

"Ja... tot vanavond."

"Dag."

De deur viel in het slot en ik was helemaal alleen. Stilte sloop uit de donkere hoeken van de woonkamer, greep naar mijn keel en verstikte me. Ik rechtte mijn rug en greep naar het boek dat op de salontafel lag om de eenzaamheid op afstand te houden. Desalniettemin had slaap andere plannen...

... een bel wekte me en ik veerde overeind. Door mijn beweging viel mijn boek met een klap op de grond en sprong Heathcliff van de bank. Verward schudde hij met zijn kop en begon te blaffen.

"Ssst," gebood ik, zonder resultaat.

Opnieuw schalde de bel door de ruimte, en jammerend liet ik me terug in mijn kussen vallen. Heathcliff was door het dolle heen. Het deed mijn bonzende hoofd weinig goed. Ik dook onder de deken om het geluid te dempen en bad dat de persoon aan de deur zou vertrekken. Heel even leken de Goden mijn wens te verhoren, maar toen klonk er gerommel bij het slot.

Mijn hart schoot naar mijn keel. Natuurlijk ging mijn brein met me aan de haal, en ik verwachtte minstens een moordenaar. Echter toen de deur openzwaaide, was het vele male erger.

"Christine?"

Aarzelend kroop ik onder de dekens vandaan en stond oog in oog met Vlinder. Haar handen verdwenen in de zakken van haar oversized spijkerjas en op één been leunde ze tegen de deur. Een zwarte beanie versierde haar kapsel en maakte haar schattige outfit helemaal compleet. Mijn hart vond dat een geweldige reden om een slagje over te slaan.

"Is die nieuw?" ze wees naar de onesie en haar rechtermondhoek krulde omhoog.

"Ja."

"Leuk. Schattig." Heathcliff krabde tegen haar been, waardoor ze haar pose losliet. Ze knielde voor hem neer en gaf hem eindelijk de aandacht waar hij naar smachtte. "Hoe gaat het?"