Op zoek naar jou

Andy

Zoals altijd verliet ik mijn bed met een flink ochtendhumeur en mopperde ik over van alles en nog wat. Het voordeel? Mijn vader en jongere broer Michael bleven ver uit mijn buurt, zodat ik de keuken voor mezelf had.

Heerlijk.

Ik vond twee bolletjes en belegde ze met ham. Al kauwend zette ik koffie, en alleen al de geur fleurde mijn humeur iets op. Ik leunde tegen het aanrecht en staarde naar de televisie die op de keukentafel stond. Het was een minuscuul vierkant dingetje met slecht beeld en geluid. Desondanks deed het zijn werk prima, waardoor ik rustig naar de voetbalwedstrijd kon kijken. Hoewel ik zelf meer met motorsport had, kon ik het zo nu en dan waarderen.

"Gelijkspel?" ik pakte mijn kopje en nam een slok.

"Ja," Michael streek over de brug van zijn neus, "nieuwe trainer en... het is een kutzooi."

"Ah, ze moeten aan elkaar wennen?"

"Zoiets."

"Gelukkig is het niet ons probleem," mijn vader boog naar me toe en plantte een kus op mijn kruin. "Lekker geslapen?"

"Zeker, en jij?"

"Prima."

"Waar is Senna trouwens?"

Ik scande de omgeving, maar vond geen spoor van mijn broer.

"Weg," mijn vader stal mijn koffiekopje, nam een slok, en gaf het terug. "Hij had een afspraak."

"Zo opeens?"

Normaal gesproken vertelden we elkaar alles – of ik wist alles omdat hij een slechte leugenaar was.

"Yep," kwam Michael ertussen. Hij steunde met zijn billen tegen de keukentafel en kruiste zijn enkels. Er lag een twinkeling in zijn ogen, wat meestal niet veel goeds betekende. "Volgens mij heeft hij een vriendinnetje."

"Zo opeens?"

Mijn broer haalde zijn schouders op en leek zijn interesse in het gesprek te hebben verloren. Hij kroop achter de keukentafel en dook in zijn mobiel.

De mango.

Ik richtte me tot mijn vader, hopend op verdere uitleg. Hij rekte zich uit en krabde zich achter zijn nek. "Het is een gok. Hij was nogal onrustig en opgetogen."

"En hij droeg zijn mooiste broek, had zijn haren gekamd en," Michael maakte een gebaar dat ik niet kon plaatsen, "had een geurtje op."

"Geurtje?" ik ging aan de keukentafel zitten en pakte één van de tijdschriften die het meubelstuk bedekten. Ruw vouwde ik het open, zodat het als placemat kon dienen, en plaatste mijn bord en kopje erbovenop. "Ik dacht dat hij geurtjes haatte, omdat het te heftig is?"

"Dat bedoel ik. Hij wil indruk maken."

"Weet je zeker dat hij een geurtje op had?"

"Hij had nogal gul gespoten."

"Het halve potje," hielp mijn vader mee.

Ik keek van de één naar de ander. "Voor een vriendinnetje?"

"Dat zeg ik."

Een frons gleed over mijn voorhoofd, en ik leunde naar achteren, zodat de stoel op twee poten stond. "Is dat niet snel?"

"Na wat?" Michael legde zijn mobiel op tafel.

"Na Candace."

"Dat is een halfjaar geleden."

"Ja, maar het was heftig," ik nam een hap van mijn broodje en kauwde het weg. "Jullie weten hoe heftig het was?"

Ondanks hun gezichtsuitdrukking, beaamden ze dit. Ik vloekte binnensmonds. Ze begrepen er geen snars van. Dat kon ook niet, want zij hadden niet – zoals ik – urenlang met hem gepraat.