Op zoek naar jou

Pip

Wiskunde was niet bepaald mijn sterkste kant. Dit wist ik al sinds mijn elfde of wellicht twaalfde jaar – in elk geval vanaf het moment dat ik voor het eerst met het vak in aanraking kwam. Het leek me dan ook volstrekt overbodig dat een alledaagse toets deze waarheid opnieuw zou moeten bevestigen.

Met knarsende tanden scande ik de A4'tjes en kwam tot de conclusie dat mijn weken van intensieve studie geen resultaten hadden opgeleverd.

Kom op, Pip.

Ik rechtte mijn rug, klikte een paar keer met mijn pen en zette mijn beste beentje voor. Met deze instelling begon ik de eerste vraag te lezen, noteerde een berekening, kraste deze door, schreef een alternatieve op en ontdekte tot mijn grote ontzetting dat ik geen enkel idee had waar ik mee bezig was.

Ik besloot de vraag over te slaan, in de hoop dat de volgende eenvoudiger zou zijn. Helaas bleek dit een ijdele hoop.

Dit gold eveneens voor de vragen drie tot en met elf. Uiteindelijk schreef ik maar iets op, zodat mevrouw Odeman nog enigszins nakijkwerk had. Zo ploeterde ik een uur verder, voordat ik alles aan de docent overhandigde.

"En?" vroeg mevrouw Odeman op normaal volume, aangezien wij de enigen in de klas waren. "Hoe ging het?"

Ik haalde meerdere keren mijn schouders op. "Ik heb geleerd."

"Dan komt het vast goed," ze gaf me een bemoedigende knipoog en maakte van de toetsen een net stapeltje.

Als het toch maar zo eenvoudig was.

Desondanks beantwoordde ik haar knipoog met een beleefde glimlach – wat kon ik anders doen? – en begaf me naar de kantine. De ruimte rook naar tomatensoep met een subtiele ondertoon van zweet. Hoewel dit geen ideale combinatie was, leek mijn neus de prikkel al snel niet meer op te vangen.

Ik slenterde tussen de rijen tafels door naar mijn vriendinnen, die zich bij een reeks imposante puien bevonden. Het daglicht, dat door het glas filterde, vulde de ruimte met een verfrissende helderheid.

Ik nam plaats tegenover hen en opende mijn rugzak, op zoek naar mijn lunch.

"Maar het was vreemd," zei Andy tegen Christine, alsof ze mijn aanwezigheid volledig over het hoofd zag. Ik wenste Christine veel succes, want Andy zou het onderwerp pas laten rusten als ze haar punt had gemaakt.

"Ik weet het niet," Christine haalde het elastiekje uit haar haren en begon haar lokken opnieuw te vlechten. "Mevrouw Odeman is aardig."

Blijkbaar was dat niet de reactie die Andy wenste, want ik ving een geïrriteerde vloek op. Mijn lippen krulden lichtjes omhoog terwijl ik mijn broodtrommel opende en watertandend mijn zelfgemaakte shortbread tevoorschijn haalde.

"Pip, wat vind jij?"

Verdorrie.

"Waar hebben we het over?"

"Mevrouw Odeman," verduidelijkte Christine. "Andy leverde haar toets in, en Odeman hield haar staande voor een kort gesprek."

"Oh, dat deed zij ook bij mij," ik schoof mijn broodtrommel naar hen toe en wees naar de lekkernij. "Jullie ook?"

"Zie je, mevrouw Odeman is gewoon aardig."

"Omdat jouw uitleg waardeloos is. Het was geen kort gesprek. Het was lang. Heel lang. Er kwam gewoon geen einde aan. En natuurlijk wil ik shortbread. Geef hier."

Beide vriendinnen pakten een stukje koek en namen een hap. Tegelijkertijd sloten ze hun ogen en gaven een zachte zucht van genoegen.

"Ze vroeg hoe het ging en zo," vervolgde Andy, terwijl ze de karamel van haar duim likte.