Op zoek naar jou

Andy

De laatste twee treden nam ik in één sprong, en mijn landing was perfect. Met een grijns boog ik voor het onzichtbare publiek en wierp een paar kushandjes.

Vandaag was het vrijdagavond, de dag van Pips logeerpartijtje. Echter voordat ik Senna opzocht - hij zou me naar Pips huis brengen – ging ik nog even bij mijn vader kijken. Dit leek hem te verbazen, want fronsend richtte hij zich op mij.

"Je wilde een luchtje uitproberen?" vroeg ik, knikkend naar het flesje in zijn handen.

"Eh... ja."

"O-ké?" ik trapte de deur met mijn voet dicht en liep verder. Als een F1-wagen naar de finishlijn werd ik getrokken naar de foto op de kast. Daarop stond zesjarige ik samen met mijn moeder, "heb je een etentje?"

"Nee, hoezo?"

"Het luchtje."

"Jij draagt er toch ook één?"

"Nee."

Mijn reactie werd genegeerd. Overdreven vrolijk boog mijn vader zich naar me toe, kuste mijn voorhoofd en pakte de foto op. "Jullie staan er mooi op."

Een mager glimlachje vestigde zich op mijn gezicht. Mijn vader verbreedde die door in mijn wang te knijpen. Met een geforceerde grom wreef ik over de betreffende plek. "Vind je het niet erg om alleen te zijn?"

Michael was bij zijn vrienden, en nadat Senna mij bij Pip had afgezet, zou hij zelf weer naar zijn eigen huis gaan.

"Nee lieverd, ik red me wel."

Lieverd? Oh, er was zeker iets aan de hand.

Ik wilde dit verder uitzoeken, ware het niet dat Senna me tegenhield. "Moesten we niet al weg?"

Zijn hoofd stond op onweer - een uitdrukking die, sinds hij het nieuwe vriendje van Pip had ontmoet, de standaard was geworden. Ik had hem geprobeerd gerust te stellen. Thijmen was niet erg indrukwekkend, en snel genoeg zou Pip daar ook achter komen. Daarnaast had ik gezien hoe ze naar hem keek en naar mijn broer staarde.

"Ja ja, ik kom," ik griste mijn tas van tafel, gaf die rare vader van me een kus en kroop bij Senna achterop de motor.

~*~

"Ik zweer het. Er was iets," verzekerde ik Pip en Christine, terwijl ik de paprikachips openscheurde en in een bakje deed.

Eén chipje viel op het zwarte aanrecht en deze stak ik in mijn mond. Rode kruimels kleefden aan mijn vingertoppen en ik likte ze weg.

"Misschien zat hij gewoon lekker in zijn vel."

Christine sneed ondertussen de kaas in ongelijke blokjes, terwijl ze er drie wegsnoepte. Haar ogen werden groot toen Pip de koelkast opende en er een zelfgemaakte appeltaart uithaalde.

"Nu gaan jullie een culinair hoogstandje ervaren."

"Huh?"

"Een week geleden at Pip een appeltaart die volgens haar niet uitmuntend was. Ik vond het wel lekker."

"Dit komt doordat jouw smaak nog niet zo verfijnd is als de mijne. De taart was werkelijk ranzig. Er zaten zelfs geen rozijnen in."

"Ik vind het allemaal prima," zei ik tegen haar en toen tegen Christine, "en hij zit een beetje te goed in zijn vel."

Ik verfrommelde de chipszak tot een prop om het in de prullenbak te gooien. Deze zat in een kast verstopt omdat Celine het aanzicht van dat zwarte klepding niet kon verdragen. Ik gebruikte mijn knie om de deur te sluiten.