Op zoek naar jou

Andy

Briesend keek ik naar het pafferige gezicht van meneer Hoekstra en zag in zijn taxerende blik dat hij het risico van zijn besluit kende. Dat was ook niet moeilijk, want de spanning was om te snijden. Het was zelfs zo erg dat mijn beste vriendin Pip mijn arm vastpakte. Haar ringen prikten in mijn huid toen ze me een dwingend kneepje gaf. Tevergeefs, want met veel bombarie sprong ik op. Mijn stoel klapte naar achteren en een paar klasgenoten schrokken van het geluid, onder wie Xander Manting. Hij draaide zich half naar me toe, zodat onze ogen elkaar kruisten. Dat was het moment waarop mijn hart een pauze nam en ik volledig in beslag werd genomen door zijn helblauwe irissen en schaapachtige glimlach. Ondanks mijn irritatie naar hem, kon ik niet ontkennen dat hij knap was. Helaas wist hij dit zelf ook. Zijn kapsel was tot in perfectie gestyled en zijn brede borstkas werd geaccentueerd door een te strak wit T-shirt en een leren jas. Ik vroeg me af hoe het was om zoveel om je uiterlijk te geven. Zelf gaf ik er weinig om. Twee maanden geleden had ik mezelf kaalgeschoren, omdat ik mijn lange haar moe was. Inmiddels raakte het net mijn oorschelp aan.

"Andrea, het zou fijn zijn als je weer ging zitten," klonk meneer Hoekstra's rustige stem.

Nootjes.

Sinds mijn buurvrouw bij mijn vader had geklaagd – haar driejarige peuter bleek inmiddels net zo'n fan van scheldwoorden als ik – mocht ik ze niet meer gebruiken. Daarom had ik besloten om termen als shit, fuck en klootzak te vervangen door eten. Waarom eten? Waarschijnlijk omdat ik vierentwintig uur per dag honger had.

"Andrea," dit keer werd mijn naam al minder vriendelijk uitgesproken.

"Meneer, dit moet een vergissing zijn," ik balde mijn handen tot vuisten. "Xander en ik vormen geen goed duo."

Dat was een understatement. We zouden een slechter team vormen dan de heren Senna en Prost destijds.

"Ik zie niet in waarom."

"Omdat we elkaar ha-eh-niets met elkaar gemeen hebben. We praten amper tegen elkaar."

"Dan is dit de perfecte aangelegenheid."

"Ma-"

"Geen gemaar, en nu zitten!"

Nootjes.

Ik wilde alweer reageren, ware het niet dat Pip me op mijn rechtgezette stoel forceerde. Knarsetandend zakte ik onderuit en richtte me op het digibord. Op het scherm stond Aimee, godin van de liefde, geprojecteerd. Het onderwerp van onze presentatie. Aimee was één van de belangrijkste Goden van ons land. Ze was verantwoordelijk voor de polstatoeages. Wanneer je iemand met dezelfde tatoeages vond, dan was die persoon je zielsverwant.

"Wat hebben jullie toch tegen elkaar?" vroeg Pip.

"Moet ik dat echt uitleggen?"

Pip wachtte.

"Kijk dan naar hem!"

Mijn bevel werd opgevolgd. Xander was druk in gesprek met zijn buurman en tevens beste vriend Maarten.

"Ja, nu begrijp ik het."

"Zie je- pannekoek, ik was serieus. Hij is een klo-tweedehands spruitje."

"Hmm-mm, blijf vooral vaag, dan heb ik geen aanleiding om aan je redenering te twijfelen."

Mijn linker mondhoek rees omhoog terwijl ik naar Pips projectpartner gluurde. Het was niet eerlijk dat zij met onze vriendin Christine mocht samenwerken.

"In dat geval, ruilen?"

"Ruilen? Ja, waarom niet."

"Echt?"