Op zoek naar jou

Pip

"Zou je wellicht wat langzamer kunnen gaan?" ondanks mijn uiterste inspanningen om Thijmen bij te houden op de fiets, werden de meters tussen ons steeds groter. Het was ongelofelijk hoeveel kracht die jongen in zijn benen had – of hoeveel conditie ik miste.

"Hè?" hij keek achterom, zag hoe ver ik achterop was geraakt en handelde direct. Met kracht kneep hij in zijn remmen, wat resulteerde in een abrupte stilstand. Ik was genoodzaakt uit te wijken en belandde in de struiken. Doornen drongen door mijn kleren in mijn huid, en zand bedekte mijn lippen. Ik spuugde.

"Au, verdorie, au, au," ik wapperde met mijn handen om het branderige gevoel te verzachten. Een diepe, donkerrode vlek verscheen op mijn broek. Trillend rolde ik de pijp op en ontdekte een wond op mijn rechterknie. "Au."

"Sorry," bij gebrek aan een standaard legde Thijmen voorzichtig zijn fiets op de stenen en merkte het bloed op. "Shit, sorry," hij stak zijn hand naar me uit en trok me in één beweging omhoog. "Gaat het?"

"Ja, hopelijk heeft Christine pleisters bij de hand. Of jij hebt er eentje?"

"Ik vrees van niet."

Het was vrijdagavond en de afspraak met mijn vrienden – oftewel het lasergamen – was aangebroken, iets waar ik bijzonder naar uitkeek – niet dus.

"Gaat het?"

"Ja, nog steeds prima," antwoorde ik, terwijl ik naar mijn fiets hinkelde en deze opraapte, "zullen we?"

"Sorry."

"Je hebt je excuses al aangeboden."

Thijmen nam geen aanstalten om zijn fiets te pakken. Daarentegen plukte hij aan zijn haar.

"Thijmen, het doet er niet toe. Ik ben vrijwel intact en Christine heeft altijd pleisters. Bovendien moeten we op tijd arriveren."

"Ja, ja," hij kwam weer in beweging en we vervolgden onze fietstocht.

"Waarvoor zou je me midden in de nacht mogen wekken?" vroeg ik na enige tijd, vastbesloten om de vragenronde – die we waren gestart voordat Thijmen de afstand tussen ons vergrootte – weer op te pakken.

Thijmen kreunde. "Moet dit echt?"

"Als we Andy willen overtuigen, dan ja."

"Is dat zo moeilijk."

Ik wierp hem een zijwaartse blik toe. "Mag ik je eraan herinneren dat je het bijna verknald hebt bij Christine?"

"Met de nadruk op bijna," Thijmen slikte bij het zien van mijn uitdrukking, "sorry, oké, sorry, maar het komt goed," hij remde voor het rode stoplicht en leunde met zijn arm op het stuur. Zijn vingers dansten over het metaal. "Vooral als ze onze chemie ontdekt."

"Hmm."

"Zie je? Chemie."

Juist.

Een guitige grijns rimpelde zijn wangen en ontblote zijn tanden.

Ik negeerde zowel zijn non-verbale als verbale communicatie en besloot van de gelegenheid gebruik te maken om mijn zonnebril uit mijn rugtas te halen. Het leek namelijk alsof het licht de rest van de dag strafte, tenminste, zo voelde het voor mijn ogen.

Het was daarom heerlijk om de wereld in duisternis te hullen. Ik wenste dat ik mijn andere zintuigen dezelfde rust kon bieden, want ook zij leden onder zware omstandigheden. Mijn neus werd doordrenkt met uitlaatgassen, terwijl mijn oren overstroomden van het geluid van ronkende motoren.

"Ze kunnen je wakker maken," zei Thijmen, "voor Shortbread en je favoriete anime-series, One Piece en Fullmetal Alchemist."

Het stoplicht sprong op groen, en iedereen aan onze kant zette zich in beweging.