Op zoek naar jou

brieven van de Goden

Beste lezer,

Al vele namen heb ik mogen ontvangen. Degene die mij het meest zijn bijgebleven, zijn vloek en straf. Gezien wat ik heb veroorzaakt, verdien ik die misschien wel. Hoewel het niet mijn intentie was om leed te veroorzaken, wilde ik jullie bewust maken van wat Aimee en Mosi jullie gaven. Maar in plaats van jullie te verlichten, heb ik alles verwoest en mezelf vervloekt. Waar de dood heerst, kunnen liefde en leven niet bestaan. Ik ben alleen, met slechts de geesten als gezelschap. Dus zwalk ik over de aarde en observeer.

Ik zie hen die van het leven genieten, lachen om elke grap en gesprekken proberen aan te knopen. Ik zie haar, meedeinend op de muziek, afgesloten van de wereld die haar zo vaak teleurstelt. Ik zie hem, haastig door de straten rennend, gefocust op het halen van de bus. En ik zie jou, zittend in een stoel, terwijl je deze woorden leest.

Stilletjes wens ik dat je even naar me keek, zodat we contact zouden maken en ik je zou leren kennen voordat ik verander in dat welbekende monster. Het probleem is alleen dat dat niet kan. Ik ben niet welkom in jouw wereld. Nog niet. Aimee en Mosi horen bij jou. Ik niet. Ik hoor bij degenen die niets meer kunnen, wier adem is vervlogen en gedachten zijn vergeten. Zij die eindelijk beseffen dat ik niet het monster ben.

Met vriendelijke groet, Manasse

Dag lezer,

Ben ik een vloek, ben ik een geschenk? Over deze vraag wordt veel gedebatteerd. Eerlijk gezegd weet ik het zelf niet. Wat ik wel weet, is dat ik me soms voel als een verstoten kind. Een kind dat er was om jullie gelukkig te maken, om jullie alles te geven wat jullie hart verlangde, maar jullie zagen het niet. 

Ik begon met een wens, een eenvoudige wens. Zo simpel. Ik wilde gewoon plezier, geluk en rijkdom schenken. Alles in één adem. Maar jullie... jullie veranderden mijn plan. Jullie verwoestten het en gaven mij de schuld. Het was niet mijn fout. Het was niet mijn bedoeling dat jullie mij zo zouden vervormen. Dat jullie mij met haat zouden vullen. Dat jullie elkaar pijn doen.

Het is dus niet mijn schuld, maar jullie schuld dat sommigen niet van mij kunnen genieten. De enige vraag die mij nog rest is... waarom?

Groetjes, Mosi.

Lieve lezer,

Ik ben makkelijk te vinden. Veel gedichten beschrijven me, honderden theorieën gaan over me, duizenden liederen bejubelen me en miljoenen verhalen hebben me als onderwerp. Desondanks is het nog geen mens gelukt om mij volledig te begrijpen. Ik vraag je nu, probeer dat ook niet. Ik ben te groot om te worden begrepen, te veel om in een woord te vatten. Ik ben alles en ik ben niets. Ik ben het begin en het einde, de pijn en het geluk. Als je me wilt vinden, moet je alles accepteren, anders ben ik slechts een leeg omhulsel.

Je geluk heb ik altijd voor ogen, zelfs als ik niet al je wensen verhoor. Ik kan niet worden gekocht, alleen maar worden gezocht. Wanneer je me niet wilt, zal ik je vinden. Ik laat je nooit alleen. Zelfs al zie je me niet, ik ben er. Ik zal er altijd zijn.

Liefs, Aimee.

(Odette Rogier, Wanneer Goden schrijven) 

(Odette Rogier, Wanneer Goden schrijven)