Op zoek naar jou

Andy

Het was nog zacht uitgedrukt dat mijn hele plan om Senna en Pip bij elkaar te brengen volledig in de soep was gelopen. Zelfs Christine dwarsboomde me. Ze gebruikte de korte pauze om met Senna te kletsen. Hoewel de twee elkaar kenden, hadden ze nooit meer dan drie zinnen met elkaar gewisseld. Dat maakte de manier waarop ze zich gepositioneerd hadden nog vreemder. Het leek namelijk alsof ze een vertrouwelijk gesprek voerden. Hierdoor was Pip genoodzaakt om het gezelschap van Thijmen, Vlinder en mij op te zoeken.

Desondanks was ik vrolijk, want door mijn uitmuntende score was ik de beste van de groep. Dat wilde ik natuurlijk in de tweede ronde volhouden.

Als een echte actieheld bewoog ik me door het labyrint van muren, zorgvuldig bepalend welke positie strategisch het beste was. Toen het startsein werd gegeven, was ik niet meer te stoppen. Ik scande mijn omgeving, voorspelde de acties van mijn "vijanden" en vanuit die informatie maakte ik mijn keuzes. Zo wist ik er opnieuw velen te raken. Mijn euforie groeide toen ik Thijmen ontdekte. Ik sloop van achteren naar hem toe en drukte mijn wapen in zijn nek. "Geef je over soldaat."

"Je weet dat het niet zo werkt, toch?"

"Handen omhoog."

Vloekend volgde hij mijn bevel op. "En nu?"

"Stel ik een paar vragen, om te weten hoe goed je mijn vriendin kent. Waar kun je Pip voor wakker maken?"

"Moet dit?"

"Nee joh, ik kan het ook aan Senna vragen."

Zoals verwacht vond hij dat niet leuk om te horen. Onverwachts draaide hij zich naar me om, ontnam me van mijn wapen en hield mijn handen in zijn greep. Gelukkig kende ik ook een paar trucjes en zo tackelde ik hem, waardoor hij op de grond belande. Echter, hij gaf zich niet zo snel gewonnen, en haakte zijn voet achter mijn been, zodat ik mijn evenwicht verloor. Om te voorkomen dat ik nog iets kon uitvreten, ging hij bovenop me zitten en duwde mijn polsen naast mijn hoofd.

"Shortbread, One Piece en Fullmetal Alchemist."

Zijn gezicht zweefde boven de mijne en ik werd me bewust van iedere centimeter huid dat ik bezat.

"Wat?" wist ik eruit te brengen.

"Shortbread, One Piece en Fullmetal Alchemist."

"Oh."

"Heb je nog een vraag?"

Ik schudde mijn hoofd. Thijmen rolde van me af en we krabbelden beiden overeind. Op dat moment stak Pip haar hoofd om het hoekje en werden we alle twee geraakt.

~*~

Ik trok de veters van mijn sportschoenen strak aan en strikte ze met een dubbele knoop vast. Ondertussen zette mijn vader de televisie uit, waardoor mijn oren het geluid van het nieuws misten. In het kwartier dat de nieuwslezers onze kennis over de wereld verrijkten, leek mijn vader op een hele andere planeet te wonen. Dit was de eerste keer dat ik hem zo lang met zijn mobiel in zijn handen zag. Zijn duimen dwaalden over het scherm en maakten rijen woorden – of hij tikte steeds de verkeerde letter in, maar dat betwijfelde ik. Mijn vader mocht dan geen professioneel mobielgebruiker zijn, hij kon wel spellen.

Toen hij weer in het hier en nu belandde en ontdekte dat ik hem in de gaten hield, probeerde hij zijn vrolijke gezichtsuitdrukking in bedwang te houden. Dit mislukte.

"Ga je hardlopen?" vroeg hij voor de tweede keer in tien minuten.

Aangezien ik mijn vader niet verdacht van vergeetachtigheid of het ik-luister-niet-naar-wat-je-zegt-syndroom, werd ik argwanend.

Mijn vader leek de verandering in mijn houding niet waar te nemen, en rekte zich – bijna zingend – uit. De mobiel, waar hij nog zo even naar gelachen had, legde hij op de salontafel, en ik voelde mijn handen jeuken. Het was als nieuw asfalt voor een automobilist. Een deel wilde erover heen scheuren, maar een ander deel wilde het ongeschonden laten.