Saçlarında Ay'ın karanlık yüzü dolaşır,
soğuk,mat dudaklarından,
kıyametlerimi öperim.
Sularla birlikte
dişetlerim de çekilir.
Kuraklığından geçer,
çatlaklarına direnir,
yanaklarındaki çukurların
boşluğunda,irtifa kaybederim.
Sıdkımı sıyırtan
usülsuz bakışların,
kendimden kendime
geç kalışlarım,
sende,
sende,
bu dünyada olmayan
bir şeyler var.
Zamanı,eğip bükemiyorum,
Teni,Venüs'ün çoraklığında
yıkanan kadın!
Canımı didikliyorsun.
Yıldızlarımı koyverme güneşin alnına,
kara deliklerine çekilir matemim.
üzerime yağar,
gök taşlarından sakınamam.
felaketin;
tebelleş olur izanıma
aklımı yitiririm...
Medcezirin,
mecazi aşka
sergüzeşte halleri..
Gün döner;
Ay,
kan kırmızıya tutulur
saçlarında,
çınlatır kulaklarımı
ilişilemez,erişilemez
zamane aşkının,
çan eğrisi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
METAFORİZMA
PoesíaNe kadar gerçek olursa yazdıklarım, o kadar derine gömeceğim yüzündeki kırıkları... Beni anlaman değil derdim, karanlığımı üzerine yakıştırman . Hadi kendini günyüzüne çıkar! " by son mısra"
