Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~•~•~•~•~
11~Kollarını her açtığında sana doğru koşacağım. Çünkü benim evim senin kolların.
Jungkook
Dudağımdaki piercingi dişleyerek gözlerimi yerdeki parke desenlerine dikmiştim. Gerginliğime ellerim de destek olurken bu defa parmaklarımla da oynamaya başladım.
Gergindim...evet
Yaklaşık yarım saat önce Seokjin Hyung'dan duyduğum iyi haber ile her şeyin gerçeğini öğrenmek istemiştim. Sonuçta birden cinayet işlenmiş. Kurbanın kim olduğunu bile bilmezken Taehyung'a katil damgası vurulmuş, onu kafese kapatmışlar hatta televizyon izletir gibi halka açık alana koymuşlardı. Bunları neden yaptıklarının cevabını bulamazken yine kafaları karıştıracak bir şey olmuş Taehyung'u suçsuz olduğu için serbest bırakmışlardı.
Kafamda dönen tek soru nedendi.
Neden kurbanın kim olduğunu sır gibi saklamışlardı? Neden suçlu diye Taehyung'u öne atmışlardı? Neden tekrardan onu serbest bırakmışlardı?Neden ben Taehyung'u bu kadar umursuyordum? Neden onun katil olmadığına yürekten inanıyordum. Üstelik bana saldırdığı ve beni öldürmeye çalıştığı gerçeğini bile bile neden onu savunmuştum bilmiyorum. Bunları öğrenmek için hem zamana hem de bazı şeylerin cevabını verecek babama ihtiyacım vardı.
Bunun bilincinde babamı beklemiş ve eve geç saatte geldiğinde onu soru yağmuruna tutmuştum. Babam ise her şeyi cevaplayacağını söylese de ağzından çıt çıkmamış benim gibi yeri izliyordu.
Artık sessizliğe dayanamıyordum. Kafamdaki seslerin kesilmesi için cevaplara ihtiyacım vardı. Belki olanlar beni ilgilendirmezdi ama lanet olası merakım beni rahat bırakmıyordu.
Yerimde gergince kımıldadım. Gözlerim babama değmeden evde dolaştığında Seokjin Hyung'un burada olmadığını yeni farketmiştim. Yani bana psikolojik destek olabilecek kimse yoktu. Burada ben ve babam vardı. Ha bir de susmak bilmeyen, kafamdaki sesler.
"Baba" artık kelimeler ağzımdan firar ettiğinde ben bile nasıl konuştuğuma inanamamıştım. Babam kafasını kaldırıp siyah gözlerini bana dikmişti. Yorgunluktan gözlerinin altı morarmış ve yüzü çökmüş olan babamı görünce sıkıntı ile nefes verdim. Bu iş onu yormuş olmalıydı. Çünkü güvendiği kişinin katil olduğunu öğrenmesi onu kötü etkilemişti. Ancak katil olmadığını yine babam söylese de rahatlamışa benzemiyordu.
"Konuşmayacak mısın?" Babama bakmaya devam ettiğimde nihayet dudaklarının kıpraştığını görmüştüm.
"Konuşacağım ama nereden başlayacağını bilmiyorum" Söylediği şey ile hafif tebessüm ederek kaşarımı itinayla kaldırdım.
"Düşünecek ne var tabiki en baştan anlat" yüzüm eski haline döndüğünde babam gözlerini benden ayırıp konuşmak adına ağzını aralamıştı.
