Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21~Seni sevip kenara çekildim. Ve dedim ki dünya bu kadar
♡︎ ♡︎ ♡︎ ♡︎
Göğsümü delicesine baskılayan his ile yolunu tam olarak bilmediğim seyrek ağaçların olduğu ormanda arkadaşımı arıyordum.
Buraya tek başına gelmenin saçmalık olduğunu biliyordum ancak birilerine haber verecek zamanım yoktu.
Hayvan seslerine ev sahipliği yapan yeşil ormanda arkadaşıma dair en ufak bir iz yoktu
Uzun süre koşmaktan ağrıyan ayaklarım bana hiç yardımcı olmasa da buradan Jimin ile ayrılmam gerekiyordu. Başına bir şey gelecek korkusu beni daha da streslendirdiğinden bir an önümü göremeyip önümdeki gri büyük taşa takılıp yere düşmüştüm.
"Kahretsin" Ayağımı tutarak yerde oturuyordum ayağımı çok olmasa da bir süre acı verecek kadar vurmuştum. Kendimi zorlayarak ayağa kalktım. Neyse ki üstüne basabiliyordum.
"Jungkook acil buradan çıkmalıyız"
Kurdum uzun zaman sonra konuştuğunda göz devirmiştim. Çünkü hiç olmadık zamanlarda ortaya çıkıyordu.
"Tehlikedeyiz aptal. O kızın gerçekten doğru söylediğine inanıyor musun?"
"Neden yalan söylesin ki. Ayrıca bir katilin tarafını tutacak kadar gözü dönmemiştir herhalde."
Kurduma karşı kurduğum son cümleydi çünkü bir daha konuşmamıştı. Bir süre daha yürüdükten sonra gördüğüm şey ile duraksadım.
"Bu küçük ağacı beşinciye görüşüm" Dönüp dolaştığım yerlerin hepsi buraya çıkıyordu. Nasıl oluyordu bilmiyorum ama kendimi hep aynı yerde buluyordum. Derince bir of verdim. Nereyere gittiğimi bilmiyordum ama duramazdım.
"Jimin nerdesin?" Sonunda bağırmak aklıma geldiğinde en yüksek sesle bağırmıştım. Bağırmamın etkisi ile bir kaç ağaçtaki kuşlar gökyüzüne doğru uçmuştu.
"Jimin ses ver" bir kez daha bağırdığımda bir kurt uluma sesi duydum. Bunun dönüşüm gerçekleştirmiş jimin olabileceğini düşündüm. Sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladım.
Rahatlamam gerekirken göğsüme yapılan baskı mümkünmüş gibi daha da artmıştı. İşte bu yüzden durdum. Sesin Jimin'e ait olduğunu bilmeden gitmek yanlıştı. Belki de az önce duyduğum ses başka birine hatta katile bile ait olabilirdi. Olduğum yere çöküp ayaklarım üzerine oturdum.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Şuan savunmasızdım ve katille karşılaşsam da yapabileceğim şeyler sınırlıydı. Yolu karıştırdığı için de eve dönmekte zorlanabilir yolumu daha da kayıp edebilirdim. Sıkıntılı bir nefes verip olduğum yerde bekledim. Elimden hiçbir şey gelmemesi beni çok sinirlendiriyordu. Ne arkadaşımı bulabiliyor ne de eve dönebiliyordum. Etrafı ağaçlarla kaplı bu yerde sıkışıp kalmıştım.
