UÇURUM

5.Bölüm

Uzun bir aradan sonra merhabaaaa. Yazmayı özlemişimm. Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayıınn... Diğer bölümleri de bir an önce yayınlayayım çok güzel sahneler var aklımda. Keyifli okumalaarrr.😻💗

Medya: Ekim Şimşek

"Seni soruyorlar. Öldü mü diyeyim, yoksa dönecek mi? İkisi de imkansız değil mi? Çünkü biliyorum asla geri dönmezsin ve benim için asla ölmezsin."
—Cemal Süreya

🌺

Hayat çok garipti. Gerçekten. Bir kaç gün önce gülüp eğlendiğim insanı kendi ellerimle öldürmüştüm. Şimdi de cenazesinde hiçbir şey olmamış gibi davranıyordum. Ben çok mu kötüydüm? Yoksa onlar mı beni kötü yapmışlardı? Kendimi, o korku filmlerindeki canavar gibi hissediyordum. Belki de kendime bu işkenceyi yapmamalıydım. Gidip o komiser bozuntusuna her şeyi anlamalıydım. O da bunu istiyordu ya.

"Sakın aklından bile geçirme, Ekim. Hayatını mahvetmek mi istiyorsun?"

Annemin fısıldamasıyla sıçradım. Şuan da Bahar'ı defnediyorlardı ve ben eserini izleyen bir sanatçı gibi onları izliyordum.

"Yine ne saçmalıyorsun acaba?" diyerek gözlerimi devirdim. O bu hareketimi muhtemelen görmedi. Çünkü gözümde siyah güneş gözlüklerim vardı. Ama tahmin etmiştir bence. Sonuçta her söylediği şeye göz deviren bir kızı vardı.

"Aklındaki diyorum, saçma sapan düşünceleri yok et."

Kulağına yaklaşıp "Aklımda senin dışında saçma bir düşünce, varlık, insan yok anneciğim." dedim.

Gözlerimi göremediği halde uzun uzun suratıma bakıp babamın yanına gitti. Bu seferde Alper yanıma geldi.

"Şu komiser gelmiş. İlerde bizi izliyor."

"Hani nerede?" diyerek etrafıma bakındım.

Alper kolunu omzuma atarak sarıldı. "Kızım salak mısın? Fark etmiştir sayende. Adam akıllı dur."

Oflayıp gözlerimi devirdim. Ağlamalar,dualar,helallikler bittikten sonra bir de basın ile uğraşıyorduk. Başımdaki şalı düzeltip güneş gözlüklerimi çıkardım.

"Ekim Hanım, iyi misiniz? Bahar Hanım'ın ölümü ile ilgili ne düşünüyorsunuz? Bahar Hanım ile kavgalı ayrıldığınız için üzgün müsünüz?"

"Öncelikle her ne olursa olsun Bahar benim kardeşim gibiydi. Onunla çok zaman geçirdik, çok şey paylaştık. Onun ani ölümü hepinizi olduğu kadar beni de yıktı. Her ne kadar bazı insanlar inanmasa da bende herkesten çok fazla üzgünüm. O benim herşeyimdi. Saçma bir insan yüzünden onunla küs ayrılmamız beni ayriyeten yaralıyor. Her ne olursa olsun onu çok seviyorum. Teşekkür ederim."

"Peki, Bahar Hanım'ı siz mi öldürdünüz?"

Bana bu soruyu soran sesle yavaşça arkamı döndüm. Bu oydu. Hastanedeki çocuk.

"Ya da şöyle izah edeyim, Bahar Hanım'ın ölümü ile ilgili kendinizi suçluyor musunuz?"

Gülümsedim.

"Öncelikle tatlı çocuk, eğer ben öldürseydim burada olmazdım, değil mi? Ve şuan burada benim cenazemde olabilirdi. Çünkü ihanete uğrayan benim. Bende bu yükü kaldıramayıp kendimi bir yerlerden atabilirdim. Ama ben sırtımdaki bıçakları tek tek çıkardım, kendi yaralarımı kendim sardım. Şuanda hayattaysam kendimin ve Alper'in sayesinde. Bahar yaptığı utanç duyulası şeye dayanamamışsa bunun suçunu bana yükleyemezsiniz. Kimsenin haddi değil."

Sol gözü seğirdi. "Ama sizde bu yükü çok kaldıramamış gibi gözüküyorsunuz?"

Gözümü kırpıp "Anlamadım?" dedim.