Özgürlüğe Bin Adım Kala
Herkesin bir uçurumu vardır düşüp de dibini bulamadığı acısı vardır. Acı düştüğümüzde büyünce unutursunla geçmiyor yada öpünce dinmiyor ağrısı alışınca diniyor.
Şuursuz aklımın şuursuz kelimeleriydi o! Her zaman kalbimin on...
diğer bölümü okudunuz mu? eğer okudduysanız buraya yazar mızınız?
ve şimdi bu bölümü okuduğunuz tarihi yazar mısınız?
lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin.
sizler ne kadar çok ÖBAK'ın arkasında olursanız onlar o kadar ayakta durur. düşüncelerinizi ve yorumlarınız benim için çok önemli.
aralarda da yorum yaparsanız çok iyi olur.
şimdi sizleri yeni bölüme alıyorum.
iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ÖZGÜRLÜĞE BİN ADIM KALA
DIŞARIDA SOĞUK İÇİMDE KASIRGA
ellerim de bir balon ardı diğer umutlarımdan geriye kalan. oda şimdi titrek avuçlarımın arasında uçup gitti diğerlerinin yanına.
bu hep böyleydi ne zaman mutlu olsam kursağımda kalırdı. bir şeylere sevinsem gülüşlerim yarım, birilerini sevmeye kalksam duygularım yarım kalırdı.
Hayat hep bana kurmuştu kendini. ben ne zaman mutlu oluyorum desem o çarkı çevirip bozardı ve şans yazan çarktan koca bir hüzün çıkı verirdi.
diyorum ya ben sevilmemeye alıştım, kabullenmemeye de , hep istenilmeyen taraf olmaya da.
bu yüzden kendime yakışır bir hareketle önünü ardını düşünmeden dışarı attım buradan gitmek gerekirdi kelebeklerin ömrü bile bir günlükken ben iki gün yaşamışım... kapıyı sert çekip çıktım gözlerimden akan yaşları silerken bir yandan da nereden gideceğime baktım . merdivenler olmazdı asansöre de binemezdim benim gidebileceğim en fazla uzaklık bu kadardı dahası yoktu.
etrafıma bakındıktan sonra yangın merdivenleri yazan yere gittim hız adımlarla kapıyı açtım önüme uzun bir merdiven serildi. daha fazla ileriye gitmeden köşeye çöktüm. gözlerimi kapattım soğuk hava tenime işliyordu.
ortada bir Zühre vardı istenilmeyen Zühre. hor görülen Zühre. herkes tarafından istenilmeyen biri olmak ziyadesiyle beni çok üzdü.
içimde bir volkan ardı o volkandan cayır cayır içim yanıyordu. aradan dakikalar geçip gitti kapı hızla açıldı başımı kaldırıp gelene baktım. yüzünde korkunun telaşın karışımı vardı. başımı tekrardan gökyüzüne kaldırdım. sessizce. ''neden geldin'' dedim. soluk soluğa nefeslendi. ''sence...'' dedi sinirle.
''bence...'' dudaklarımı büktüm. ''bencesi yok ateş. boşa geldin'' diye mırıldandım.
ayakta dikilmeyi bırakıp kapıyı kapattı kendisi de yanıma çöküp oturdu. ''ilk önce Atakan'a haber vericem sonra senin hesabını dürücem sarıçıyan.'' o cebinden çıkardığı telefonla Atakan'ı aramaya başladı. ben ona göz devirip yıldızlarla dolu gökyüzüne hasretle baktım. ''Atakan buldum onu. hayır gelmene gerek yok... iyi o merak etme''
