Özgürlüğe Bin Adım Kala
Herkesin bir uçurumu vardır düşüp de dibini bulamadığı acısı vardır. Acı düştüğümüzde büyünce unutursunla geçmiyor yada öpünce dinmiyor ağrısı alışınca diniyor.
Şuursuz aklımın şuursuz kelimeleriydi o! Her zaman kalbimin on...
Selam biz geldik! size güzel bir bölüm getirdim bu bölümü artık dönüm noktası da diye biliriz.
nasılsınız? beni sorarsanız çok iyiyim. çünkü size iyi bir bölüm getirdim.
bölümü okumadan yıldıza basar mısınız zühre için.
düşüncenizi yazmayı unutmayın çünkü ben sizin düşüncelerinizi sabırsızlıkla bekliyorum.
hade o zaman şimdi başlayalım kendimizi belli etmeye.
kimler burada ?
.... buradamı? üç naktalı yeri doldurun burada olanlar.
son bir şey buraya okuduğunuz tahrihi ve yıldız bırakır mısınız?
tutmayayız sizi bölüme alayım. iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KUYRUKLU YALAN
nerede hata yapmıştık bilmiyordum. düşündükçe çıkmaza düşüyordu düşüncelerim. ve ben o çukurda çırpınıyordum nefes almak için. beynim o kadar dolu oluyordu ki sadece bir uyuşukluk oluyordu sonra sar başa tekrar tekrar aynı şeyler.
oysa babam bizi çok iyi yetiştirmişti. otoriter babalar arasındaydı. onun sözünün üstüne söz söylenmesinden haz etmezdi. yemek saattlerimiz aynı saatte herkes oturmalıydı o masaya.
tabi bu değişmiş olabilirdi. ben o zamanlar sadece boğulu cam gibi hatırlıyorum pek net bir şey yok kafamın teknesinde bir kaç kırıntılar.
yinede böyle bir babaya rağmen o kalbin çok kez yumuşaklığına merhametine denk gelmiştim babam böyleydi sevgisini esirgememeyi çalısırdı.
bu belkide onun yaşamından kaynaklanıyordu. babam çocukken aile sevgisinden nasibini alamayanlar takımından. bu yüzden bize hep sevgi aşıladı. o parmakşarı bir şekilde sevdi saçlarımızı. merhametli yüreği yüreğimizi buldu. yeri geldi gözleriyle sevdi.
bu gerçeğide aklım almıyordu öyle bir babamız varken nasılda biz şuan bir vazonun kırık parçaları gibi duruyorduk her birimiz bir tarafta keskin taraflarımızla can yakmak için bekler olduk.
biz nasıl olmuşta böyle olmuştuk.
aklımın almadığı bu gerçeklik canımı yakıyordu.
Dudaklarım bilincimden habersiz hareket ediyordu. Ben düşünüyordum dudaklarım söylüyordu.
Parmaklarım avucuma gömülmüş, elim yumruk halini almisti adeta maça çıkıcak boksör gibi hissediyordum kendimi ben tek yazdıran ailesinin hepsi.
